حکمرانی مسی از بارسلون به آرژانتین رسید

مسی؛ ستاره بارسلونا و بالاخره ستاره تیم ملی آرژانتین

دیگر تاریخ حرف‌های تکراری درباره مسی گذشته است. بعد از شروع آرام و پر مشکل آرژانتین-شکست برابر ونزوئلا و تساوی در خانه با بولیوی - این رقابت‌ها به رستاخیز مسی با پیراهن تیم‌ملی تبدیل شده است. در یک سال گذشته، او غوغا کرده است؛ در بازی‌های دوستانه برابر سوئیس و برزیل هت تریک کرده و به همراه گونزالو هیگواین (هم تیمی‌اش) بهترین گلزن مقدماتی جام‌جهانی در آمریکای لاتین است. اما مسئله فقط گلزنی او یا فرصت‌هایی که برای هم‌تیمی‌هایش ایجاد می‌کند نیست؛ مسئله این است که برخلاف مارادونا، استعداد فردی مسی به یک بافت اجتماعی که تیم باشد گره خورده است.

دو اتفاق افتاده است؛ یکی این است که او بالغ شده است. وقتی بود که او مارادونای نسل پلی‌استیشن بود و در دنیای کوچک خودش قفل شده بود. در 25سالگی، او به راحتی با باری که رهبری تیم روی شانه‌هایش گذاشته کنار می‌آید. او به‌عنوان کاپیتان کسی که بر سر دیگران فریاد می‌کشد نخواهد بود. او بیشتر با الگویی که هست تیم را هدایت می‌کند. اما سه‌شنبه گذشته که شیلی کار را برای آرژانتین سخت کرده بود، گلزنی او بود که تیمش را از آتشی که در سانتیاگو به‌وجود آمده بود، بیرون کشید.

در دقایق ابتدایی بازی، شیلی فشار زیادی روی دروازه آرژانتین آورده بود. خط هافبک آرژانتین بسیار نزدیک به هم بازی می‌کند و شیلی در سمتی که مائوریتسیو ایزلا قرار داشت به موفقیت زیادی دست پیدا کرده بود و می‌توانست ارسال‌های خطرناکی داشته باشند. گلزنی شیلی تنها مسئله زمان بود.

اما بالاخره وقتی که مسی توانست سوار بازی شود، ریتم بازی را در دست گرفت و چند پاسکاری عالی را رهبری کرد تا آرژانتین در این بازی کمی فوتبال بازی کند و بعد، با استعداد بی‌نظیری که دارد، گل اول بازی را خودش به ثمر رساند. تأمین خوراک مسی برای گلزنی بسیار جالب بود؛ فرناندو گاگو یک پاس زیبا برای مسی ساخت. این گاگوست که بهترین تأمین‌کننده برای مسی است و معمولا مسی خیلی سریع به‌دنبال سرخیو آگرو می‌گردد تا بازی را عوض کند. وقتی که گاگو پشت سر و آگرو پیش روی مسی باشند، مسی می‌تواند سبک خودش را تحمیل کند. الخاندرو سابه‌یا- سرمربی آرژانتین- روزهای خوشی را با این بازیکنان سپری می‌کند.

اکوادور، راه خود را به برزیل باز می‌کند

چهارامتیاز از دو بازی اخیر آنها را به رده دوم جدول کشانده است. کاملا محتمل است که سه پیروزی در هفت‌بازی باقی مانده به اندازه کافی برای آنها خوب خواهد بود که حضور خود را در برزیل تضمین کنند. اکوادور، به‌صورت سنتی، در پادشاهی کوهستانی خود کیتو، قوی است. ارتفاع 2800متر بالاتر از سطح دریا، شرایط را برای حریفانی که وقت کافی نداشته‌اند تا با محیط سازگار شوند،سخت می‌کند. در هوای رقیق شده، ظرفیت‌های ورزشی آنها کاهش پیدا می‌کند و اکودور با آنتونیو والنسیا، بازیکن تاثیرگذار منچستریونایتد در پیکان حمله خود، سرعت، قدرت و مهارت کافی را دارد که از این شرایط بهره کامل را ببرد. آنها در تمامی پنج بازی خانگی خود به پیروزی رسیده‌اند.

خبر خوب برای آنها این است که جمع‌آوری امتیاز در سفرها را هم شروع کرده‌اند.‌ ماه گذشته آنها شاید بدشانس بودند که نتوانستند تساوی یک بر یک در خانه اروگوئه را با یک پیروزی عوض کنند. این‌بار اما باید راضی باشند که در ونزوئلا همان نتیجه را کسب کردند، مخصوصا که خیلی زود با یک گل استثنایی از خوان آرانگو، کاپیتان ونزئولا عقب افتادند. در آگوست، آنها در نیوجرسی با پیروزی سه بر صفر برابر شیلی در یک بازی دوستانه به‌صورت عمومی به همه اعلام کردند که به چیزی بیشتر از متخصصان فوتبال در ارتفاع بالا تبدیل شده‌اند. آنها تکرار این عملکرد در بازی‌های رسمی را هم شروع و بعد از شکست چهار بر صفر برابر آرژانتین در‌ماه ژوئن، دفاع خود را هم مستحکم‌تر کرده‌اند.

آرژانتین حداکثر امتیاز را در دو راند اخیر مقدماتی جام‌جهانی کسب کرد اما این دو راند یک برنده بزرگ دیگر هم داشت. ونزوئلا تنها یک‌بار بازی کرد (آنها جمعه بازی نداشتند) و سه‌شنبه گذشته در خانه با اکوادور مساوی کردند البته حتی با وجود این، چیزهای زیادی وجود دارد که ونزوئلایی‌ها جشن بگیرند.

پیش از این دو راند، ونزوئلا ششم بود و با این جایگاه نمی‌توانست صعود کند. اما حالا با وجود اضافه کردن تنها یک امتیاز، آنها چهارم هستند. تنها کشور آمریکای جنوبی که هرگز در جام جهانی بازی نکرده حالا این حق را دارد که به فکر یک سفر کوتاه به برزیل باشد.

بخش بزرگی از ماجرای صعود ونزوئلا به بالای جدول را می‌توان به مشکلاتی که دیگر تیم‌ها دارند مربوط دانست. شیلی و اروگوئه هر‌دو شکست خوردند. در واقع تنها کاری که این دوتیم در بازی‌های اخیر انجام داده‌اند، بدتر کردن تفاضل گلشان بوده است.

اما همه‌‌چیز خوش‌شانسی نبوده، شایستگی هم در این صعود نقش داشته است؛ تفاضل گل ونزوئلا از شیلی و اروگوئه بهتر است. همه آنها 12امتیاز دارند. رقبای ونزوئلا 18گل در 9بازی خود خورده‌اند، دو برابر گل‌هایی که این تیم خورده است. 15سال پیش ونزوئلا کشوری بود که بیشتر درگیر بیس‌بال بود.اما در ابتدای دهه پیش اوضاع تغییر کرد. تیم ملی چند برد به‌دست آورد و هواداران به بازی‌های آن هجوم آوردند. با هدایت ریچارد پائز ونزوئلا تیمی خوش‌شانس و البته شکننده در خط دفاع بود.

سزار فاریاس، جانشین او شخصیت خود را به تیم تحمیل کرد و سبکی هجومی در آن پایه‌گذاری کرد. کاهش گل‌های خورده برای این تیم یک اولویت بود و او همین کار را کرد. اینکه آیا ونزوئلا توانایی این را دارد که یک جایگاه در برزیل به خود اختصاص بدهند یا نه را باید منتظر ماند و دید. آنها نمی‌توانند همیشه منتظر لغزش رقبا باشند اما قطعا در جدال برای صعود قرار دارند.

هیچ‌چیز ابدی نیست

اروگوئه تیمی که در جام‌جهانی2010 آفریقای جنوبی به نیمه‌نهایی رسید و قهرمان کوپا‌آمریکای سال گذشته شد، لغزشی هشدار‌دهنده داشته است.‌ماه گذشته وقتی که از کلمبیا چهار بر صفر شکست خورد، نوار طولانی بازی‌های بدون شکست این تیم پاره شد و بعد از آن خوش‌شانس بودند که در خانه با اکوادور یک- یک مساوی کردند. این‌ماه حتی بدتر هم شد؛ یک شکست سنگین سه بر صفر برابر آرژانتین که به‌دنبالش شکست چهار بر یک برابر بولیوی هم آمد. این درست که این دو بازی، از آن بازی‌های سخت خارج از خانه بودند. اما به سختی می‌توان اروگوئه سال گذشته را متصور شد که چنین دردناک در حال غرق شدن است.اسکار واشنگتن تابارز- سرمربی اروگوئه- تیمش را در کوپا آمریکای سال2007 تشکیل داد. آنها در ابتدا به سختی توانستند به جام‌جهانی برسند. اروگوئه تنها بعد از آنکه در پلی‌آف برابر کاستاریکا به پیروزی رسید راه خود را به آفریقای‌جنوبی باز کرد و بعد به ناگهان همه‌‌چیز مثل ساعت کار کرد البته الان کارکرد آنها به هر چیزی به جز ساعتی دقیق شبیه است و بدون تغییر، دوباره آن عملکرد بی‌نظیر تکرار نخواهد شد. پنج‌سال‌و‌نیم زمان زیادی است تا یک گروه را در کنار هم نگه دارید. در جدال طولانی مدت میان توانایی‌های ورزشی و زمان، تنها یک برنده وجود دارد. امتیازهای کلیدی تیم در حال فروکش کردن هستند و پروسه بازسازی تیم حالا به یک باید تبدیل شده است. خبر خوب برای تابارز این است که دور بعدی بازی‌ها‌ ماه مارس (نزدیک بهار) برگزار می‌شود و به او چند‌ماه زمان می‌دهد تا در تفکراتش بازنگری کند.

هیچ‌کس از بازی خارج نشده است

تیم‌های میانه جدول در بازی‌های آخر باخته‌اند و آنهایی که در قعر جدول هستند، امتیازهای باارزشی جمع کرده‌اند. نتیجه این است که پاراگوئه تیم آخر جدول با آخرین رده برای صعود به برزیل تنها پنج امتیاز فاصله دارد. بولیوی و پرو هم چهار امتیاز تا جایگاهی که به صعود منتهی می‌شود، فاصله دارند. با هفت بازی پیش‌رو اما رسیدن به این هدف ناممکن نیست. وقتی که بازی‌ها در‌ماه مارس دوباره از سر گرفته شود، تیم‌ها می‌توانند برای چیزی که می‌خواهند به‌دست بیاورند، بجنگند.

جدول رده بندی مقدماتی جام جهانی در آمریکای لاتین