معضل وارونگی هوا و تصمیمات مقطعی مسئولان، دوباره نشان داد که عزم جدی برای مبارزه با این معضل وجود ندارد و همچنان مقوله مهم امنیت سلامت مردم در کشور با مسکن‌های مقطعی درمان می‌شود و نه عاقبت اندیشی.به راستی تا چه هنگام باید چشم روی این واقعیت بربندیم که سلامت رمز پویایی و بالندگی و موتور محرک برای پیشرفت و توسعه است؟ مقوله‌هایی که صددرصد با سلامت مردم گره خورده است کی به دغدغه اصلی مسئولان تبدیل می شود؟
تا کی باید به انتظار نشست که نگاه بین بخشی برای حل مشکلاتی که سلامت مردم را نشانه گرفته است، حاکم شود؟
تا چه هنگام باید امیدوار بود که ملاحظات قانونی برای حل آلودگی هوا، به اجرا درآید و برنامه جامع مبارزه با آلودگی هوا اجرا شود؟
تا چه هنگام باید به انتظار نشست تا از تردد خودروهای فرسوده جلوگیری شود؟بودجه لازم برای بهبود وضعیت حمل و نقل عمومی چه زمانی اختصاص داده می‌شود، تا مردم بتوانند به راحتی از وسایل حمل‌ونقل عمومی استفاده کنند.
سوخت‌های فسیلی که آلودگی هوا را تشدید می‌کند، چه زمانی رخت برمی‌بندد و سوخت‌های جدید برای کاهش آلودگی هوا جایگزین آن می‌شود؟چرا عادت کرده‌ایم که فقط در هنگام بروز بحران، به‌دنبال حل بحران باشیم؟ درحالی‌که وارونگی هوا و پیامدهای مخرب و منفی آن را بارها و بارهاست که تجربه کرده‌ایم. حل مشکلات مردم در زمینه سلامت، نیازمند نگاه ویژه، بودجه و اعتبار ویژه، رویکرد ویژه و عزم و اراده ویژه است. حل مشکلات مردم در حوزه سلامت، نیاز مند نگاه مردمی نیز است که برای ارتقای فرهنگ سلامت خود تلاش کنند. چرا از تجارب سایر کشورها برای مهار عواملی که هوا را آلوده یا آلودگی هوا را تشدید می‌کند، بهره نمی‌بریم؟
واقعیت آن است که وارونگی هوا باز چهره خود را به کلانشهرها نشان خواهد داد و تعطیلی به جز تحمیل خسارت، نمی‌تواند چاره و گزینه نهایی کار باشد. پس از هم‌اکنون، به‌دنبال راهکار یا راهکارهای عملی و اجرایی مناسب برای حل مشکل وارونگی هوا و آسیب‌های جدی بر سلامت مردم باشیم تا بتوانیم یک‌بار برای همیشه غول وارونگی هوا را به زانو درآوریم.