فیلم‌هایی که اسمشان و تصور این‌که باید آن‌ها را با عینک دید، خود به خود هیجان‌انگیز بود و می‌توانست تجربه‌ی تازه‌ای بیافریند، طوری که هیجان‌های حاشیه‌ی فیلم‌های سه‌بعدی، از تماشا کردنش بیش‌تر بود.
وقتی برای تماشای قسمت اول «هری پاتر و یادگاران مرگ» بلیت گرفتیم، یا حتی وقتی جلوی در سالن نمایش، عینک سه‌بعدی را تحویل گرفتیم، خیلی هیجان داشتیم. اما وقتی نمایش فیلم شروع شد، هیجان ما هم کم‌کم فروکش کرد.
تجربه‌ی تماشای فیلم‌های سه‌بعدی در سینما آزادی تهران، هر چند که تجربه‌ی جذابی بود، اما به معنی تجربه‌ی واقعی یک فیلم سه‌بعدی نبود. وقتی سالن نمایشی، برای نمایش فیلم سه‌بعدی طراحی نشده باشد، تنها با نصب دستگاه‌های مورد نیاز، سالن تجهیز نمی‌شود. تصویر فیلم، آن‌قدر تیره بود که به جز اندک صحنه‌های روشن فیلم، بقیه‌ی صحنه‌ها خود به خود دوبعدی دیده می‌شد. از طرفی، علاوه بر این‌که دوبله‌ی فیلم هم چنگی به دل نمی‌زد. به‌خاطر دوبله، صداگذاری فیلم هم ضعیف‌تر از نسخه‌ی اصلی شده بود و حتی از نظر صدا هم، صدای متفاوتی در سالن شنیده نمی‌شد. بدتر از همه این‌که، هر لحظه در ورودی سالن باز و بسته می‌شد و نوری روی پرده می‌افتاد که تمام دید را خراب می‌کرد.
اما به هر حال، همین تجربه هم برای خیلی از تماشاگران، جذاب و شاید تکرار نشدنی بود. تماشای فیلمی مثل هری پاتر به صورت سه‌بعدی در سینماهای تهران، تجربه‌ای بود که شاید جدی‌ترین هواداران هری پاتر هم فکرش را نمی‌کردند. برای همین نظر چند نوجوانی را که به سالن سینما آمده بودند، درباره‌ی این تجربه، می‌پرسیم:
علیرضا امینی، 16 ساله، درباره‌ی این تجربه می‌گوید: «متأسفانه کیفیت نمایش فیلم، خیلی پایین بود. اما به دیدنش می‌ارزید. هیجان بعضی از صحنه‌ها را نمی‌شد در تلویزیون، تجربه کرد. باید در سینما ببینی تا از جایت بپری!»
سوگل محمدی‌کیا، 14 ساله هم که با دوستانش از طرف مدرسه به سینما آمده و از طرفداران هری پاتر است، می‌گوید: «انتظار نداشتیم فیلم را دوبله‌شده ببینیم. کاش لااقل زمان ترجمه و دوبله، به بیان صحیح اسم‌ها و اصطلاح‌های داستان، دقت می‌کردند. اما در مجموع، تماشای فیلم سه‌بعدی با دوستان، لذت زیادی دارد.»
سارا پورحسینی، 14 ساله هم می‌گوید: «تصویر و صدا خوب نبود و به جز چند صحنه، سه‌بعدی بودن فیلم، حس نمی‌شد. فکر کنم سیستم پخششان ایراد داشت. چون شنیده بودم، صحنه‌های تعقیب و گریز و پر هیجان فیلم در نسخه‌ی سه‌بعدی‌اش، خیلی هیجان‌انگیز از آب در آمده.»
برای شهاب رمضانی، 17 ساله، تجربه‌ی تماشای فیلم سه‌بعدی لذت‌بخش بوده و می‌گوید: «خیلی خوب بود. من واقعاً از تماشای فیلم لذت بردم. به نظرم زحمت زیادی برای خلق این تصویرها کشیده شده بود.»
علی تیموریان، که به تازگی دوره‌ی نوجوانی را طی کرده و در آغاز جوانی است، می‌گوید: «تمام خاطراتم با هری پاتر، زنده شد. کاش فیلم‌های سه‌بعدی خارجی در طول سال هم اکران می‌شدند تا همیشه فرصت تماشا و لذت بردن از آن‌ها را داشته باشیم. فرصت جشنواره، خیلی کوتاه است.»
