این فیلم ایتالیایی ساخته جوزپه تورناتوره کارگردان ایتالیایی است که در زمان اکران در دو نسخه متفاوت اروپایی و آمریکایی به نمایش درآمد، اما اخیراً دی‌وی‌دی تازه‌ای از فیلم به بازار عرضه شده که در آن نسخه آمریکایی و نسخه تدوینی کارگردان در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفته و علاوه بر آن دو فیلم مستند درباره فیلم نیز به این مجموعه اضافه شده است.
تورناتوره به مناسبت عرضه این دی‌وی‌دی گفت‌وگوی تازه‌ای با ماهنامه امپایر داشته که خواندنی است؛
***
- موفقیت کم‌نظیر سینما پارادیزو بیش از هر چیز مرهون ایده اصلی فیلم است. این ایده چگونه به ذهن شما رسید؟
من برای سالها این ایده را در ذهنم می‌پروراندم و دوست داشتم قصه‌ای در مورد شهر کوچکی در دهه 1940 و 1950 روایت کنم که سالن سینما پاتوق اصلی آن محسوب می‌شد. می‌خواستم فضای آن دوره سالن‌های سینما را مجدداً خلق کنم؛ فضایی که در آن مردم با یکدیگر اوقات خوشی را می‌گذراندند و در شادی‌ها، غم‌ها و رویاهای یکدیگر شریک بودند. از طرفی دوست داشتم ادای دینی به سینماداران و آپاراتچی‌ها داشته باشم که در واقع بخشی از سیستم آموزش فرهنگی چندین نسل بودند.
- این فیلم از هنرییشه نوجوان خوبی بهره می‌برد و البته سینمای ایتالیا سابقه خوبی در این زمینه دارد. دلیل این قضیه چیست؟
من از این سابقه اطلاع چندانی ندارم ولی به یاد دارم که بازی‌های خوبی از بچه‌ها در فیلم‌های دسیکا، روسلینی و ویسکونتی دیده‌ام. آنها استاد به تصویر کشیدن دنیای متفاوت کودکان به روایت جهان از نگاه آنها بودند.
- آیا انتخاب بازیگر نقش سالواتوره در این فیلم مشکل بود؟
ما دشواری‌های فراوانی برای یافتن او داشتیم و من تیمی را مأمور عکس‌برداری از کودکان 8 تا 11 ساله چند شهر در سیسیل کردم و در نهایت توتو را انتخاب کردم چون در کنار صورت فیل‌گونه فیلیپ نوآره می‌توانست ترکیب خوبی باشد.
- زمانی که قصد استفاده از یک هنرپیشه نوجوان را دارید، چه مسائلی را در اولویت قرار می‌دهید؟
شیوه مشخصی برای کار وجود ندارد. همه چیز به این مسأله برمی‌گردد که این کودک تا چه حد بتواند بازی را از واقعیت تمیز دهد و البته تا چه میزان از والدینش مستقل باشد.
- از همکاری با فیلیپ نوآره چه خاطره‌ای دارید؟
در یکی از سکانس‌ها برای فیلمبرداری در طول یک جاده تدارکات زیادی به‌کار بردم که باعث تأخیر کار و صرف هزینه اضافی شد. زمانی که نوآره به صحنه آمد، به من گفت که نبایستی در فیلم‌های بعدی این کار را انجام دهم چون بدون این تدارکات هم می‌توان فیلم‌ها را به‌سادگی به پایان رساند.
- سینما پارادیزو اولین همکاری شما با انیوموریکونه بود که از آن پس آهنگساز ثابت فیلم‌های شما بود، خصوصیت کارهای او چیست؟
زمانی که با انیوموریکونه کار می‌کنم در مورد تم‌های فیلم و کل موسیقی و ساختار آن صحبت می‌کنیم. البته من از زبان غیرموسیقایی استفاده می‌کنم و نقشی را که موسیقی بخش خاصی از فیلم مورد نظرم است، به او منتقل می‌کنم.
او قادر است توضیحات مرا به زبان موسیقی برگرداند تا حدی که گاهی اوقات فکر می‌کنم اگر تسلط کامل بر موسیقی داشتم، شاید رابطه حرفه‌ای ما تا این حد خوب نبود.
- شما در اکثر فیلم‌هایتان تلاش کردید تا قبح و زشتی جنایات را در سیسیل مطرح کنید و به نوعی آنها را محکوم کرده باشید. آیا قصد دارید در آینده هم به این روند ادامه دهید؟
تأکید بر نفوذ مافیا در منطقه سیسیل یک سوژه نخ‌نما در سینمای ایتالیاست، ولی من سعی کرده‌ام تا با اشاره به این قضیه مسائل مثبت دیگری را در مورد این منطقه مطرح کنم تا جایی که به هنگام اکران فیلم برخی مرا متهم کردند که از نقش مافیا در سیسیل عمداً چشم‌پوشی کرده‌ام تا فیلمی رمانتیک ساخته باشم.
- شما علاقه خاصی به سیسیل دارید. دوست دارید مردم سایر نقاط جهان از کدام منطقه در سیسیل دیدن کنند؟
من تمام این منطقه را دوست دارم و به همین خاطر نام بردن یک منطقه خاص برایم مشکل است، اما شاید بتوانم منطقه اتنا و بندر امپدوچی را به توریست‌ها پیشنهاد کنم.
منبع: امپایر، آوریل 2007