از کجاهای این سال‌ها باید نوشت که حقی از کسی ضایع نشود و قدر کسی از یاد نرود؟ مهم این است که همشهری همیشه آن‌قدر شاخص و نمایان بوده که بتوان آن را تازه‌نفس و یگانه دانست و این تازگی‌ها از نفس تک‌تک کسانی تراویده که در نقش‌بستن صفحات آن سهیم بوده‌اند؛ از کسانی‌که نخستین واژه‌ها را روی سطرهای سفید قلمی کرده‌اند تا از آرمان‌های انقلاب‌اسلامی دفاع کنند و حامی مطالبات مردم باشند تا مخاطبانی که چشمان خود را به میزبانی سطرهای همشهری هر روز صبح به این‌سو و آن‌سوی دکه‌ها انداخته‌اند.
همشهری حالا دیگر یک میراث بزرگ است که نباید میراث‌گذارانش را از یاد برد؛ نباید فراموش کرد که روزی احمدرضا دریایی از جان مایه گذاشت تا نسلی «دیگر» روزنامه‌ای «دیگر» بیافریند و نباید فراموش کرد که کسانی چون شهید‌محمد‌کربلایی‌احمد جانشان را مایه آبروی همشهری کردند تا پیرنگ صفحات این روزنامة حالا دیگر پیشکسوت، همیشه به بوی یاد آنها آغشته باشد.
همه اینها درست اما نباید از حق گذشت که اگر همراهی هر روزه مخاطبان همشهری نبود این جوان نامجو قد نمی‌کشید و سر برنمی‌افراخت.
روزنامه شما از امروز در بیست‌سالگی می‌بالد.