برخی از این اطلاعات بسیار ذی‌قیمت بوده و باید به وارثان افراد فوت‌کرده منتقل شود اما چگونه می‌توان درباره سهم‌الارث هر یک از ورثه در این زمینه تصمیم‌گیری کرد؟ آیا جایی به نام قبرستان وب یا قبرستان اینترنت وجود دارد که بشود به مردگان مجازی سر زد؟
به گزارش همشهری، بررسی‌های انجام‌شده نشان می‌دهد که سالانه حدود 500هزار نفر از کاربران بزرگ‌ترین شبکه اجتماعی مجازی دنیا می‌میرند. به‌عبارت دیگر از زمان تاسیس این شبکه تا‌کنون حدود پنج میلیون نفر از آنها فوت کردهاند. تکلیف دارایی‌ها و اطلاعات آنلاین این افراد چه می‌شود و سرویس دهندگان این شبکه‌ها یا سرویس دهندگان ای‌میل با آن اطلاعات چگونه رفتار می‌کنند؟
برخی از این سرویس‌ها تدابیری اتخاذ کردهاند تا کاربران قبل از فوت و در زمان زنده بودنشان تکلیف این مسئله را خود روشن کنند؛ مثلا گوگل این اختیار را به کاربرانش می‌دهد که درباره سرنوشت اطلاعات خود پس از مرگشان، یا عدم‌فعالیت آنلاین طولانی‌مدت، تصمیم بگیرند و بگویند آیا باید این اطلاعات پس از یک دوره زمانی مشخص پاک شود و یا اینکه امکان دسترسی به آنها به فردی دیگر منتقل شود.
این شرکت در وبلاگ خود نوشته: امیدواریم این امکان جدید به شما اجازه دهد زندگی دیجیتال پس از مرگتان را به طریقی امن که حوزه خصوصی‌تان را حفظ کند، برنامه‌ریزی کنید. امیدواریم این امکان پس از درگذشت شما، زندگی را برای عزیزانتان آسان‌تر کند.
این امکان گوگل به‌ترتیبی است که کاربران می‌توانند تعیین کنند پس از سه، شش، ۹ و یا ۱۲ ماه عدم‌فعالیت آنلاین اطلاعاتشان پاک شود و یا اینکه دسترسی به این اطلاعات به فرد مشخصی واگذار شود.
شرکت‌های دیگر هم تلاش کردهاند تدابیری برای مسئله اطلاعات کاربران پس از مرگشان درنظر بگیرند. به‌عنوان مثال یک شبکه بزرگ اجتماعی این امکان را به کاربران می‌دهد که حساب کاربری‌شان به‌صورت یادبود دربیاید. همچنین وب‌سایتی با نام اینتراستت راه‌اندازی شده که افراد با ایجاد اکانت در این وب‌سایت، می‌توانند ۱۰ نفر را به‌عنوان ارث‌بران میراث دیجیتال خود معرفی کنند یا اینکه یک نفر را مسئول رسیدگی به میراث دیجیتال خود کنند.
بررسی‌های خبرنگار همشهری نشان می‌دهد که تا‌کنون هیچ سرویس‌دهنده فارسی چنین امکانی را برای کاربران اینترنت راه‌اندازی نکرده است. معنای این یافته این است که کاربران اینترنت در ایران درصورت مرگ، از فضای مجازی نیز محو خواهند شد و اطلاعات آنها چه در ای‌میل باشد چه در وبلاگ و چه در سرویس‌دهندگان فضای رایانه‌ای، بعد از مدتی محو خواهد شد یا دسترسی اعضای خانواده متوفی به آنها از بین خواهد رفت.
ماجرا وقتی حساسیت آفرین می‌شود که فردی دارای فروشگاه آنلاین و مجازی باشد یا اطلاعات وی در قالب کتاب یا فایل یا نرم‌افزار قابل ارائه روی اینترنت باشد. در این صورت تکلیف ثروت ایجادشده باز هم نامشخص خواهد بود. از سوی دیگر وب‌سایت‌هایی در دنیا هستند که اطلاعات منتشره در وب‌سایت‌ها را حتی بعد ازبین‌رفتن‌شان ذخیره می‌کنند. مثلا سایت «آرشیو» را می‌توان به نوعی قبرستان وب نامید چرا که مانند یک فضای بایگانی به ذخیره اطلاعات تمام وب‌سایت‌های دنیا می‌پردازد و تا سالیان دراز بعد از مرگ وب‌سایت‌ها نیز امکان دسترسی به محتوای آنها را برای بازدید‌کنندگان فراهم می‌کند. از این زاویه شاید بتوان گفت زندگی دوم و حیات مجازی افراد حتی بعد از مرگ فیزیکی آنها ادامه می‌یابد.