اما پوشش دادن اخبار خودکشی به خصوص خودکشی اشخاص مشهور با تیترهای تکان‌دهنده، گمانه‌زنی‌ها درباره علت و شیوه خودکشی و تصویرهای طرفداران گریان فرد خودکشی کرده ممکن است زیان‌های بسیاری هم به بار آورد.
روزنامه‌نگارانی که باید چنین مرگ‌هایی را پوشش دهند- با این سوال کلیدی روبرو هستند، که چگونه این کار را انجام دهند.
انجمن خودکشی‌شناسی آمریکا، بنیاد پیشگیری از خودکشی آمریکا و چند مرکز دانشگاهی در کشورهای گوناگون جهان اصول راهنمایی را برای پوشش خبری موارد خودکشی تدوین کرده‌اند.
سه نکته اصلی بر اساس این اصول راهنما درباره پوشش دادن اخبار خودکشی اینها هستند:
- بیش از ۵۰ بررسی پژوهشی نشان داده‌اند که اشکال معین پوشش خبری خودکشی احتمال خودکشی در افراد حساس را بالا می‌برد. میزان این افزایش به میزان، مدت، و برجستگی پوشش خبری موارد خودکشی بستگی دارد.
- خطر خودکشی‌های اضافی (خودکشی‌های تقلیدی یا copycat) هنگامی که گزارش‌های خبری به طور بی‌پرده روش خودکشی را توصیف می‌کنند، از تیترها یا تصاویر تکان‌دهنده استفاده می‌کنند یا با پوشش خبری گسترده یا مکرر که تصویری فریبنده از مرگ به دست می‌دهد و به طور افراطی آن را احساساتی می‌کند، افزایش می‌یابد.
- پوشش دادن خبری خودکشی به طور دقیق، هر چند به صورت مختصر، می‌تواند به تغییر دادن سوءبرداشت‌های عمومی درباره خودکشی کمک کند و باورهای نادرست درباره آن را تصحیح کند و درنتیجه باعث شود که افراد آسیب‌پذیر دربرابر خودکشی یا در معرض خطر دست زدن به خودکشی به جستجوی یاری برآیند.
یکی از شایع‌ترین اشتباهاتی که روزنامه‌نگاران در پوشش دادن به خودکشی مرتکب می‌شوند ایجاد این برداشت است که اقدام یک فرد به پایان دادن به حیاتش فقط یک علت واحد اصلی داشته است. خودکشی پاسخ رفتاری پیچیده‌ای است که معمولا عوامل بسیاری از جمله بیماری روانی در رخ دادن آن دخیل است. در واقع کارشناسان خودکشی تخمین می‌زنند که ۹۰ درصد موارد خودکشی به نوعی با بیماری روانی و/ یا مصرف مواد غیرمجاز روانگردان ارتباط دارند.
منبع: Poynter