امروز اگر نامی از هنر مجسمه‌سازی به میان می‌آید ابتدا کشور ایتالیا و آثار هنرمندان بی‌بدیل آن به اذهان متبادر می‌شود.پیکره حضرت موسی ساخته میکل‌آنژ، با آن همه شکوه و عظمت تنها یکی از آثار هنری دوره اوج رنسانس در ایتالیا است که هر بیننده‌ای را به خود مجذوب می‌کند.
خشم عظیمی که می‌رود از چشم‌ها و پیکر حضرت موسی بیرون بریزد، با چرخشی که میکل‌آنژ به سر او داده است، بیان روشنتری به خود گرفته است.
مجسمه داود، شاهکار دیگر میکل آنژ که در گالری آکادمی فلورانس نگهداری می‌شود، نماد شهر فلورانس در منطقه توسکانیای ایتالیاست و هر سال یک میلیون و 200هزار نفر برای تماشای این شاهکار هنر مجسمه‌سازی از گالری آکادمی فلورانس دیدن می‌کنند.
ایتالیا می‌خواهد برای همیشه زیبایی‌اش را حفظ کند و بر آن بیفزاید، بنابراین هر ساله در شهرهای مختلف این کشور سمپوزیوم‌های بین‌المللی مجسمه‌سازی مختلفی برگزار می‌شود و هنرمندان سراسر دنیا را برای هر چه بیشتر زیباترکردن شهرهای خود فرا می‌خواند تا با استفاده از ابزار و مصالح مختلف بر غنای هنری شهرهای خود بیفزاید، چرا که می‌داند برپایی این سمپوزیوم‌ها گذشته از زیبایی شهرها و جلب هر چه بیشتر گردشگران سراسر دنیا، به رشد و توسعه اقتصادی آن نیز کمک می‌کند.
تنها صف‌های کیلومتری در برابر کلیساها و معابد باستانی رم نیست که از گردشگران خارجی تشکیل شده است. گردشی در شهرهای این کشور شما را با دنیایی از نبوغ هنری هنرمندان مواجه می‌کند. تندیس شگفت‌انگیز داوود و موسی، مجسمه‌های مرمرین و ... هیچ‌گاه دیدگان مشتاق تماشاگران را خسته نمی‌‌کند.
البته هنر مجسمه‌سازی این کشور در حد دوران باستان و عصر رنسانس باقی نمانده است و امروز اکثر کشورهای جهان با اشکال و احجام گوناگونی آراسته شده‌اند تا فضای خشک شهری را تلطیف کنند.
چشم هر شهروندی که به یک تندیس در هر قالبی از رئالیست گرفته تا پست مدرن بیفتد، کمترین پیامد آن یک حظ روحی و در نهایت واداشتن به تفکر است.
روال برگزاری تمامی سمپوزیوم‌های بین‌المللی تقریباً مشابه یکدیگر است؛ مجسمه‌ها در مدت زمان مشخصی در برابر دیدگان مردم و هنرمندانی که سمت داور مهمان را دارند ساخته می‌شوند، مجسمه‌های ساخته شده معمولا به اسپانسر‌ها (حامیان مالی) تحویل داده می‌شود، دستمزد مناسب به مجسمه‌سازان پرداخت می‌شود و معمولاً در طول برگزاری سمپوزیوم امکاناتی مانند غذا، محل اقامت مناسب و حمل و نقل برای آنها در نظر گرفته می‌شود.
به این ترتیب برگزارکننده سمپوزیوم بعد از گذشت چندین روز، ده‌ها مجسمه زیبای هنری از هنرمندان سراسر دنیا در اختیار دارد که می‌تواند به یک‌باره در مناطق مختلف شهر نصب شود.
سمپوزیوم بین‌المللی مجسمه‌سنگی رینو جیانینی تنها یکی از ده‌ها سمپوزیومی است که هر ساله در منطقه کارارا ایتالیا برگزار می‌شود.
سمپوزیوم مجسمه‌های سنگی یک نمایشگاه عمومی از تمامی حرکت‌های هنری نادیده گرفته شده معاصر است که طی آن پیکرتراشها با کمک ابزارهای جدید و ترکیب آنها با روش‌های پیکرتراشی سنتی به حکاکی سنگ‌ها می‌پردازند.
مرکز این سمپوزیوم در نواحی معدنی و سنگی «پیترا سانتا» و «کارارا» است. سمپوزیوم مجسمه‌های سنگی در نقاط مختلف جهان برگزار می‌شود و اغلب زبان ایتالیایی به عنوان زبان رایج مشترک سمپوزیوم پذیرفته می‌شود.
تکنولوژی برش الماسی جدید و ابزار پنوماتیک بادی، سرعت و ضرب‌آهنگ کار روی سنگ‌ها را تغییر داده است و پیکرتراشها اغلب برای یادگیری روش‌های سرعتی و قدرتی سنگ‌تراشی به ایتالیا می‌روند و برای استفاده از مهارت و توانایی خود در تبدیل سریع یک ماده سخت و مقاوم به یک قطعه هنری، در سمپوزیوم شرکت می‌کنند.
آغاز ماجرای سمپوزیوم مجسمه سنگی به سال 1959 در اتریش بازمی‌گردد که «کارل پرانتل» پیکرتراش به همراه چند پیکرتراش دیگر در معدن سنگ «سنت مارگارتن» کار می‌کردند و انگیزه آنها توانایی انجام کار روی سنگ‌ها و پیکره‌هایی در حد و اندازه بناهای یادبود و آثار تاریخی بود و این کاری خارج از توان مالی هنرمندان شرکت‌کننده بود.
از آن زمان به بعد هر ساله سمپوزیوم‌های مجسمه‌سازی در اکثر نقاط اروپا بویژه در «کارارا» و همچنین در کشورهای دیگری نظیر مصر، ژاپن، تایوان، چین و کره جنوبی برگزار می‌شود که منطقه اسکاندیناوی در برگزاری سمپوزیوم‌های سنگ گرانیت سابقه‌ای طولانی دارد و ایالات متحده آمریکا نیز از قافله عقب مانده است.
سمپوزیوم مجسمه‌سازی با چوب یکی دیگر از ده‌ها سمپوزیومی است که در ایتالیا برگزار می‌شود.
این سمپوزیوم هر ساله در فصل تابستان و در منطقه باردونکیا برگزار می‌شود و مجسمه‌سازانی که با چوب کار می‌کنند از سراسر دنیا به این منطقه دعوت می‌شوند.در سمپوزیوم چوب سال2004 باردونکیا، یک هنرمند ایرانی نیز در جمع هنرمندان سایر کشورها حضور داشت.
جمشید مرادیان که تاکنون تجربه حضور در چندین سمپوزیوم بین‌المللی مجسمه‌سازی را دارد، در این دوره از سمپوزیوم باردونکیا در کنار دیگر هنرمندان دنیا به خلق اثری با موضوع فرهنگ کوهستان و ورزش‌های زمستانی پرداخت.
مرادیان درباره تجربه خود از این سمپوزیوم می‌گوید: «تم اصلی این سمپوزیوم فرهنگ کوهستان و ورزش‌های زمستانی بود که آثار خلق شده در المپیک زمستانی سال2006 تورین مورد استفاده قرار گرفت.
در این سمپوزیوم بیشترین تعداد هنرمندان را ایتالیایی‌ها تشکیل می‌دادند و محل سمپوزیوم نیز در خیابان‌ها و درست در معابر عمومی قرار داشت. مردم ساعت‌ها وقت خود را صرف تماشای تولد آثار هنری می‌کردند.
هنرمندان هفت روز روی آثار هنری خود کار کردند و روز هشتم کارها به پایان رسید. کار من در دفتر مرکزی سمپوزیوم قرار گرفت و در سال 2006 به منطقه تورین و محل برگزاری المپیک حمل شد.»
این هنرمند پیکرتراش همچنین در هفتمین سمپوزیوم بین‌المللی چوب که در منطقه کوردو ایتالیا برگزار شد، شرکت داشت و مجسمه اژدهای ایرانی را ساخت.
این سمپوزیوم تابستان هر سال و با حضور 15 هنرمند مجسمه‌ساز از سراسر دنیا در کوردو ایتالیا برگزار می‌شود.
مرادیان درباره حضور خود در هفتمین سمپوزیوم چوب ایتالیا که تابستان امسال برگزار شد، می‌گوید: این سمپوزیوم با موضوع جادوی چوب برگزار می‌شود و هنرمندان طی هفت روز با ارائه آثار خود در ابعاد یک مترو‌نیم در پنجاه سانتی‌متر با هم به رقابت می‌پردازند.
وی ادامه داد: افتتاحیه این سمپوزیوم در برابر کلیسایی انجام می‌گیرد و برنده این مسابقه نیز 1500 یورو جایزه دریافت می‌کند.
مرادیان معتقد است این سمپوزیوم‌ها، دانشگاهی برای هنرمندان است که با تجارب و تکنیک‌های مختلف هنر مجسمه‌سازی دنیا آشنا می‌شوند.
برگزاری سمپوزیوم‌های مجسمه‌سازی ایتالیا در تمام فصول سال و متناسب با هوا ادامه پیدا می‌کند.فصل زمستان، زمان مناسبی برای خلق مجسمه‌های برفی است که ایتالیا این فرصت را نیز غنیمت می‌شمارد و با حضور مجسمه‌سازان دنیا سمپوزیوم مجسمه‌های برفی را برگزار می‌کند.
سمپوزیوم بین‌المللی مجسمه‌های برفی چندی پیش در شهرهای «اینیچن» و «سنت‌ویجیل» ایتالیا و از سوی آژانس‌های توریستی این دو شهر برگزار شد.
در این سمپوزیوم، شرکت‌کنندگان در انتخاب موضوع کار خود آزادند و به هر شرکت‌کننده یک بلوک برفی به ابعاد 27 متر مکعب داده می‌شود.همه هزینه‌های لازم برای حداکثر سه نفر در هر گروه طی هشت روز برگزاری سمپوزیوم به عهده برگزارکننده است و به تمام گروه‌های شرکت‌کننده هزینه مسافرت به محل مسابقات پرداخت می‌شود.
مجسمه‌سازان مجسمه‌های خود را با استفاده از برف، یخ و آب می‌سازند و در پایان کار، میهمانان حاضر در پاتوق‌های توریستی مختلف و همچنین مردم محلی به دلخواه و سلیقه خود به مجسمه‌ها رأی می‌دهند و جوایز به سه گروه که بیشترین رأی را در هر دو شهر اینیچن و سنت‌ویجیل به دست آورند، اهدا می‌شود.