آیا شما هم از آن دسته پدر و مادرهایی هستید که همیشه بر سر مشق نوشتن و انجام تکالیف مدرسه با فرزندانشان کشمکش و جر و بحث دارند؟
آیا ساعات تکلیف نوشتن فرزندانتان خیلی به شما سخت می‌گذرد؟ اگر پاسخ شما به هر یک از این سؤالات مثبت باشد، به همان درد مشترک بسیاری از والدین مبتلا هستید. در اینجا راه‌حل‌های مفیدی آورده شده که به تصحیح برخی از دیدگاه‌ها و عقاید نادرست والدین درباره تکالیف روزانه، می‌پردازند و به این وسیله می‌توانند در حل مشکلات رایج مشق نوشتن بچه‌ها به کمک‌تان بیایند.
در واقع برخی از والدین درباره تکالیف روزانه فرزندانشان باورها و عقاید نادرستی دارند که همین‌ها سبب اختلال در روند طبیعی انجام تکالیف می‌شوند.بسیاری از والدین می‌گویند: «من باید به فرزندم کمک کنم تا مشق‌هایش را بنویسد چون او نمی‌تواند از تکالیفش سردربیاورد.»
بعضی از والدین فکر می‌کنند که فرزند دانش‌آموزشان برای انجام تکلیف‌هایش به کمک احتیاج دارد. معلمان در مدرسه دروس و مهارت‌هایی را به دانش‌آموزان یاد می‌دهند و با دادن تکالیف روزانه قصد دارند که او این مهارت‌ها را در خانه تمرین کرده، آموزه‌هایش را تکرار نماید و به کار گیرد.
اگر فرزند شما در کلاس به درس‌ها توجه کرده باشد، راجع به چگونگی انجام تکالیفش راه و روش‌هایی کلی را می‌داند و این طور نیست که اصلاً نداند باید چه کار کند. البته گاهی آنها وانمود می‌کنند که نمی‌دانند چه طور تکلیف‌ها را انجام دهند و در دل به امید این هستند که پدر یا مادر پاسخ همه سؤالات و تمرین‌ها را به آنها بگویند.
بسیاری از والدین همواره وحشت دارند که مبادا فرزندشان رویدادی ناخوشایند و منفی را تجربه کند، ولی این ترس بیهوده و نابجاست. تجربه‌های سخت و نتایج آنها به کودکان می‌آموزند که چه‌طور خوب و بد را از هم تمییز دهند.
اگر والدین همیشه سعی کنند که فرزندشان هیچ وقت عواقب رویدادی را تجربه نکند، او هرگز نخواهد توانست درست را از نادرست تشخیص دهد. این کودکان در همه حال انتظار دارند که وقتی اشتباهی مرتکب می‌شوند، والدین مسئولیت خطاکاری را بر عهده گرفته اوضاع را سروسامان دهند.
حالا از منظری دیگر به این قضیه نگاه می‌کنیم: فرض کنید که شما در محل کار به مشکلی برمی‌خورید یا با کار تازه‌ای روبه‌رو می‌شوید و نمی‌دانید که چگونه باید پیش بروید و از اوضاع سردرنمی‌آورید. حالا بگویید ببینم که برای حل مشکلتان از یک کارمند بالا دست خودتان کمک می‌گیرید یا از کارفرمایتان راهنمایی می‌خواهید؟
پاسخ چیزی نیست جز کمک خواستن از کارفرما. به همین ترتیب فرزند شما باید مشکلات درسی‌اش را از معلمش بپرسد و از او راهنمایی بخواهد. البته منظور من این نیست که شما اصلاً کاری به کار این دانش‌آموز کوچک نداشته باشید و همه چیز را به معلم واگذار کنید. بلکه تاکید من راجع به تکالیف هر شب است.
اگر قرار بر این باشد که شما هم به همراه فرزندتان دیکته بنویسید، مسئله حل کنید، جمله بسازید، انشا بنویسید یا نقاشی بکشید، هم شما و هم این دانش‌آموز وابسته به شما با مشکل مواجه خواهید شد. لازم است که پدر و مادر در حین انجام تکالیف، گاه به گاه به فرزندشان سر بزنند و در جریان کارش قرار بگیرند ولی کمک همیشگی دردسرساز خواهد بود.
آگاه‌ترین منبعی که می‌تواند به شما در این خصوص کمک کند، معلم فرزندتان است. از او بپرسید که فرزند شما برای انجام تکالیفش چقدر به کمک احتیاج دارد. اگر معلم گفت که او کاملاً در کلاس به درس‌ها توجه می‌کند و تمرین‌های کلاسی را به خوبی و بدون کمک دیگران انجام می‌دهد، به احتمال زیاد این آقا یا خانم کوچولوی شیطان فقط پدر و مادرش را دست انداخته و تنها وانمود می‌کند که به کمک شما نیاز دارد.
اگر معلم فرزندتان گفت که او مرتب در حال چرت‌زدن و حواس‌پرتی و خیال‌بافی است و نمی‌تواند روی درس‌ها تمرکز کند، بهتر است که درباره این علایم با پزشکی مشورت کنید. گاهی اوقات برخی از بیماری‌های جسمی یا روحی باعث پدید آمدن اینچنین رفتارهایی می‌شوند.
بهترین مکان برای انجام تکالیف مدرسه، اتاق خود فرزندتان است یا هر اتاق دیگری که تنها به همین کار اختصاص دارد. وجود یک مکان معین و به دور از محرک‌های محیطی باعث می‌شود که او راحت‌تر بتواند تمرکز کند و در ضمن شما هم به راحتی کنارش نباشید تا مدام ازتان کمک بخواهد. برخی از پدر و مادرها بر این باور پافشاری می‌کنند که «فرزند من همیشه دوست دارد در اتاق خوابش باشد و هرگز قبول نمی‌کند که تکلیف‌هایش را آنجا انجام دهد.»
بسیاری از والدین می‌گویند که بچه‌های آنها ترجیح می‌دهند عوض اینکه در اتاق نشیمن و کنار اعضای دیگر خانواده بازی کنند، به اتاق خودشان بروند و ساعات متمادی را همان جا بگذرانند.
باید بگوییم که این در واقع یک بازی ساخته بچه‌هاست. این طور نگاه کنید: فرزند شما می‌داند تا زمانی که حرفتان را قبول نکند یا از قانون شما تبعیت نکند، همچنان باید در اتاق خواب کار انجام دهد به همین خاطر کاری می‌کند که شما متقاعد شوید او از تبعات کارش واقعاً راضی است. رفته رفته که شما باور کردید، قانون جدیدی اجرا می‌نمایید یا اینکه اصلاً قید و بندها را خواهید برداشت.
فرزندان شما دوست ندارند که همه وقت‌شان را تک و تنها در اتاقشان بازی کنند، بلکه می‌خواهند در اتاق نشیمن یا آشپزخانه کنار دیگر اعضای خانواده باشند و آنجا بازی کنند. به همین خاطر یک اتاق‌خواب مناسب، به دور از هر گونه مزاحمت‌های صوتی و اسباب حواس‌پرتی و قوانینی عادلانه و استوار و برآمده از نیروی پدر و مادری می‌توانند به دانش‌آموز کمک کنند تکلیف‌هایش را به طور مستقل و در زمان مناسب انجام داده و به پایان برساند. البته دقت کنید که این شرایط و قوانین در عین قاطعیت نمی‌بایست به گونه‌ای انعطاف‌ناپذیر باشند که فرزند شما احساس کند زندانی شده و تکالیف هر شب نیز اعمال شاقه این زندان است!
بعضی از والدین هم اصرار دارند: «بهتر است اول فرزندمان شام بخورد بعد تکلیف‌هایش را انجام دهد.» این هم یکی دیگر از این عقاید نادرست است. بهترین و مناسب‌ترین زمانی که فرزند شما می‌تواند تکلیف‌های مدرسه‌اش را شروع کند، همان ساعت نخستین برگشت آنها از مدرسه به خانه است. دانش‌آموزان باید پس از آمدن به خانه غذای مختصری بخورند و بعد انجام کارهای مدرسه‌شان را شروع کنند. غذا خوردن و نوشیدن مایعات به قدر کافی پس از بازگشت به خانه بسیار مهم است چرا که سلول‌‌های مغز نیازمند انرژی و تجدید قوا هستند.
وقتی که فرزند شما زودتر سراغ تکلیف‌هایش برود، با دلهره و اضطراب ساعات آخر شب مواجه نخواهد شد و می‌تواند بهتر و زودتر کارهایش را تمام کند و از باقی وقتش پیش از خواب، آن طور که دوست دارد بهره ببرد. آن دانش‌آموزانی که تازه بعد از شام سر وقت کارهای فردایشان می‌روند، معمولاً نمی‌توانند همه آنها را انجام دهند.
نکته مهم دیگر این مقوله این است که همیشه به جای مشخص کردن ساعت تمام شدن تکلیف‌ها، ساعت شروع آنها را به فرزندتان بگویید. مثلاً اگر به او بگویید که باید تکلیف‌هایش را تا ساعت هفت عصر تمام کند، او سعی می‌کند تا با عجله و تند و پشت سر هم کار کند تا کارش بیش از این ساعت طول نکشد و این باعث می‌شود که بارها اشتباه کند.
بدانید که اگر دانش‌آموز کوچک خانه شما زودتر انجام تکلیف‌هایش را شروع کند، قبل از اینکه خسته شود و خوابش بگیرد، توانسته کارهایش را انجام دهد. آخرین ساعات شب، دانش‌آموزی خواب‌آلود و پدر یا مادری خسته و عصبانی، سناریوی تکراری بسیاری از خانه‌هاست.
از دیگر سخنان رایج پدر و مادرها این است که «فرزند من فراموش می‌کند که تکالیفش را به خانه بیاورد و دفتر و کتاب‌هایش را جا می‌گذارد. چطور می‌توانم رفتارش را تغییر دهم؟»
اول اینکه شما باید به روشنی با فرزندتان صحبت کنید و به او تذکر دهید که باید همیشه تکالیفش را به خانه بیاورد و همان روز انجام دهد. در مقابل این فراموشکاری هم از امتیازاتی محروم خواهد شد.
دقت داشته باشید که این محرومیت‌ها نمی‌بایست بیجا و در مواقعی غیر از این حالت اعمال شوند. چرا که در آن صورت دانش‌آموز کوچک به تنبیه شدن خو می‌گیرد و خود را به همین شکل پذیرفته برای بهبودی اوضاع تلاش نخواهد کرد.
برای اینکه بفهمید آیا آن روز فرزندتان تکلیف دارد یا نه و اگر هست باید چه کارهایی انجام دهد، می‌توانید دفترچه یادداشتی به او بدهید تا تکالیف هر روز را در آن یادداشت کرده معلم آن را امضا نماید. البته بعضی مواقع هم خود مدرسه اینچنین دفترچه‌ای دارد و این بار شما نیز باید دقت داشته باشید و رسیدگی به این دفترچه را از یاد نبرید. حالا موقعیتی پیش می‌آید که فرزند شما بیش از اندازه فراموشکار شده و نه تنها مرتب کتاب و دفترها و تکلیف‌هایش را در مدرسه جا می‌گذارد، در موارد دیگر هم بی‌دقتی می‌کند و انگار اغلب اوقات حواسش پرت است.
در اینجاست که باید او را نزد پزشک ببرید. گاهی اوقات بعضی بیماری‌ها می‌توانند باعث فراموشی و بی‌دقتی بچه‌ها شوند. ولی اگر می‌بینید که فرزندتان در بقیه مسائل دور و اطراف و کارهایش دقیق بوده، حافظه خوبی دارد و تنها تکالیفش را به جا می‌گذارد، به احتمال زیاد قصد دارد پدر و مادرش را بازی دهد.
شما می‌توانید با کمک گرفتن از راهکارهای بالا و تصحیح باورهای نادرست، به سریال غم‌انگیز و پرتنش آخر شب‌های خانه‌تان پایان بخشید.