حسن موسوي چلك رئيس انجمن مددكاري اجتماعي ايران پنهان‌كردن آسيب‌هاي اجتماعي را براي جامعه خطرناك توصيف كرده و معتقد است پنهانكاري آسيب‌هاي اجتماعي در نهايت به ضرر جامعه تمام خواهدشد. گفت‌وگوي كوتاه ما را با موسوي چلك بخوانيد:
- تلاش براي پنهان‌كردن آسيب‌هاي اجتماعي چه ضرري به جامعه مي‌رساند؟
يكي از مؤلفه‌هاي مؤثر در هر حوزه‌اي داشتن اطلاعات شفاف و دقيق در آن حوزه است، حوزه آسيب‌هاي اجتماعي هم از اين قاعده مستثنا نيست ولي به‌دليل اينكه رويكرد غالب حاكم بر كشور در اين حوزه امنيتي، انتظامي، قضايي و سياسي است ما شاهد اين هستيم كه پنهانكاري در اين زمينه به‌مراتب بيش از ساير حوزه‌هاست. يادمان باشد كه پنهان‌كردن آسيب‌هاي اجتماعي به منزله از بين بردن آنها نيست. ما بايد بپذيريم كه پنهانكاري عمق اين آسيب‌ها را بيشتر مي‌كند، وقتي آسيب اجتماعي را پنهان مي‌كنيم تنها نتيجه‌اي كه با اين نوع پنهانكاري عايدمان مي‌شود اين است كه آسيب‌هاي اجتماعي‌مان به مشكلات مزمني تبديل مي‌شود كه حل آن و حل مشكلات مزمن به زمان بيشتري نياز دارد.
- با اين نوع پنهانكاري مسئولان و مديران چگونه مي‌توانند براي كنترل اين آسيب‌ها برنامه‌ريزي كنند؟
پنهانكاري باعث مي‌شود كه برنامه‌ريزي‌ها در تاريكي انجام شود وقتي نگاه حاكم اين باشد كه به‌صورت رسمي حرفي از آسيب‌هاي اجتماعي به ميان نياوريم حساسيت لازم در مديران و سياستگذاران جامعه ايجاد نمي‌شود و عملا مديران ما به اين مقوله نگاه جدي نخواهند داشت.
- يكي از جاهايي كه معمولا آسيب اجتماعي را انكار مي‌كند آموزش و پرورش است، بارها اعلام كرده‌اند دانش‌آموز معتاد ندارند، اين سياست چه نتيجه‌اي خواهد داشت؟
آموزش پرورش ما مدت طولاني است كه در حوزه آسيب‌هاي اجتماعي در خواب بود. يكي از راه‌هايي كه در مدارس به‌كار گرفته مي‌شود اين است كه پرونده دانش‌آموزي را كه درگير آسيب اجتماعي است، زير بغلش مي‌گذارند. بعد چه اتفاقي مي‌افتد؟ آيا اين روش مشكل جامعه را حل مي‌كند يا آموزش پرورش مي‌گويد من از شر اين دانش‌آموز راحت شدم؟ شر اين دانش‌آموز گريبان جامعه را مي‌گيرد لذا آموزش و پرورش بايد سيستم مديريت هوشمند را به اجرا در بياورد و مسائل حوزه دانش‌آموزي در بخش آسيب‌هاي اجتماعي را رصد كند و به‌عنوان يك واقعيت اجتماعي تلخ با آن برخورد كند.