این کتاب آن‌زمان هنوز معروف نشده بود؛ ولی بعدها به صورت جزئی از فرهنگ مردم ایتالیا (و حتی بسیاری از مردم جهان) در آمد. پینوکیو، موجودی چوبی است که توسط نجاری به نام «پدر ژپتو» خلق شده. فرشته آرزوها برای تحقق‌بخشیدن به آرزوی پدر ژپتو، به پینوکیو جان می‌بخشد. پینوکیو تحت تأثیر «روباه مکار» و «گربه‌نره» کارهای زشت می‌کند، دروغ می‌گوید و با هر دروغ، دماغش درازتر می‌شود. او پس از یک‌سری ماجراجویی‌ها، متوجه اشتباهاتش شده و تصمیم می‌گیرد پسر مؤدب و سر به‌راهی شود.
«روبرتو بنینی» فیلم‌ساز سرشناس سینمای ایتالیا پس از موفقیت فیلم ضد جنگ «زندگی زیباست» در سال 2002 میلادی، نسخه سینمایی پینوکیو را ساخت. این فیلم فروش خوبی در سینماهای ایتالیا داشت ولی منتقدان سینمایی آن را یک کار معمولی دانستند. امسال این فیلم در جشنواره اصفهان نمایش داده شد و گفت‌و‌گوی اینترنتی حاضر، به این بهانه ترجمه شده است.
- چرا برای ساخت فیلم‌تان سراغ قصه کلاسیک پینوکیو رفتید؟
کارگردانی این قصه روی پرده سینما و بازی در نقش این پسربچه چوبی بازیگوش، آرزوی همیشگی‌ام بود. من هم مثل بسیاری از بچه‌های دیگر با این قصه بزرگ شده بودم و همیشه خودم را به جای پینوکیو تصور می‌کردم. با خودم فکر می‌کردم اگر روزی فیلم‌ساز شدم، حتماً آن را تبدیل به فیلم سینمایی خواهم کرد.
- فکر می‌کردید فضای کارتونی، مناسب بیان این قصه و ماجراهای فانتزی آن نیست و فضایی واقعی می‌طلبد؟
بله، صد در صد. از آن‌جا که معروف‌ترین نسخه سینمایی پینوکیو انیمیشنی است که شش دهه قبل تولید شده، بسیاری از تماشاگران، این قصه را به صورت کارتون و نقاشی متحرک در ذهن دارند. اما وقتش رسیده بود که فیلمی با حضور بازیگران واقعی از آن ساخته شود.
- انیمیشن پینوکیو را دیده‌اید؟
بارها و بارها و از همان دوران کودکی.پینوکیوی والت دیزنی یکی از فیلم‌های محبوب زندگی‌ام است. اما قصه پینوکیو قصه‌ای ایتالیایی است و صنعت سینمای ایتالیا باید پینوکیوی خودش را تهیه می‌کرد.
- هنگام ساخت فیلم قصد داشتید اثری متفاوت از نسخه انیمیشن ارائه دهید؟
قطعاً! البته من باید به قصه کلاسیکی که کارلو کولودی نوشته بود، وفادار می‌ماندم و اجازه نداشتم تغییرات عمده‌ای در آن ایجاد کنم. ولی فکر می‌کنم پینوکیوی من بومی‌تر است و حال و هوای ایتالیایی‌تری دارد. قصه پینوکیو یک افسانه شاه پریان ایتالیایی است که باید به زبانی ایتالیایی تعریف شود.
- چرا نقش پینوکیو را خودتان بازی کردید. نگران نبودیدتماشاگران شما را در نقش پسرک بازیگوش چوبی نپذیرند؟
نمی‌توانستم ایفای این نقش را به بازیگر دیگری بسپارم. این کار یک ریسک خطرناک بود. از سوی دیگر، بازی در این نقش، رؤیای بزرگ دوران کودکی و تمام زندگی‌ام بود. نمی‌توانستم خودم را قانع و مجاب کنم که آن را به کس دیگری واگذار کنم.
- پینوکیو یکی از پرخرج‌ترین محصولات تاریخ سینمای ایتالیا است. نگران نبودید که فیلم با چنین هزینه کلانی ساخته می‌شود؟
برای خلق صحنه‌های فانتزی فیلم، مجبور بودیم زیاد هزینه کنیم تا همه‌چیز طبیعی به نظر برسد. از طرف دیگر پینوکیو را همه می‌شناختند و انتظار داشتیم مردم از اکران این فیلم استقبال کنند که هزینه‌ها جبران بشود.