یکی از موضوعاتی که در سال‌های اخیر اغلب خانواده‌های ایرانی را در بند خود اسیر کرده و به دلیل افزایش جمعیت، که نیاز به مسکن جدید را در پی داشته و موجب گردیده تا خانه باغ‌های قدیمی که در قالب اتاق‌های ساده اما صمیمی دور تا دور حوض و استخر و باغچه‌های زیبا بنا شده بودند، جای خود را به واحدهای کوچک و مدرن بدهند، آپارتمان‌نشینی است. گرچه این واحدها در متراژهای مختلف و نقشه‌های متنوع از انواع امکانات و تکنولوژی‌های روز بهره می‌برند، اما هیچ‌گاه آن صفا و صمیمیت خانه‌های باغی قدیمی را در ذهن تداعی نمی‌کنند.
خانه‌های با صفای قدیمی، جای خود را به آپارتمان‌های تنگ و تاریک و شلوغ دادند و در شهرهای بزرگ به خصوص پایتخت‌ها به ندرت می‌توانیم از آن خانه‌های قدیمی و باصفا پیدا کنیم. اگر قصد خرید آپارتمان جدیدی را دارید، نسبت به مناطقی که قصد دارید در آنجا آپارتمان بخرید، تحقیق و بررسی کنید و نقاط ضعف و قوت آن را پیدا کنید. ببینید آپارتمان شما سرایدار جهت نظافت دارد و یا این که دارای بالکن و نمای زیبا هست؟ ببینید دارای نظم و قانون است؟ همسایه‌های خوبی دارد؟ پارکینگ دارد؟ یا منطقه امنی است انباری دارد یا نه و در قسمت‌های مشاع چه مشکلاتی وجود دارد؟
قسمت‌های مشاع
قسمت‌های مشاع به همان مکان‌های عمومی گفته می‌شود. مکان‌های عمومی آپارتمان مختص ما یا یک فرد خاص نیست و دیگران هم به همان نسبت حق استفاده دارند و هیچ‌کس حق تصرف مکان‌های عمومی را بدون رضایت و اجازه کامل همسایه‌ها ندارد. مکان‌های عمومی آپارتمان عبارتند از: فضای سبز عمومی، تأسیسات قسمت مشترک از قبیل چاه آب، موتورخانه، منبع آب، پشت‌بام و راه‌پله و نمای ساختمان، راهروها، پاگرد و غیره . . .
اداره این مکان‌ها در آپارتمان‌ها به عهده مدیر ساختمان است و انتخاب مدیر ساختمان هم به عهده ساکنین آپارتمان می‌باشد که می‌تواند یا از اعضاء آپارتمان باشد یا از بیرون انتخاب شود. وظیفه مدیر ساختمان اداره و حفظ ساختمان است و تصمیمات مجمع عمومی آپارتمان را به اجرا در می‌آورد.
مبحث دکوراسیون و اهمیت پرداختن به آن، تنها به فضای داخل هر خانه محدود نمی‌شود. اگر در یک مجموعه آپارتمانی زندگی می‌کنیم، همانطور که برای داشتن مطلوب‌ترین فضا در داخل خانه و چهاردیواری زندگیمان، در انتخاب پوشش‌های سطوح، لوازم کاربردی و دکوراسیونی و در نهایت چیدمان آن‌ها دقت و بررسی می‌کنیم، دکوراسیون فضاهای عمومی ساختمان را نیز که همزمان به کلیه اهالی ساختمان تعلق دارد را مورد اهمیت قرار دهیم، چون اولین صحنه‌هایی که نظر یک بیننده را در بدو ورود به ساختمان جلب می‌کند، شرایط ظاهری و همچنین دکوراسیون آن است.
به طورکلی اولین گام در طراحی دکوراسیون هر مکان، انتخاب پوشش‌هاست. برای مثال می‌توانیم در مورد راه پله‌ها بگوییم که این مسئله به علت جابجائی و مشکلات ناشی از اسباب‌کشی ساکنین، از اهمیت بیشتری برخوردار است چون در آپارتمان‌ها علاوه بر داشتن سیستم آسانسور و محدودیت‌هایی که برای حمل بار در نظر گرفته شده، جابجایی لوازم و اثاثیه باید از همین مکان‌ها انجام شود، لذا مهم‌ترین مشخصه‌ای که به لحاظ معماری، یک پله و پاگرد باید داشته باشد، وسعت کافی برای جابجایی و حمل بار است.
با توجه به موارد ذکر شده، در راه‌پله‌ها، بیشترین صدمات در هنگام جابجایی لوازم، مربوط می‌شود به دیوارهای راه‌پله‌ها و پاگردها. به همین دلیل بهترین مواد برای پوشاندن دیوارهای چنین مکانهایی استفاده از سنگ است که به صورت کامل یا تا نصف دیوارها انجام می‌شود. این امر باعث می‌شود که دیوارها قابل شستشو باشند البته در دیوارهایی که تا نصف سنگ می‌شود نیم دیگر آن را با استفاده از رنگ‌های روغنی پوشش می‌دهند. اگر چه از این طریق مقاومت دیوار حفظ نمی‌شود ولی لااقل پوشش قابل شستشو و زیبا بر روی آن قرار می‌گیرد.
برای پوشاندن کف پله‌ها و راهروها سنگ بهترین گزینه محسوب می‌شود. چون سنگ هم مقاومت زیادی دارد و هم شستشوی آن بسیار راحت است. سرامیک به دلیل لعابی که روی آن است از سنگ بهتر تمیز و پاک می‌شود ولی مقاومت پائین‌تری دارد و امکان شکستن، ترک خوردگی و لب پریدگی آن به خصوص در هنگام اسباب‌کشی بیش‌تر است. به همین خاطر کفپوش مناسبی محسوب نمی‌شود. کفپوشهای چوبی نیز برای استفاده پی در پی و بدون توجه توصیه نمی‌شود.
با توجه به آن که راهروها، پاگرد و راه‌پله‌ها دارای فضایی بسته و کوچک هستند بهترین رنگ‌های انتخابی برای آن‌ها، رنگ‌های روشن است. رنگ‌های روشن باعث می‌شوند فضای ما بزرگ‌تر و دلبازتر نشان داده شوند. در این مسئله وجود نور و میزان بهره‌مندی از آن، به خصوص نور طبیعی نیز بی‌تأثیر نیست. در بعضی از ساختمان‌ها، راه‌پله‌ها دارای پنجره بوده و از میزان نور کافی و طبیعی در هنگام روز برخوردار هستند. ولی در بعضی دیگر فضای راه‌پله‌ها دارای هیچگونه پنجره‌ای نبوده و تنها با نور مصنوعی روشن می‌شود. به همین دلیل در شرایطی که راه‌پله‌ها از نور طبیعی بهره می‌گیرند می‌توان در انتخاب پوشش‌ها از رنگ‌های کمی تیره‌تر و با تنوع رنگی بیش‌تر استفاده کنیم.
نورپردازی فضای راهروها و راه‌پله‌ها علاوه بر جنبه کاربردی و دکوراسیونی، به لحاظ مسائل ایمنی نیز از اهمیت بسیار برخوردار است. بنابراین وجود نور کافی، احتمال افتادن افراد را بر روی زمین کاهش می‌دهد. این مسئله در ساختمان‌هایی که از نور طبیعی در راه‌پله‌ها برخوردار نیستند، به هنگام روز هم به همان اندازه که در شب اهمیت دارد، قابل توجه است و برای صرفه جویی در مصرف برق، کلیدهای روشن و خاموش‌کننده منابع نورزا در راهروها و راه‌پله‌ها باید تایمر داشته باشد و از آن جایی که فاصله میان روشن و خاموش شدن چراغ‌ها به صورت دستی قابل تنظیم است، این فاصله زمانی با توجه به گروه سنی موجود در خانواده‌های ساکنین و همچنین تعداد پله‌ها و تعداد طبقات محاسبه و تنظیم می‌شود.
وسایل کاربردی و دکوراسیونی در این محیط‌ها، جاکفشی است. در صورتی که در داخل واحدها تدبیری برای قرار دادن جاکفشی و جالباسی اندیشیده نشده باشد و اهالی هر واحد مجبور باشند کفش‌های خود را بیرون از واحد درآورند و این امر باعث می‌شود که در پاگردها ایجاد اختلال و بی‌نظمی شود، بهترین تدبیر ساخت جاکفشی می‌باشد که می‌توان با هماهنگی مدیر ساختمان تمام جاکفشی‌های طبقات را یک شکل ساخت.
http://www.iptaraz.com