به گزارش تین‌نیوز، زمانی که کشور برزیل در سال 2007 به عنوان میزبان جام جهانی 2014 انتخاب شد، دولت رقم مورد نیاز سرمایه گذاری برای برگزاری این رویداد بین‌المللی را بین 10 تا 30 میلیارد پوند اعلام کرد. در همان زمان بسیاری از سیاستمداران و اقتصاد دانان کشور برزیل به طور متفق القول کلید حل این معما را توسعه زیرساخت و سرمایه گذاری بر حمل و نقل در ابعاد بلند مدت و میان مدت و همچنین ایجاد حلقه های مواصلاتی میان 12 شهر میزبان بازی های جام جهانی اعلام کردند.
لازم به ذکر است برای انتقال مسافرانی که می خواهند برای دیدن بازی های جام جهانی از اقصی نقاط دنیا خود را به کشور برزیل در آن سوی کره زمین برسانند، حمل و نقل هوایی در اولویت قرار دارد و از دو هزار(2000) فرودگاه رسمی در سطح کشورهای جهان، 66 فرودگاه میزان 95 درصد جابجایی مسافر را در اخیتار دارند که همه آنها دولتی محسوب می شوند.
گفتنی است در کشور برزیل طی 30 سال گذشته، سازمانی به نام Infraero راه اندازی شده است که هدایت فرودگاه های کل کشور برزیل از فرودگاه "سائوپائولو" به عنوان پرسودترین تا فرودگاه غیر انتفاعی "آمازون باسین" را که نقش حیاتی در ایجاد ارتباط میان شبکه هوایی برزیل ایفا می کند، بر عهده دارد.
بر اساس آمار اعلام شده از سوی سازمان Infraero از سال 2004 تا 2007 یک میلیارد پوند برای توسعه فرودگاه های کشور برزیل سرمایه گذاری شده بود و علی رغم کاهش 2.5 درصدی حمل و نقل هوایی برزیل در سال 2008، در 20 فرودگاه این کشور 113 میلیون مسافر از طریق ترمینال های هوایی جابجا شده اند که سهم فرودگاه "سائوپائولو" به عنوان فعال ترین فرودگاه 20 میلیون مسافر، فرودگاه کانگونهاس با 14 میلیون مسافر، فرودگاه ریو دوژانیرو با 11 میلیون مسافر رتبه های اول تا سوم را در اختیار دارند.
همچنین، این فرودگاه ها سالانه 1.8 میلیون فراز و فرود(take off & landing) و جابجایی 1.3 میلیون تن بار را در کارنامه خود دارند.
اما به دلیل اینکه دولت برزیل، توان مالی ساخت و توسعه پروژه های فرودگاهی و مدرن را نداشت، لذا با استفاده از روش های مشارکتی و همچنین جذب سرمایه بخش خصوصی، برنامه پنج ساله ای را برای آماده سازی فرودگاه های 12 شهر میزبان جام جهانی و بهره برداری از آنها تا قبل از شروع بازی ها آماده و بلافاصله اجرایی کرد.
بنابر این گزارش، تمرکز دولت در این حوزه بر روی افزایش ظرفیت فرودگاه های 12 شهر میزبان جام جهانی فوتبال و همچنین جذب سرمایه به منظور بهسازی و گسترش ترمینال های مسافری، برج‌های مراقبت و محوطه سازی در فرودگاه ها بوده است.
اما نکته قابل توجه حجم سرمایه گذاری به مبلغ بیش از 3 میلیارد و 187 میلیون پوند برای اجرای طرح زیرساخت حمل و نقل هوایی جهت میزبانی مسافران رویداد ورزشی جام جهانی فوتبال است که سهم هر یک از فرودگاه ها بر اساس میزان تردد و وسعت پروژه ارزیابی شده؛ به طوری که تنها 1 میلیارد و 450 میلیون پوند فقط برای فرودگاه های شهر سائوپولو در نظر گرفته شده است و فرودگاه برازیلیا بودجه ای معادل 330 میلیون و ریو دوژانیرو 222 میلیون پوند در اختیار داشتند، همچنین فرودگاه های مانائوس با 260 میلیون و ناتال با 225 میلیون پوند در زمره پرهزینه ترین طرح های توسعه فرودگاهی مخصوص جام جهانی به شمار می روند.
در پایان باید دید آورده این حجم سرمایه گذاری در بخش حمل و نقل هوایی چقدر خواهد بود و آیا وحدت نظر دولتمردان و اقتصاد دانان برزیلی مبنی بر سرمایه گذاری در حمل و نقل می تواند باعث خروج برزیل از شرایط بحرانی به ویژه در حوزه حمل و نقل و کارکنان وزارتخانه مربوطه باشد؟