بد نیست اوضاع و احوال آن زمان را از زبان مسئولانی بشنویم که به‌طور مستقیم با پذیرش این قطعنامه در ارتباط بودند.
امام خمینی(ره) ، رهبر کبیر انقلاب
«... و اما در مورد قبول قطعنامه که حقیقتا مسئله بسیار تلخ و ناگواری برای همه و خصوصا برای من بود، این است که من تا چند روز قبل معتقد به همان شیوه دفاع و مواضع اعلام‌شده در جنگ بودم و مصلحت نظام و کشور و انقلاب را در اجرای آن میدیدم ولی به‌واسطه حوادث و عواملی که از ذکر آن فعلا خودداری میکنم و به امید خداوند در آینده روشن خواهد شد و با توجه به‌نظر تمامی کارشناسان سیاسی و نظامی سطح بالای کشورکه من به تعهد و دلسوزی و صداقت آنان اعتماد دارم، با قبول قطعنامه و آتش‌بس موافقت نمودم.»
آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، رئیس شورای‌عالی دفاع
«تصمیم به قبول قطعنامه598 یک تصمیم تاریخی برای جمهوری اسلامی ایران است که به‌دنبال پیام حضرت امام اتخاذ شد... به‌زودی در حدی که دشمن نتواند سوءاستفاده کند، مردم عزیز ایران در جریان امور قرار خواهند گرفت... با پذیرش قطعنامه تبلیغات مسموم علیه خود را در سطح دنیا خنثی کردیم و این یک گام سیاسی مؤثر است که از نظر نظامی نیز اهمیت دارد... تصمیم به پذیرش قطعنامه598 تحقیقا در جهت مصالح اسلام و امت اتخاذ شده و هیچ‌گونه شبهه‌ای از ضعف و ناتوانی در آن نیست.»
آیت‌الله العظمی سیدعلی خامنه ای، رئیس‌جمهور وقت
«شجاعت رهبری کشور و انقلاب، آن قدرت و صلابت معنوی و شجاعت روحی و اخلاقی که در یک لحظه یک موضعی را به‌خاطر مصلحت و اسلام و مسلمین اتخاذ می‌کند و اعلام می‌کند که دنیا در مقابل این موضعگیری متحیر می‌ماند، این شجاعت از شجاعت در جنگ بالاتر است. این شجاعت اخلاقی و روحی است که کمتر کسی از بزرگان عالم این‌قدر توانسته است آن را در اعمال و رفتار خود نشان بدهد.»
محسن رضایی، فرمانده سپاه وقت
«آن نامه را من برای آقای هاشمی نوشتم و... در هیچ نامه‌ای از امام تقاضای امکانات نکرده‌ام. دوستان سیاسی [هاشمی] به ما یک پاتک زدند که مسائل تصمیم‌گیری را پیچیده کرد. پاتک آنها این بود که می‌گفتند سپاه می‌تواند بجنگد اما به‌دنبال گرفتن امکانات از کشور است لذا وقتی ما صحبت از امکانات می‌کردیم می‌گفتند شما می‌خواهید سپاه را گسترش بدهید... پس معلوم می‌شود که دوستان به شعار «جنگ جنگ تا پیروزی» و «سقوط صدام» اعتقادی نداشتند بلکه دولتمردان ما بر این عقیده بودند که این جنگ را نمی‌توانیم تا سقوط صدام ادامه دهیم و باید آن را با یک عملیات موفق تمام کنیم... .»
خاویر پرز دکوئیار، دبیرکل وقت سازمان ملل
«اگر جایزه صلح نوبل امسال به‌خاطر دست‌یافتن به آتش‌بس در این جنگ به این سازمان جهانی تعلق گیرد مایه خشنودی فراوان خواهد بود.»
علی اکبر ولایتی، وزیر امور خارجه وقت
تا زمان تصویب قطعنامه598 هیچ راه‌حل شرافتمندانه‌ای برای پایان جنگ در مقابل ما وجود نداشت و البته مقاومت قهرمانانه در جبهه‌های جنگ و مقاومت در مذاکرات دیپلماتیک موجب شد تا قطعنامه598 که تضمین‌کننده خواسته‌های اصلی ما مبنی بر تعیین متجاوز و عقب‌نشینی به مرز‌های بین‌المللی بود، تصویب شود.
محمدجواد لاریجانی، مسئول مذاکرات قطعنامه
«در برهه‌ای تحت فشار آمریکا، شورای امنیت سازمان ملل متحد به ایران اخطار داد که اگر موضع خود را نسبت به قطعنامه۵۹۸ روشن نکند، قطعنامه جدیدی صادر خواهد شد که ایران را تحت فشار می‌گذارد. تمام کارهای کارشناسی و نظر مسئولان بر این بود که نباید اجازه داد چنین قطعنامه‌ای صادر شود. آقای ولایتی در اتاق آقای شیخ‌الاسلام جلسه برگزار کرد و مرا که مسئول مذاکرات قطعنامه۵۹۸ بودم صدا کرد و گفت: تا من وزیر‌خارجه‌ام، اجازه نمی‌دهم که این قطعنامه قبول شود. درست 12ساعت بعد، مرحوم حاج‌احمد‌آقا زنگ زدند و گفتند که حضرت امام فرموده‌اند بروید نیویورک و آنها را متقاعد کنید که ما قطعنامه را رد نکرده‌ایم و قصد رد‌کردن هم نداریم.»
اردیبهشت 1366
محسن‌رضایی فرمانده سپاه پاسداران به هاشمی رفسنجانی، رئیس شورای‌عالی دفاع درباره نیازهای ارتش و سپاه برای خاتمه جنگ با پیروزی ایران نامه نوشت. در این نامه رضایی استراتژی پنج‌ساله‌ای برای پایان جنگ طراحی کرده و بودجه‌ای در حدود 4/5میلیارد دلار در طول پنج سال درخواست کرده بود.
شهریور 1366
همزمان با حضور آیت‌الله خامنه‌ای، رئیس‌جمهور وقت در اجلاس عمومی سازمان ملل، ایشان در یک نشست مطبوعاتی از امکان توافق درباره پذیرش قطعنامه سازمان ملل سخن گفتند و تأکید کردند که ایران پیشنهادهای خود را در اختیار دبیرکل سازمان ملل قرار داده است.
مهر 1366
خاویر پرز دکوئیار دبیرکل وقت سازمان ملل متحد طرحی تهیه کرد که شامل جابه‌جا کردن برخی بند‌های قطعنامه با هدف جلب رضایت ایران بود. رژیم بعث عراق با این طرح مخالفت کرد.
مهر 1366
سکو‌های نفتی رسالت و رشادت مورد حمله بعثی‌ها قرار گرفت.
آذر 1366
خاویر پرز دکوئیار اعلام کرد که مذاکرات برای پذیرش قطعنامه 598 به بن‌بست رسیده است.
فروردین 1367
سکو‌های نصر، مبارک و سلمان مورد تهاجم نظامی عراق قرار گرفتند.
12تیر 1367
هواپیمای مسافربری ایران‌ایر از بندرعباس به مقصد دبی مورد اصابت موشک ناو آمریکایی قرار گرفت.
25تیر 1367
جلسه‌ای با حضور 40نفر از شخصیت‌های کشور برگزار شد و در آن اوضاع و احوال سیاسی، امنیتی و نظامی کشور مورد بررسی قرار گرفت.
26تیر 1367
جلسه‌ای با حضور مقامات عالی‌رتبه نظام به ریاست رئیس‌جمهور تشکیل شد. در این جلسه پس از بحث و بررسی، پذیرش قطعنامه 598توسط ایران تصویب شد و به تأیید حضرت امام رسید.
27تیر 1367
رئیس‌جمهور وقت در نامه‌ای به دبیرکل سازمان ملل متحد اطلاع داد که ایران قطعنامه را پذیرفت. در نامه رئیس‌جمهور آمده بود: «ایران تصمیم گرفته است که رسما قطعنامه 598 را به‌دلیل اهمیتی که برای حفظ جان انسان‌ها، برقراری عدالت و صلح و امنیت منطقه‌ای و بین‌المللی قائل است بپذیرد.»