اما شد و ایران باز هم در سخت‌ترین روزهایش، بهترین نتیجه‌هایش را گرفت تا راهی برزیل شود.
* * *
اولین‌بار، تیم ملی فوتبال ایران در ۲۵ نوامبر سال ۱۹۷۷ میلادی موفق شد با شکست دادن تیم ملی استرالیا با نتیجه‌ی یک بر صفر در تهران و در حضور 90 هزار تماشاگر، به جام‌جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین راه یابد.
ایران در نخستین حضورش در جام‌جهانی با تیم‌های هلند، پرو و اسکاتلند در گروه چهارم جای گرفت. در اولین بازی در برابر هلند قرار گرفت و بازی را با نتیجه‌ی سه بر صفر به حریف قدرتمندش واگذار کرد؛ هلندی که نایب‌قهرمان دوره‌ی قبلی بود و در این دوره هم تا فینال بالا رفت و باز هم نایب قهرمان شد. در دیدار دوم در حالی با اسکاتلند یک بر یک مساوی کرد و اولین امتیازش را در تاریخ جام‌جهانی به دست آورد که «آندرانیک اسکندریان» به اشتباه دروازه‌ی خودی را در دقیقه‌ی43، باز کرد و «ایرج دانایی‌فرد» در دقیقه‌ی60، بازی را به تساوی کشاند. بازی سوم هم چهار بر یک به سود پرو به پایان رسید تا ایران با تنها یک امتیاز، تیم چهارم گروهش شود.
بعد از جام‌جهانی 1978 آرژانتین، صعود ایران به جام‌جهانی به یک رؤیا برای هر ایرانی تبدیل شد. 20 سال طول کشید تا در هشتم آذرماه 1376 با تساوی دو بر دو، باز هم در برابر استرالیا و به لطف گل زده در خانه‌ی حریف به جام‌جهانی 1998 فرانسه راه پیدا کند. ایران با یکی از رؤیایی‌ترین تیم‌هایش در جام‌جهانی فرانسه خوش درخشید و توانست بهترین حضورش را در جام‌جهانی رقم بزند. تیم ملی ایران در اولین‌بازی در حالی با حساب یک بر صفر مغلوب تیم یوگُسلاوی شد که شاید اگر با ترکیب همیشگی‌اش در زمین حاضر می‌شد، می‌توانست به نتیجه‌ی بهتری دست پیدا کند. اما در بازی دوم توانست به اولین پیروزی‌اش در تاریخ جام‌جهانی در برابر آمریکا دست پیدا کند و این تیم را دو بر یک شکست دهد. در سومین بازی هم با حساب دو بر صفر مغلوب آلمان شد تا با سه امتیاز، بالاتر از آمریکا و در جایگاه سوم گروه ششم قرار بگیرد.
هشت سال طول کشید تا ایران، دوباره طعم حضور در جام‌جهانی را بچشد و در 26 مرداد 1384، بعد از ژاپن به‌عنوان تیم دوم گروه به صورت مستقیم به جام‌جهانی 2006 آلمان صعود کند و با تیم‌های پرتغال، مکزیک و آنگولا هم‌گروه شود. هر چند به نظر می‌رسید، ایران بتواند با کمی تلاش از این گروه صعود کند، اما با شکست‌های سه بر یک در برابر مکزیک و دو بر صفر در برابر پرتغال و تساوی یک بر یک در برابر آنگولا، با تنها یک امتیاز به‌عنوان تیم چهارم گروه چهارم با جام خداحافظی کرد.
بعد از جام‌جهانی آلمان، باز هم هشت‌سال طول کشید تا تیم ملی ایران در یکی از سخت‌ترین صعودهای ایران به جام‌جهانی در حالی که تا سه بازی آخر، شانس کمی برای صعود داشت، به‌عنوان تیم اول گروهش، بالاتر از کره‌ی جنوبی و ازبکستان، با تنها دو گل خورده و بهترین خط دفاع آسیا به جام‌جهانی صعود کند.
با این‌که از ابتدای حضور ایران با مربی‌گری «کارلوس کی‌روش»، چهل و ششمین مربی تاریخ فوتبال ایران، در این گروه، حدس زده می‌شد که یکی از سخت‌ترین دوره‌های مقدماتی را سپری خواهد کرد، اما کم‌تر کسی تصور می‌کرد با دو شکست پیاپی در برابر لبنان و ازبکستان، کار صعود ایران به جام‌جهانی تا این‌حد گره بخورد که تا آخرین ثانیه‌های آخرین بازی، احتمال صعود مستقیم به جام‌جهانی و راه پیدا کردن به بازی‌های حذفی به یک اندازه باشد و نفس همه‌ی ایرانی‌ها در سینه‌هایشان حبس شود؛ و شاید اگر «رضا قوچان‌نژاد»، بازیکن جوان 25ساله‌ی ایرانی-هلندی تیم ملی که در تیم «استاندارد لیژ» بلژیک توپ می‌زند، به تیم ملی دعوت نشده بود و سه‌بازی پایانی ایران در مرحله‌ی گروهی، در سه گل ارزشمندش را به ثمر نرسانده بود، امروز برای چهارمین‌بار از صعود تیم ایران به جام‌جهانی شادمان نبودیم و باید آرزو می‌کردیم بتوانیم در بازی‌های حذفی نتیجه بگیریم.
اما حالا باید تا 25 خرداد 1393 منتظر بمانیم تا ببینیم چهارمین حضور ایران در جام‌جهانی و این‌بار در برزیل، چه‌طور خواهد بود و جوانان ایرانی، به چه نتیجه‌ای دست پیدا می‌کنند.