امسال در جشنواره‌ی فیلم فجر، برای دومین سال، فیلم‌های سه‌بعدی در سینما آزادی و تالار ایوان شمس نمایش داده می‌شوند. فیلم‌های «آقای الف»، «جوجه‌کوچولو»، «افسانه‌ی نگهبان»، «پاندای کونگ‌فوکار-2»، «خوش‌قدم-2»، «رؤیای قبل از کریسمس»، «خانه‌ی هیولاها»، «ماشین‌ها-2»، «ماداگاسکار3: تعقیب اروپایی»، «در جست‌و‌جوی نِمو»، «شمشیرهای پرنده»، «فرانکن وینی»، «هری‌پاتر و یادگاران مرگ»، «دلیر»، «سرگذشت نارنیا: سفر کشتی سپیده‌نما»، «عصر یخبندان4: تقسیم قاره‌ها»، «آستریکس و اُبِلیکْس»، «میراث ترون»، «چگونه اژدهای خود را تعلیم دهیم؟» و فیلم‌های مستند «دنیای اقیانوس» و «هنر پرواز»، 21 فیلمی هستند که این‌روزها دانش‌آموزان و نوجوانان زیادی را برای تماشا به سینماها کشانده‌اند.
اما شاید سؤال خیلی‌ها این باشد که فیلم سه‌بعدی چیست و چرا این فیلم‌ها را سه‌بعدی می‌بینیم.
مغز انسان با دریافت دو تصویر دوبعدی از چشم‌ها و تلفیق آن‌ها با یکدیگر، طی فرآیندی محیط اطراف را به شکل سه‌بعدی درک می‌کند. برای همین است که می‌توانیم عمق را تشخیص دهیم و متوجه شویم، چه چیزی دور است و چه چیزی نزدیک.
یک فیلم سه‌بعدی، فیلمی است که با همین ترفند، عمق تصویر به آن اضافه شده است. در ساخت این نوع فیلم‌ها، از نوعی دوربین تصویربرداری استفاده می‌شود که تصاویر را از دو لنز و با دو دیدگاه ثبت می‌کند. برای نمایش این فیلم‌ها، از دو پرژکتور با زاویه‌ای مشخص، دو تصویر که در زاویه‌ی دید، اندکی با هم تفاوت دارد به روی پرده تابیده می‌شود و با کمک عینک‌های مخصوص و با نوعی خطای دید، تصویرها سه‌بعدی به نظر می‌رسند.
اما در حقیقت، سینمای سه‌بعدی، فقط یک بعد تکنیکی برای پخش فیلم است تا با این خطای دید، با تصاویری واقعی‌تر از گذشته و گاهی هم هیجان‌انگیز‌تر، تماشاگران را به سالن‌های سینما بکشاند. اغلب این نوع فیلم‌ها، نتوانسته‌اند از این فناوری برای پیش‌برد داستان، شخصیت‌پردازی، انتقال احساس و... استفاده کنند و فقط نوعی تبلیغ تجاری به حساب می‌آیند.
اگر هنوز، فیلم‌های سه‌بعدی جشنواره را ندیده‌اید، تا یک‌شنبه‌ی آینده فرصت دارید.
اگر در سالن سینما، عینک مخصوص را بردارید، با تصویرى شبیه این تصویر روبه‌رو مى‌شوید