هیچ جرمی بدتر از این نیست که منابع آبی همسایه‌تان را بدزدید و هر آنچه را که باقی مانده است آلوده کنید، سپس مشاهده کنید که او و کودکانش از تشنگی، بیماری و ویرانی در رنج و عذاب هستند.
شرکت «بریتیش واتر» خودش را نماینده صنعت آب می‌داند. این شرکت اعلام می‌کند که مسئولیتش را به‌خوبی انجام می‌دهد و اعضایش به خاطر منافع کارمندان با دولت‌ها لابی می‌کنند. هیچ کس تا‌کنون شک نکرده بود که این شرکت کارش را به‌خوبی انجام می‌دهد. بریتیش واتر مسئولیت‌های بین‌المللی زیادی در منطقه خاورمیانه دارد؛ بنابراین، این شرکت دقیقا می‌داند که وضعیت منابع آبی فلسطین به چه صورت است.
اما شرکت بریتیش واتر باید این موضوع را بداند که دیوار 600کیلومتری‌ای که در تمام جهان به «دیوار آپارتاید اسرائیل» معروف شده است، در عمق کرانه باختری فلسطین قرار دارد و خانه‌ها و مزارع فلسطین را از هم جدا و منزوی می‌کند؛ بنابراین رژیم صهیونیستی با ساخت این دیوار در حقیقت زمین و منابع آبی سرزمین نخل و زیتون را دزدیده است.
اگر چه دیوار آپارتاید اسرائیل حتی یک مرز رسمی هم به حساب نمی‌آید اما اگر همانطور که رژیم صهیونیستی ادعا می‌کند این دیوار فقط برای حفظ امنیت این رژیم ساخته شده است، باید در طول «خط سبز» سال 1949 میلادی ساخته می‌شد که از نظر بین‌المللی به‌عنوان مرز میان فلسطین و اسرائیل شناخته شده است. هدف ساخت این دیوار اتصال منابع آبی و نخلستان‌های فلسطین به شهرک‌های اسرائیلی است که غیرقانونی احداث شده‌اند.
در سال 2004 میلادی دیوان بین‌المللی کیفری در لاهه با صدور حکمی اعلام کرد که ساخت دیوار آپارتاید اسرائیل بر خلاف قوانین بین‌الملل است؛ بنابراین رژیم صهیونیستی باید آن را تخریب کند و به خاطر ضرری که به فلسطینیان زده است به آنها غرامت بپردازد. همچنین دیوان بین‌المللی کیفری اعلام کرد که کشورهای جهان نباید دیوار غیرقانونی اسرائیل را به رسمیت بشناسند و از آن حمایت کنند.
اما رژیم صهیونیستی با دریافت دلارهای آمریکا ساخت این دیوار را گسترش داده است. بنابراین، رژیم صهیونیستی کنترل کاملی بر منابع آبی فلسطینیان دارد و آن را برای ادامه حیات خودش لازم و ضروری می‌داند. این امر باعث می‌شود که مردم فلسطین که آب کافی در اختیار داشتند و خودکفا بودند کاملا به این رژیم وابسته شوند تا آنها این نعمت خدادادی را در اختیارشان قرار دهند و میان آنها تقسیم کنند. اگر چه فقط 3 درصد از رود اردن وارد مرزهای قبل از سال 1967 سرزمین‌های اشغالی می‌شود اما رژیم صهیونیستی تمام آب این رودخانه را خودش مصرف می‌کند. اکنون به خاطر اینکه رژیم صهیونیستی رود اردن را کاملا از هر طرف محاصره کرده است، مردم فلسطین به آن دسترسی ندارند.
بیشتر منابع آبی ساحلی که ساکنان غزه برای تامین آبشان به آن وابسته هستند با فاضلاب و نیترات آلوده شده است و برای مصارف انسانی مناسب نیست؛ به‌خصوص کودکان با خطرات بسیار زیادی روبه‌رو هستند. برخی از کارشناسان می‌گویند که این آلودگی محیط‌زیستی می‌تواند نسل‌ها ادامه داشته باشد.
در طول حمله مرگبار رژیم صهیونیستی به نوار غزه در عملیات موسوم به «سرب گداخته» که سال 2008 و 2009میلادی صورت گرفت، علاوه بر 11حلقه چاه، بیش از 30 کیلومتر از شبکه‌های آبرسانی فلسطینیان صدمه دید یا تخریب شد. کمیته حقیقت‌یاب سازمان ملل براساس گزارش قاضی ریچارد گلدستون اعلام کرد که تخریب شبکه‌های آبرسانی فلسطینیان کاری عمدی و سیستماتیک از طرف رژیم صهیونیستی بوده است. به خاطر اینکه اسرائیل جلوی واردات قطعات یدکی به فلسطین را گرفته است، تعمیرات اساسی این شبکه‌ها در 3سال اخیر غیرممکن بود.
«تشنه عدالت» نام مبارزاتی است که گروه «بهداشت و تصفیه آب» برای خودش انتخاب کرده است. این گروه ائتلافی متشکل از 30سازمان حقوق بشری فلسطینی و اروپایی از جمله «آکسفام» است. گروه مذکور از دولت‌های اروپایی درخواست کرده است که به رژیم صهیونیستی فشار بیاورند تا به قوانین بین‌المللی احترام بگذارد و حقوق اولیه فلسطینیان برای داشتن آب و بهداشت را محترم بشمارد.
براساس توافقات داخلی دولت فلسطین در کرانه باختری و نوار غزه در سال 1995میلادی، مردم فلسطین فقط می‌توانند از 20درصد از منابع آبی کرانه باختری استفاده کنند و رژیم صهیونیستی از 80درصد از این منابع آبی استفاده می‌کند؛ بنابراین، یک کمیته آبی مشترک به‌وجود آمد تا این توافق را اجرا کند اما رژیم صهیونیستی از قدرت وتو استفاده کرد و حرف آخر را در این تصمیم‌گیری زد، در نتیجه تعدادی از پروژه‌های اساسی که برای مردم فلسطین ضروری و لازم بود به تاخیر افتاد و اجرا نشد. فلسطینیان برای اینکه قسمتی از کمبود آبشان را تامین کنند مجبور شدند آب را از «مکوروت»، شرکت ملی آب اسرائیل بخرند. این شرکت هم آبش را از چاه‌هایی تامین می‌کند که در داخل کرانه باختری فلسطین قرار دارد. به عبارت دیگر، فلسطینیان مجبورند آب خودشان را با قیمتی بسیار گران‌تر از رژیم صهیونیستی خریداری کنند.
آکسفام که در غزه بسیار فعال است، تایید می‌کند که 90 تا 95درصد از منابع آبی غزه غیرقابل نوشیدن است. این منابع در سال 2016میلادی بسیار مضر خواهند بود و در سال 2020میلادی دیگر نمی‌شود خسارت‌های وارده به آن را جبران کرد.
درحالی‌که اسرائیلی‌ها روزانه 280لیتر آب مصرف می‌کنند اما ساکنان غزه مجازند به‌طور میانگین فقط 91 لیتر آب در هر روز مصرف کنند. سازمان بهداشت جهانی اعلام کرده است که برای حفظ سلامت، انسان‌ها باید روزانه بین 100 تا 150 لیتر آب مصرف کنند. خانوارهای فلسطینی در کرانه باختری که به حاشیه رانده شده‌اند هر روز کمتر از 20 لیتر آب مصرف می‌کنند.
فلسطینیان ساکن غزه و کرانه باختری تقریبا فقط می‌توانند به 750 میلیون لیتر مکعب آب دسترسی داشته باشند. آنها باید در مصرف آب صرفه‌جویی کنند یا اینکه زندگی‌شان را بدون آب سپری کنند. این در حالی است که اسرائیلی‌ها می‌توانند استخرشان را پراز آب کنند، به چمن‌هایشان آب دهند و خودروهایشان را بشویند. در اردوگاه آوارگان «آیدا» در بیت اللحم آب در هفته چند روز قطع می‌شود و مردم دیگر به زندگی بدون آب عادت کرده‌اند. روزنامه صهیونیستی هاآرتص ماه گذشته گزارش کمیته امور خارجه پارلمان فرانسه در مورد تاثیر ژئوپلیتیک آب در مناطق درگیری اسرائیل و فلسطین را منتشر کرد.
براساس این گزارش، آب به سلاحی تبدیل شده است که می‌تواند آپارتاید جدیدی را از سوی اسرائیل علیه فلسطینیان رقم بزند. 450هزار نفر از شهرک‌نشینان صهیونیستی که در کرانه باختری ساکن هستند در مقایسه با 2میلیون و 300 هزار فلسطینی‌ای که در آنجا زندگی می‌کنند آب بیشتری مصرف می‌کنند. رژیم صهیونیستی به نوعی منابع آبی فلسطینیان را اشغال کرده است. براساس این گزارش مقامات اسرائیلی محکوم شده‌اند که در سال 2008 و 2009 میلادی به‌صورت سیستماتیک چاه‌هایی را که توسط فلسطینیان در کرانه باختری احداث شده بود تخریب و آب انبارها را بمباران کردند. علاوه‌براین، بسیاری از تصفیه‌خانه‌هایی که توسط سازمان آب و فاضلاب فلسطین تاسیس شده بودند از طرف رژیم صهیونیستی مسدود شدند.
شداد آتیلی مسئول طرح آبرسانی به فلسطینیان در این باره می‌گوید: مردم فلسطین باید بتوانند طبق قانون بین‌الملل به آب دسترسی داشته باشند. اما توافقنامه اسلو به این امر اشاره‌ای نمی‌کند. بدون داشتن آب فلسطینی‌ها هم کشوری نخواهند داشت.
اسرائیلی‌ها حتی به دزدیدن آب فلسطینیان هم رضایت نمی‌دهند. آنها پایشان را از این هم فراتر گذاشته‌اند و زمین‌های فلسطینیان و روستاهایشان را با فاضلاب تصفیه نشده پر می‌کنند. شرکت بریتیش واتر هم تصمیم گرفته با شرکت «ماتیموپ» که یک سازمان اسرائیلی است همکاری کند. ماتیموپ می‌خواهد با زیر پا گذاشتن توافقنامه‌های بین‌المللی با خشونت فرصت‌هایی برای صنایع اسرائیل فراهم کند.
گزارش سازمان تجارت و سرمایه‌گذاری انگلیس در مورد فرصت‌های محیط‌زیستی در اسرائیل به این موضوع می‌پردازد که شرکت‌های صهیونیستی مایلند با شرکت‌های خارجی ائتلاف تشکیل دهند و انگلیس هم از این قضیه سود می‌برد. علاوه بر این، افزایش هزینه‌های تولید و بازاریابی، شرکت‌های محیط‌زیستی رژیم صهیونیستی را مجبور کرده است که به‌دنبال فرصت‌های دیگر و همکاری با شرکای خارجی باشند. اگردولت لندن با شرکت‌های محیط‌زیستی اسرائیل ائتلاف تشکیل دهد، این امر باعث می‌شود که شرکت‌های انگلیسی دست به ابداع و نوآوری بزنند. شرکت‌های انگلیسی با در اختیار گذاشتن تجربه شان در امور بازاریابی و مدیریت به شرکت‌های اسرائیلی، از نظر اقتصادی سود می‌کنند.
الاهرام