به گزارش خبرگزاری مهر، ماهواره "بازیابی گرانش و تجربیات اقلیم" (گریس/GRACE) ذوب شدن این میزان یخ را شناسایی کرده است. دانشمندان انگلیسی از سال 2002 تا کنون ازاین ماهواره برای شناسایی تغییرات بسیار اندک در میدان گرانشی زمین، ناشی از تغییرات در توزیع توده از جمله حرکات یخ به اقیانوس‌ها است، استفاده می‌کنند.
وضعیت ورقه‌های یخ، با استفاده از این تغییرات در گرانش، در فواصل ماهانه نظارت شده است.
دانشمندان دانشگاه بریستول همچنین دریافتند سرعتی که این ورقه‌های یخی، یخ خود را از دست می‌دهند در حال افزایش است. در مقایسه با چند سال نخست ماموریت گریس، سهم ورقه‌های یخی در افزایش سطح دریا در سال‌های اخیر دو برابر شده است. با این حال هیچ توافق و اجماع نظری بین دانشمندان درباره دلیل تسریع از دست رفتن توده ورقه‌های یخی وجود ندارد.
علاوه بر فعالیت‌های انسان، ورقه‌های یخی توسط بسیاری از فرایندهای طبیعی تحت تاثیر قرار گرفته‌اند از جمله نوسانات جوی چند سال اخیر (مثلا تغییر سیستم‌های فشار در اقیانوس اطلس شمالی یا بروز حوادثی مانند توفان ال نینو و لانینا ) و تغییرات آهسته در جریان‌های اقیانوسی. این ورقه‌های یخی که قطب جنوب و گرینلند را پوشانده‌اند حاوی 99.5 درصد یخچال‌های طبیعی زمین هستند که اگر کاملا آب شوند می‌توانند سطح آب دریا و اقیانوس‌های جهان را 63 متر افزایش دهند. این ورقه‌های یخی بزرگ‌ترین منبع بالقوه افزایش سطح آب دریاها در آینده محسوب می‌شوند.
این یافته‌ها برای شناسایی بهتر و پیش بینی ذوب و افزایش سطح آب دریاهای ناشی از آن، بر لزوم رصدهای ماهواره‌ای مداوم ورقه‌های یخی تاکید دارد.
دکتر برت ووترز، مجری این تحقیقات و همکارانش، 9 سال داده‌های ماهواره‌ای به دست آمده از ماموریت گریس را با بازسازی حدود 50 سال تغییرات وارد شده به توده ورقه‌های یخی مقایسه کردند. آنها دریافتند توانایی تشخیص دقیق یک روند تسریع شده در کاهش توده بستگی به طول ثبت شده دارد.
در حال حاضر کاهش یخ‌های قطبی تشخیص داده شده با ماهواره گریس بیشتر از آن چیزی است که انتظار می‌رفت فقط ناشی از تغییرات و نوسانات طبیعی باشد.