«م‌م... . مثل آقای کریمیان. دوسش دارم. می‌خوام مثل مربیم باشم و 3-2 تا ضربه بزنم. بعدش هم قهرمان بشم. آخ جون تا آخر زمین برم».
حرف می‌زند و راه می‌رود. چوبش را بالا می‌برد و ضربه می‌زند. با دقت به مسیر توپش نگاه می‌کند و دنبالش می‌رود. این کودک 6 ساله مهدکودکی، رامین یزدانی نابغة ورزش گلف جهان است.
رامین از 3 سالگی گلف‌باز شد. از وقتی که مادر کره‌ای رامین به فکر ورزشکار شدن فرزندش افتاد، تا امروز 3 سال می‌گذرد و حالا او یک گلف‌باز حرفه‌ای است؛ این را حسن کریمیان، مربی رامین یزدانی می‌گوید: «رامین، گلف را در کره شروع کرد. بعد هم که به ایران آمدند، زیر نظر فدراسیون و من تمرین کرد تا حالا که 120 ضربه می‌زند و می‌تواند مثل بزرگ‌ترها تمام 18 میدان گلف را بازی کند.»
اینکه یک پسربچة 6 ساله با همة شر و شور بچگی به چنین ورزش آرامی علاقه‌مند باشد، نه تنها عجیب بلکه شاید باورنکردنی باشد؛ اینکه بعد از هر ضربه مقدار زیادی راه بروی تا به توپ برسی و دوباره ضربه و دوباره راه بروی، چند میدان را پشت سر بگذاری و آخر سر هم توپ را داخل حفره بیندازی.
ولی رامین عاشق گلف است؛ این را وقتی می‌گوید که چوب گلف را بالا برده تا ضربة دوم را بزند: «خیلی خوبه دیگه. من دوست دارم خیلی. بازی می‌کنم. راه می‌رم. ضربه می‌زنم. خوشحال می‌شم خیلی. الان سرم شلوغه.»
الان سرم شلوغه یعنی باید ضربه بزنم. این بار ضربة بهتری زده؛ خوشحالی‌اش نشان می‌دهد که راضی است. «من که تا به حال چنین بچه‌ای ندیده بودم»؛ حسن کریمیان از روزهای اول تمرین شاگردش می‌گوید؛ زمانی که مادرش بعد از چند ماه تحقیق به این نتیجه رسید که می‌تواند پسرش را به کلاس‌های فدراسیون بفرستد «خیلی جالب بود. هیچ‌کس باورش نمی‌شد.
از همان روز اول هم‌سطح بازی‌اش نسبت به بچه‌های دیگر بالاتر بود. آقای اسحاقی - رئیس فدراسیون – هم وقتی بازی رامین را دید، از هیچ کمکی دریغ نکرد. از آن روز تا حالا وسایل گلف و مربی و زمین بازی به صورت رایگان در اختیار رامین است».
عیسی اسحاقی- رئیس فدراسیون گلف – هم از اینکه نابغه گلف جهان را کشف کرده خیلی خوشحال است؛ نابغه‌ای که حالا کره‌ای‌ها به فکر بازگرداندن او به سرزمین مادری هستند. «کره‌ایی‌ها خیلی دوست دارند رامین با نام کره و برای آنها بازی کند، ولی ما چنین اجازه‌ای نمی‌دهیم. رامین ایرانی است و باید برای کشورش بازی کند».
رامین هم همین را می‌خواهد. البته شاید حالا معنی حس وطن‌پرستی و سرزمین پدری و مادری را نداند ولی وقتی از او می‌پرسی دوست داری کجا بازی کنی، می‌گوید: «همین‌جا دیگه؛ پیش آقای کریمیان».
البته کره را هم دوست دارد؛ «کره هم خوبه ولی اینجا که بهتره. بازی می‌کنم. دوست دارم 18تا را تا آخر برم». این 18تا بزرگ‌ترین آرزوی رامین است؛ آن هم هر روز. منظور رامین را متوجه شدید؟ کریمیان می‌گوید: «منظورش از 18تا یعنی اینکه همه 18 میدان گلف را برود. البته می‌تواند برود ولی من نمی‌گذارم. برایش زود است. خسته می‌شود. فعلا همین 9 میدان را برود کافی است. درحال‌حاضر از همه جونیورهای دنیا بهتر است».
کریمیان برای حرفش دلیل و مدرک هم دارد؛ «من به خاطر شرایط و نوع کارم همیشه در سفر هستم و بیشتر مسابقات جونیورها (زیر 18 ساله‌ها)ی دنیا را از نزدیک تماشا کرده‌ام ولی هیچ‌کدام به خوبی رامین نبوده‌اند. اگر رهایش نکنیم، چندسال دیگر یک قهرمان جهان به دنیا معرفی می‌کنیم».
البته سایمون – مدرس بین‌المللی فدراسیون جهانی گلف و نفر پنجم جهان – هم نظر کریمیان را تأیید کرده. او در سفری که به ایران داشته، بازی رامین را از نزدیک دیده.«سایمون کم کسی نیست؛ یکی از قهرمان های بزرگ دنیاست.