و اینکه باید در نظر داشت که علاقه به پدر و مادر از منطقی تبعیت نمی‌کند بلکه یک حس غریزی است که بعد از ازدواج در زوج تقویت می‌شود.
دو نفر که یک زندگی را تشکیل می‌دهند، حتماً ایده‌آل‌ها و نقطه‌نظرات مشترکی دارند. با وجود این مواردی در زندگی پیش می‌آید که باید با هم مشورت و تبادل نظر کنند، زیرا حتماً بر سر آن موضوع اختلاف نظر دارند و این اختلافات عقیده اجتناب‌ناپذیر است و اگر با آن درست برخورد نشود، منجر به یک دعوای خانوادگی خواهد شد. البته این اختلافات در جای خود خوب و قابل ستایش هستند.
اختلاف‌نظر بین والدین که یکی بیش از اندازه مقرراتی و دیگری بیش از اندازه آرام و صبور می‌باشد، عاملی است بسیار مهم و ضروری برای داشتن خانواده‌ای ایده‌آل و تربیت موفق فرزندان. وقتی شما دخترتان را دعوا می‌کنید و شوهرتان اشک‌های او را پاک می‌کند، شاید باور نکنید که هر دو رفتار می‌تواند تأثیر مثبتی روی فرزندتان داشته باشد.
در صورتی که از موارد زیر اجتناب کنید، می‌توانید عقل خود را در مقابل تضادها و تفاوت‌ها بالا ببرید.
1 - افراط در برخی رفتارها
هر کدام از شما ممکن است نظر خاصی برای ایجاد نظم و انضباط داشته باشید. با دست به پشت بچه زدن، صدا کردن او یا داد زدن ممکن است برای یک نفر قابل تحمل و برای دیگری غیرقابل تحمل باشد، اما حتی اگر موافق این روش نیستید، بهتر است که بروز ندهید.
2 - حذف یکی از والدین
بعضی از والدین به دلیل کم‌کردن تشنج در خانواده و به نوعی فرار از روبه‌رو شدن با مشکلات، اقدام به حذف دیگری می‌کنند: «ساکت، به پدرت نگو». یا یکی از والدین خود را کنار می‌کشد: «من دوست دارم با معلم او صحبت کنم ولی باید تا دیر وقت کار کنم»، بدین ترتیب وقتی یکی از والدین در کارها دخالت نمی‌کند و یا ساکت می‌شود، خشم و رنجش زوج‌ها بیشتر می‌شود.
3 - مشاجره
والدینی که یکدیگر را حمایت می‌کنند، هرگز روش یکدیگر را نفی و یا خنثی کردن را انتخاب نمی‌کنند، اما والدینی که دست روی یکدیگر بلند می‌کنند، هم موقعیت خود را به عنوان پدر یا مادر متزلزل می‌نمایند و هم روابط عاطفی و احساسی خود و فرزندشان را تضعیف می‌کنند.
انواع تنبیه
بهترین راه برای تثبیت ازدواج این است که بپذیریم همسر ما نیز می‌تواند به نوعی روی بچه‌ها تأثیر مثبت داشته باشد ولی برای انجام این کار از روش خاص خود استفاده می‌کند.
درک این موضوع زمان می‌برد چون مطمئناً در ابتدا شما به بعد منفی کار می‌نگرید.
فرض کنید همسرتان را در حالی که در کنار بچه‌ها نشسته و کوچکترین توجهی به گریه او ندارد، ببینید. همان موقع پیش خود فکر می‌کنید آیا او با دیگران تفاوت دارد؟ تنبل است؟ خودخواه است؟ مطمئناً نه! فقط عکس‌العمل او شبیه شما نیست. اگرچه ممکن است که این رفتار شما را بهت‌زده کند ولی باور کنید که حتی این طرز برخورد هم در جای خود برای کودک ضروری است.
همان طور که لازم است نسبت به گریه کودک توجه داشته باشید، در عین حال گاهی هم لازم است که با بی‌توجهی به گریه او، آستانه صبر و تحملش را بالا ببرید. پس هر دو روش در جای خود سودمند و مفید است.