به گزارش ایسنا، این شواهد مهم، فرضیه‌های پیشین مبنی بر این که منبع قسمت اعظم آب سیاره ما خارج از منظومه شمسی است را رد می‌کند.
طبق این تئوری‌ها، این منبع توسط ستاره‌های دنباله‌دار یا سیارک‌هایی که در آن سوی مدار سیاره مشتری در هم آمیخته و سپس به درون منظومه شمسی منتقل و به زمین تحویل داده شدند.
به گفته کونل الکساندر از موسسه کارنیج واشنگتن، تحقیقات جدید شواهد مهمی را پیرامون منشا مواد فرار در درون منظومه شمسی شامل زمین مطرح می‌کند.
این یافته‌ها همچنین اهمیت شایانی برای مدل‌های کنونی شکل‌گیری و تکامل سیارات اشیا کوچک‌تر واقع در منظومه شمسی دارد.
الکساندر و همکارانش نمونههای 86 شهاب‌سنگ کندریتی را تحلیل کردند. تصور می‌شود این اشیا منشا کلیدی عناصر فرار اولیه زمین از قبیل هیدروژن و نیتروژن باشند.
این تیم تحقیقاتی، فراوانی ایزوتوپ‌های مختلف هیدروژن، نیتروژن و کربن را در نمونههای مزبور اندازه گرفتند. ایزوتوپ‌ها نسخه‌های یک عنصر هستند که تعداد مختلفی نوترون، در هسته اتمی‌شان دارند.
میزان دتریوم موجود در آب یخ زده اشیا آسمانی دیدگاه‌هایی را پیرامون اشیا شکل‌گرفته در روزهای آغازین منظومه شمسی پیش روی دانشمندان می‌گذارد. در حالت کلی اشیایی که در فواصل دورتری از خورشید شکل گرفته‌اند، دارای تراکم‌های بالاتر دتریوم هستند.
محتوای دتریوم 86 نمونه مطالعه شده که این تیم از رس‌ها (بقایای آب یخ زده) گردآوری کرده بودند، حاکی از آن است که اشیا والد شهاب‌سنگ‌ها در فاصله نزدیک به خورشید و شاید در کمربند اصلی سیارک‌های بین مشتری و مریخ، شکل گرفتند.
در مقایسه، ستاره‌های دنباله‌دار، دارای نسبت‌های بزرگ‌تری از دتریوم هستند و دانشمندان معتقدند که اکثر آنها در نواحی بسیار سرد بیرونی‌تر متولد شدند.
به نظر می‌‍رسد ترکیب ایزوتوپی توده زمین بیشتر با شهاب‌سنگ‌ها همخوانی داشته باشد تا با ستاره‌های دنباله‌دار.
انواع مختلف کندریت وجود دارند و هیچ گروه منفردی به طور کامل به یکدیگر شباهت ندارند. بنابراین سیاره ما به احتمال فراوان آب و سایر مواد فرار خود را از تنوع سیارک‌های والد کندریتی به دست آورده است.