به گزارش ای بی سی پژوهشگران فرانسوی در سال ۱۹۸۹ اسکلتی از کودکی ۵ تا ۷ ساله را یافتند که به همراه چندین جنازه دیگر نزدیک دیر سن- ژان- دو- وین در فرانسه دفن شده بود. اما تازه اخیرا بود که آنها با تجزیه و تحلیل جمجمه این کودک ثابت کردند که او نشانگان داون داشته است.
با این کشف این کودک در فرانسه قرون وسطی حدود ۱۵۰۰ سال پیش زندگی می‌کرده است به قدیمی‌ترین مورد نشانگان داون بر اساس سوابق باستان‌شناسی شمرده می‌شود.
این مورد پژوهی جدید در ژورنال بین‌المللی پاتولوژی منتشر شده است. این کودک جمجمه‌ای پهن و استخوان‌های باریک جمجمه‌ای دارد که مشخصه نشانگان داون است.
پژوهشگران اسکلت کودک را مورد بررسی قرار دادند و آن را سی تی اسکن کردند تا خصوصیات درونی آن را ببینند. انها همچنین متوجه شدند این کودک دارای ناهنجاری‌های دندانی و سینوس است. گرچه این ناهنجاری‌ها اختصاصی نشانگان داون نیست، اما در همراهی با خصوصیات جمجمه‌ای شاخص این عارضه، شاهدی تاییدکننده بر وجود این نشانگان است.
نشانگان داون اختلالی ژنتیکی است که با خصوصیات چهره‌ای شاخصی همراه است. افرادی که نشانگان داون دارند دچار تاخیر رشد جسمی و ناتوانی ذهنی متوسط هستند. ضریب هوشی یک فرد بزرگسال دارای این نشانگان ممکن است ۵۰ باشد که به اندازه ضریب هوشی یک بچه ۸ ساله است.
این باستان‌شناسان به جز کشف وجود نشانگان داون در این اسکلت، همچنین شیوه تدفین جنازه را بررسی کردند تا بر اساس آن شاهدی از چگونگی برخورد با کودک در زمان زنده بودن‌اش پیدا کنند.
این اسکلت - درست مانند اسکلت‌های دیگر- به پشت و با صورت به سمت بالا در محل تدفین قرار داشت. سر اسکلت به سمت غرب و پاهایش به سمت شرق قرار داشت. دست‌های این کودک زیر لگنش قرار دده شده بود. باستان‌شناسان بر اساس این یافته‌ها حکم کردند که رفتار متفاوتی با این کودک هنگام تدفین نسبت به سایر افراد دفن شده در آن گورستان نشده است.
میت ریوولا، سرپرست این پژوهش نوشت: «با این کودک دچار نشانگان داون در هنگام مرگ نسبت به سایر دیگران در اجتماع برخوردی متفاوت نشده است. ما با توجه به این یافته این احتمال را می‌دهیم که شاید او در طول زندگی هم هدف انگ‌زنی قرار نمی‌گرفته است- این برای نخستین بار است که امکان چنین نگرشی به فردی دچار نشانگان داون در پس‌زمینه یک جامعه باستانی فراهم می‌شود.»