کشورهای سوئد، دانمارک و فنلاند از پیشگامان تلفن‌های اتومبیل در جهان بودند که در اواخر دهه1960 به بازار جهانی عرضه شد و در پی این موفقیت کشورهای اسکاندیناوی درصدد برآمدند این سیستم را تکمیل کنند.
در اوایل سال 1985گروهی متشکل از 17کشور اروپایی به نام GMS به‌وجود آمد تا به‌صورت هماهنگ طرح تلفن سیار دیجیتال را اجرا کنند. هرچند طبق انتظاراتی که از آنان می‌رفت موفق نشدند اما در‌نهایت موفق به ابداع سیستمی شدند که در نوع و زمان خود بی‌عیب و نقص بود. در ابتدا قصد بر این بود که این سیستم جدید در اختیار کشورهای دیگر قرار نگیرد اما هزینه‌های سنگین این طرح آنان را واداشت که برای جلب رضایت مشتری تلاش کنند تا از این طریق هزینه‌ها سرشکن شود.
به‌دلیل نیازمندی سایر کشورها به فناوری جدید و بسیار کارآمد، ازتلفن همراه در دنیا استقبال شد و در ظرف مدت کوتاهی این فناوری در سراسر جهان مورد بهره‌برداری قرار گرفت.
دکتر مارتین کوپر، در سه آوریل 1973نخستین کسی بود که با گوشی یک‌کیلوگرمی‌‌اش صحبت کرد. این مهندس الکترونیک در شرکت موتورولا نخستین گوشی قابل حمل را ساخت.
تاریخچه تلفن همراه در ایران
یک دهه پس از ظهور پدیده تلفن سیار در جهان، ایران نیز در سال1354 درصدد استفاده از این سیستم بر‌آمد و با بررسی‌هایی که از سوی شرکت مخابرات ایران و کارشناسان خارجی صورت گرفت این نتیجه حاصل شد که ایران سالانه کشش جذب چهار تا پنج‌هزار مشترک را دارد و اجرای طرح با 1000شماره پیش‌بینی شد اما این تلاش در آن زمان ناکام ماند.
در سال1367 وزارت پست و تلگراف اقدام به طراحی تلفن سیار کرد و با یک تجدید نظر در این طرح، در سال1372 تجهیزات آن خریداری شد و در 19مرداد‌ماه 1373 فاز اول این طرح با ظرفیت 10هزار شماره آغاز به‌کار کرد. اکنون سه اپراتور تلفن همراه در ایران فعال هستند و چند اپراتور منطقه‌ای نیز فعالیت می‌کنند و تعداد سیم‌کارت‌های واگذار شده به بیش از 70میلیون رسیده است.