پایتخت ایران فراموشش نمی‌کند

این روزها برای بچه های جنگ، روزهای تلخ وشیرینی است. شیرین از این بابت که دنیا هنوز هم با ارزش‌های ما سرجنگ دارد. این یعنی از ریل خارج نشدیم، یعنی هنوز شهدای دفاع مقدس فراموشمان نکردند، یعنی هنوز هم توان داریم تا برای عزت و شرف مان بجنگیم و سرخم نکنیم. وقتی دنیای پلشتی و سیاهی، یقه‌ات را می‌گیرد، تحریمت می‌کند، تهدیدت می‌کند، احساس می‌کنی بزرگی، احساس می‌کنی شریفی به مانند تاریخ مقدس ایران زمین و این بزرگی به مدد رادمردی وایستادگی سربازان و سرداران این وطن به دست آمده است و "‌مرتضی طلایی" یکی از آن سرداران است.

این روزها اخباری تلخ هم به گوش می‌رسد و تلخ‌ترین آن نامهربانی با "مردمی‌ترین سردار" است. پیش از این بارها از هدایت لطفیان و مرتضی طلایی نوشتم. از نگاه مردمی و فرهنگی، اجتماعی این دو سردار. تو گویی نسبتی با شهید بروجردی دارند، فرزند کردستان عزیز را می‌گویم.

دهه پیش، وقتی "مرتضی" فرماندهی انتظامی پایتخت را برعهده داشت، نگارنده مسئول خبرگزاری تهران بزرگ بود. همکاری‌های دوجانبه میان ما، موجب شد تا او را بیشتر بشناسم.  

درجه نظامی و جایگاه امنیتی او موجب نشد تا میان وی و همکارانش حتی سربازان وظیفه فاصله بیافتد. برخورد او با همه توام با احترام بود. وقتی تجمعات دانشجویی به مشکل برمی‌خورد، سردار به میان دانشجویان می‌رفت و مشکل حل می‌شد.    

وقتی نیروهای عمل کننده از پس گروگانگیر برنمی‌آمدند، او پا به مخمصه می‌گذاشت و دیگر مشکلی نبود.  مرتضی طلایی سال‌های سال به عشق مردم و نظام در خط مقدم مواجهه با خطر بود تا گزندی به مردم حوزه مسئولیتش نرسد.  

او فقط یک نظامی نیست، یک روانشناس و جامعه شناس است که می‌داند مردم ایران لیاقتشان بهترین‌ها است. پس او رفتارش طی 30 سال گذشته با مردم محل ماموریتش توام با احترام بود و برای همین است که پایتخت نشینان مرتضی طلایی را هیچگاه فراموش نمی‌کنند.  

خاتمه کلام سخنی با متولیان انتخابات مجلس نهم؛ کسی که نامش همیشه در دل مردم ایران سبز است، نیازی به صندلی سبز مجلس ندارد. این باور مردم از "طلایی" است. باور یک ملت بخشی از تاریخ آن قوم است. تاریخ یک ملت را نمی توان محو کرد.