شوهر این زن از طریق لیبی و عبور از دریای مدیترانه قصد ورود غیرقانونی به ایتالیا را داشته که در آب غرق شده‌بود. آنها تازه ازدواج کرده‌بودند که این اتفاق افتاد. ماجرای این زن بخشی از کتابی شد که نیویورک‌تایمز درباره مهاجران غیرقانونی آفریقایی به اروپا منتشر کرد.
هفته گذشته نمونه‌ای دیگر از این اتفاق مرگبار در ساحل سیسیل تکرار شد. بیش از 100مهاجر از شرق آفریقا و عمدتا از اریتره و سومالی، در نزدیکی ساحل جزیره لمپیدوسای ایتالیا غرق شدند. تفاوت این واقعه نسبت به فجایع قبلی فقط شدت، دامنه و میزان تلفات نبود بلکه نزدیکی و قابل‌لمس‌بودن مرگ هم بود. این‌بار ده‌ها جسد از دریای مدیترانه بیرون کشیده شد. معمولا اجساد مهاجران در آب متلاشی می‌شود و فریاد این اجساد به گوش اروپایی‌ها نمی‌رسد. فریاد هزاران نفری که در بازداشتگاه‌هایی به‌سر می‌برند که دولت‌های اروپایی در کشورهای شمال آفریقا برای مهاجران غیرقانونی ساخته‌اند هم به گوش نمی‌رسد.
اروپایی‌ها باید درباره سیاست و جهت‌گیری این قاره در قبال مهاجران رویکرد جدی و تازه‌ای اتخاذ کنند. دولت‌های اروپایی قادر به اتخاذ سیاست واحد در قبال پناهجویان و مهاجران نبوده‌اند. کشورهایی مانند ایتالیا و اسپانیا گلایه دارند که از آنها به‌عنوان دروازه ورود به اروپا استفاده می‌شود بدون اینکه کشورهای دیگر اروپایی در این زمینه همکاری و حمایتی کنند. از سوی دیگر مشکلات اقتصادی که کشورهای جنوب اروپا مانند فرانسه و یونان را گرفتار کرده، مهاجرت را برای آنها به یک مسئله بدون اولویت تبدیل کرده و نتیجه این شده که یک قتل‌عام در دروازه‌های اروپا شکل گرفته‌است.
اریتره و سومالی گرفتار جنگ و گرسنگی هستند. کشورهایی مانند ایتالیا به‌طور مرتب به مدیترانه قایق‌های نجات می‌فرستند تا مهاجران گرفتار‌شده در آب را نجات دهند. اما این یک تدبیر موقت است. اروپا همواره بر تعهد خودش و دیگران به مسئله حقوق بشر تأکید و اصرار دارد اما همپا و هم‌راستا با این ادعاها، سیاست‌های مناسبی اتخاذ نمی‌کند.
بعد از فجایع مرگبار اخیری که پیش آمد، سیاستگذاران وعده دادند که با قاچاقچیان انسان که آفریقایی‌ها را با وعده مهاجرت به کام مرگ می‌برند، برخورد کنند اما این کار به‌تنهایی توجیه‌کننده نیست. آفریقایی‌ها تلویزیون نگاه می‌کنند و روزنامه می‌خوانند. آنها از خطرات مرگبار چنین مهاجرتی باخبرند اما باز هم جانشان را به خطر می‌اندازند و خطر می‌کنند زیرا چاره دیگری ندارند.
مشکل اصلی در اینجا این است که جان آفریقایی‌ها گویی چنان ارزش ندارد. در اینجا به یک سیاست واحد و انسانی در قبال مهاجران و پناهجویان نیاز است. باید تعهد بلندمدتی نسبت به تغییر و تحولات اجتماعی و اقتصادی در آفریقا وجود داشته‌باشد که اروپایی‌ها نسبت به آن متعهد باشند.
به‌زودی قرار است مقامات اروپایی در بروکسل از سیستم جدید حفاظت از مرزهای اتحادیه اروپا رونمایی کنند. این سیستم قرار است شبیه حفاظی مرزی میان آمریکا و مکزیک عمل کند و هم جلوی انسان‌ها و هم جلوی سلاح‌ها و مواد منفجره را بگیرد. اما آیا نتیجه قرار است ایجاد یک قلعه اروپایی باشد یایک منطقه حفاظت‌شده توسط هواپیماهای بدون‌سرنشین؟
صرف میلیاردها یورو برای ایجاد مرز در دریا و زمین، جلوی مهاجران غیرقانونی را نمی‌گیرد. کسانی که ناامید باشند و راه دیگری نداشته‌باشند، همیشه راهی پیدا می‌کنند. رهبران اروپا باید نشان دهند که برای ارزش‌های انسانی که مدعی‌اش هستند، کاری انجام می‌دهند. اجسادی که هر روز اروپایی‌ها از دریای مدیترانه صید می‌کنند نماد زوال اخلاقی اروپاست. اکنون این برداشت ایجاد شده که این گورستان دریایی برای حفظ آزادی و کامیابی اروپا گویی لازم است، این یک بی‌آبرویی است.
نیویورک‌تایمز