29کشور در این کنفرانس شرکت کردند که اکثرشان به تازگی از بند استعمار رها شده و استقلال خود را به‌دست آورده بودند؛ کشورهایی که نزدیک به یک چهارم خاک کره زمین را در دل خود جای داده و یک‌و‌نیم‌میلیارد نفر جمعیت داشتند. این کنفرانس توسط اندونزی، میانمار، پاکستان، سیلان(سریلانکا) و هند سازماندهی شد.
هدف از برگزاری چنین کنفرانسی، افزایش همکاری‌های فرهنگی و اقتصادی میان کشورهای آسیایی و آفریقایی حاضر در آن بود. در واقع آنها قصد داشتند با استعمار و استعمارنو چه از جانب آمریکا و شوروی یا سایر کشورهای امپریالیستی مبارزه کنند. این کنفرانس نقش مهمی در تبلور جنبش عدم‌تعهد ایفا کرد.
پیش از آن در سال 1954 کنفرانس بوگور(bogor) برگزار شده بود و یک سال بعد نیز کنفرانس همبستگی مردم آسیا و آفریقا در قاهره مصر و در سال1961 کنفرانس بلگراد تشکیل شد که به تأسیس جنبش عدم‌تعهد منجر شد. در سال‌های بعد اختلافات میان کشورهای غیرمتعهد، از آن همبستگی و یکپارچگی که در اندونزی میان شرکت‌کنندگان وجود داشت، کاست.
کنفرانس باندونگ بازتاب ناراحتی برگزارکنندگان از بی‌میلی قدرت‌های غربی برای دخیل دانستن آنها در تصمیم‌گیری‌های مربوط به آسیا در تنش‌های ناشی از جنگ سرد بود. آنها نگران تنش میان چین و آمریکا و خواهان برقراری روابط صلح‌آمیز میان چین با خودشان و غربی‌ها بودند. دغدغه دیگر آنها مبارزه با استعمارگری به‌ویژه تأثیر فرانسه در شمال آفریقا و حکومتش بر الجزایر بود. در این میان اندونزی نیز مایل بود در نزاع با هلند بر سر گینه‌نو غربی به نتایج مثبت برسد و حرف خود را به کرسی بنشاند. سوکارنو، نخستین رئیس‌جمهور اندونزی خود را رهبر گروهی از کشورها نشان داد که نفوس(NEFOS) یا قدرت‌های نوظهور نام گرفتند.
چین و شوروی
بحث اصلی کنفرانس باندونگ این بود که آیا باید با سیاست‌های شوروی در اروپای شرقی و آسیای مرکزی نیز مانند استعمارگری غربی مقابله کرد یا نه؟ در پایان کشورها به توافق رسیدند که استعمارگری را به هرشکلی که باشد محکوم کنند. درواقع به‌طور ضمنی به این اشاره کردند که شوروی نیز مانند غرب باید مورد انتقاد قرار گیرد. چین در این کنفرانس نقش مهمی ایفا کرد و روابط خود با سایر کشورهای آسیایی را بهبود بخشید. چو انلای، نخست‌وزیر چین که در راه کنفرانس از سوء قصد، جان سالم به در برده بود، موضعی متعادل و آشتی‌‌جویانه اتخاذ کرد تا نگرانی مخالفان کمونیسم از اهداف چین را کمرنگ کند. او در همین کنفرانس به ماده‌ای از بیانیه پایانی رای داد که طبق آن چینی‌های ساکن در هر کشوری باید تنها به سرزمینی که در آن زندگی می‌کنند وفادار باشند و به چین کاری نداشته باشند. این بحث یک موضوع بسیار حساس بود که هم برای اندونزی میزبان و هم تعدادی از کشورهای شرکت‌کننده در کنفرانس اهمیت فراوانی داشت. انلای توافقنامه دوملیتی بودن سوناریو، وزیر امور خارجه اندونزی را نیز امضا کرد.
بیانیه کنفرانس
در پایان کنفرانس باندونگ، بیانیه‌ای ده‌بندی در مورد گسترش همکاری و صلح در جهان صادر شد که به اصول اساسنامه سازمان ملل متحد اضافه شد.
- احترام به حقوق بنیادین بشر و اهداف و اصول اساسنامه سازمان ملل متحد
- احترام به استقلال و تمامیت ارضی همه کشورها
- به رسمیت شناختن برابری همه نژادها و برابری همه کشورهای کوچک و بزرگ
- خودداری از مداخله در امور داخلی کشورهای دیگر