کوفی عنان، فرستاده ویژه سازمان ملل متحد و اتحادیه عرب به سوریه در مصاحبه با روزنامه "لوموند" با اظهار اینکه بحران سوریه شش ماه است که آغاز شده، اما او سه ماه است که درگیر حل مسالمتآمیز و سیاسی این مساله شده است، تاکید کرد: قطعا ما موفق نشدهایم و شاید هیچ تضمینی نباشد که موفق شویم.
وی افزود: اما آیا گزینههای جایگزین را بررسی کردهایم. آیا گزینههای دیگری روی میز داریم. من این مسایل را در شورای امنیت سازمان ملل مطرح کرده و افزودم که این ماموریت و نقش من به طور نامحدود ادامه نخواهد داشت.
عنان در پاسخ به این سوال که آیا بیانیه ژنو درباره " انتقال سیاسی" در سوریه که ضرب الاجلی تعیین نمیکند، باعث نمیشود بشار اسد، رییس جمهور سوریه زمان به دست آورد، گفت: ما در این برنامه چارچوب زمانی قرار ندادیم زیرا میخواستیم تاکید کنیم که این روند باید توسط خود سوریها هدایت شود. ما نمیخواهیم هیچ چیزی، هیچ چیز غیر واقعی را تحمیل کنیم. جدول زمانی فقط میتواند از طریق مشورت به دست آید.
وی افزود: یک هدف نشست ژنو این بود که شرکتکنندگان برای یک راه حل سیاسی بسیج شوند. دولتهای منطقه از نفوذشان در میان طرفها در سوریه برای کشاندن آنها به سمت یک نتیجه استفاده کنند.
عنان همچنین با اشاره به این که روسیه مانند دیگر کشورها در این مساله مشارکت دارد و در سوریه و نیز در منطقه منافعی دارد، گفت: در این مورد به نفع روسیه و نیز دیگر کشورها است که راههایی برای کار کردن با یکدیگر پیدا کنند.
دبیر کل پیشین سازمان ملل همچنین گفت که روسیه در سوریه «دارای نفوذ است اما من مطمئن نیستم که تنها روسیه مسیر حوادث را مشخص کند».
وی در پاسخ به این سوال که آیا در واقع با این جمله به ایران اشاره میکند، گفت: ایران یک بازیگر است و باید بخشی از یک راه حل باشد. ایران از نفوذ برخوردار است و نمیتوانیم آن را نادیده بگیریم.
وی ابراز تعجب کرد که چرا اظهار نظرات بسیاری درباره روسیه مطرح میشود در حالیکه به ایران کمتر اشاره میشود
عنان با بیان این که مهمتر اینکه از کشورهایی که اسلحه و پول به سوریه میفرستند و دارای تاثیر در این کشور هستند، سخنی گفته نمیشود، ادامه داد: همه این کشورها میگویند که راه حلی مسالمت آمیز را خواستارند، اما اقداماتی فردی و جمعی را اتخاذ میکنند که معنای قطعنامههای شورای امنیت را تحلیل میبرد.
وی گفت که تمرکز بر روسیه روسها را تحریک میکند.
عنان همچنین گفت: چین و روسیه معتقدند که در قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل در مورد بحران لیبی برای حمایت از مردم این کشور، فریب خوردند. قطعنامهای در شورای امنیت تصویب شد و پس از آن به عملیاتی برای سرنگونی نظام تبدیل شد.