در عصر مدرن هم تقریباً هر ملتی قاتلان روانی را دیده‌اند. یک سال پیش نروژی‌ها شاهد کشتار در این کشور بودند، مردی در شهر دانبلین اسکاتلند در سال ۱۹۹۶ دست به قتل دانش‌آموزان زد، مارک لپین در سال ۱۹۸۹ با اسلحه وارد دانشگاه مونترال شد و ۱۴ زن را کشت. این فهرست را اگر بخواهید پیگیری کنید هیچ پایانی ندارد. حالا بار دیگر آمریکا در شهر آئورا ایالت کلورادو شاهد یک کشتار بوده است. همیشه آدم‌های دیوانه وجود داشته‌اند و باز هم وجود خواهند داشت.
با وجود این یک تفاوت مهم میان آمریکا و بقیه کشورهای جهان وجود دارد: تیراندازی آئورا در آمریکا یک اتفاق نادر نیست؛ روزانه حداقل ۲۴ آمریکایی (هشت هزار و ۹۰۰ نفر در یک سال) به‌دست افرادی که سلاح در اختیار دارند کشته می‌شوند. در این آمار کسانی که در تیراندازی تصادفی کشته شده‌اند یا با سلاح دست به‌خودکشی زده‌اند درنظر گرفته نشده است.
آنها را هم اگر حساب کنید می‌توانید این رقم را تقریباً به ۲۵ هزار نفر در سال برسانید. آمریکا مسئول ۸۰ درصد مرگ‌و میرها به وسیله اسلحه در ۲۳ کشور ثروتمند جهان است. مردم همه این کشورها از نوع بشر هستند اما چرا در آمریکا این مقدار کشتار وجود دارد ؟ احتمالاً بعضی‌ها با یک جمله به سیاستمداران اطمینان می‌دهند که هر کسی می‌تواند هر چقدر می‌خواهد سلاح در اختیار داشته باشد چون «اسلحه مردم را نمی‌کشد، مردم همدیگر را می‌کشند.» هر چند این جمله ایرادهای فراوانی دارد اما نیمی از آن حقیقت است. من می‌خواهم آن را برای اینکه حقیقت را به درستی بیان کند کمی تغییر دهم:
«اسلحه مردم را نمی‌کشد، آمریکایی‌ها مردم را می‌کشند!» برای اینکه ما تنها کشوری هستیم که در جریان جنگ جهانی اول دست به کشتار جمعی(بمباران شیمیایی هیروشیما و ناکازاکی) زدیم. درباره این مقدار خشونت در آمریکا کلی دلیل و برهان آورده می‌شود. می‌گویند فیلم‌ها و بازی‌های ویدئویی خشن مسئول این قضیه هستند. اما براساس تحقیقات من به‌عنوان نمونه در ژاپن، فیلم‌ها و بازی‌ها بسیار خشن‌تر هستند اما کمتر از ۲۰ نفر در هر سال به وسیله اسلحه کشته می‌شوند.
بدون شک اگر میزان سلاح در آمریکا کمتر باشد به‌صورت منطقی آمار کشتار هم پایین می‌آید؛ مثل کمتر بودن سم در یک منبع آب. اگر سلاح به این راحتی در دست افراد نبود قاتل آئورا نمی‌توانست مثل آب خوردن در عرض چند دقیقه همه را به گلوله ببندد اما این مشکل اصلی نیست. در کانادا هم سلاح زیاد است. سوئیس هم براساس آمار از لحاظ میزان سلاح، سومین کشور جهان است اما میزان کشتار در آنها بسیار پایین‌تر است.
پس چرا آمریکایی‌ها ؟ من این مسئله را یک دهه قبل در فیلم خودم «بولینگ برای کلمباین» مطرح کردم و حالا بعد از این همه سال باید بار دیگر آن را تکرار کنم: اول اینکه ما آمریکایی‌ها قاتلان خوبی هستیم! ما کشتن را راهی برای رسیدن به اهدافمان می‌دانیم. قتل در آمریکا مانند کشتار سرخپوست‌ها فقط یک مسئله تاریخی نیست. همین حالا هم کشتار با سیاست خارجی مبتنی بر تجاوز، راه‌حل آمریکا برای حل هر چیزی است که از آن ترس دارد.
به عراق لشکرکشی کردیم درحالی‌که هیچ سلاح کشتار جمعی در آن وجود نداشت. بن لادن را در پاکستان کشتیم و به افغانستان لشکر کشیدیم. حالا هم هواپیماهای بدون سرنشین را درحالی‌که خلبان‌های ناشناس‌شان در اتاق‌هایی خنک نشسته‌اند برای «کشتار» می‌فرستیم. دوم اینکه آمریکایی‌ها مردمی هستند که خیلی زود می‌ترسند و با ترس دست به هر کاری می‌زنند. چرا آمریکایی‌ها اینقدر می‌ترسند درحالی‌که ۳۰۰ میلیون اسلحه در خانه‌هایشان وجود دارد؟ فکر می‌کنیم چه‌کسی قرار است به ما صدمه بزند؟ شاید ما باید مشکلات نژادی و اقتصادی خود را حل کنیم؛آن وقت شاید آدم‌های عصبانی و خشن کمتری باشند که به سراغ اسلحه‌شان در کمد اتاق می‌روند.
ترجمه: محمد کرباسی