دانستن پیشینه او و این که 40 سال از حضور در خدمت استاد بهره برده باشد و این که تحصیلاتش در هنرستان موسیقی به پایان رسیده باشد و... مهم‌ترین نکات آشنایی با او محسوب می‌شود. بماند که اساتیدی چون دکتر پری برکشلی، ناتانیا خاراتیان و کارمن اسورمو و... نیز حق استادی به گردن او دارند. آخرین بازمانده نسل پیانوی جواد معروفی، محمد جواد عبدالهی است که در روز 29 تیرماه رسیتال پیانو توسط شاگردانش در فرهنگسرای نیاوران برگزار می‌شود.
او هدف از برگزاری این مراسم را این‌گونه توضیح می‌دهد: «هدف از برگزاری هر اجرایی مهم‌ترین عامل اقدام به آن است. این اجراها نه با هدف شخصی، بلکه به پیشنهاد دوستداران موسیقی برگزار می‌شود. سال‌های قبل اجراهای ما در نیاوران نبود و جاهای دیگری برنامه اجرا می‌کردیم،اما قرار شده است از این به بعد در نیاوران کنسرت اجرا کنیم. مگر این که برای برنامه خاصی بخواهیم باز این برنامه را اجرا کنیم.»
او شاگردانش را از میان علاقه‌مندان به موسیقی انتخاب می‌کند و از ابتدا و اصول پایه آنها را آموزش می‌دهد. او درباره دلایل انتخاب شاگردانش می‌گوید: «بسیاری بر این باورند که گروهی که من تشکیل داده‌ام، بسیار قوی هستند. فکر نمی‌کنم علتی مهم‌تر از این وجود داشته باشد.»
او با شاگردانش قطعاتی ایرانی و کلاسیک را اجرا می‌کند. او معتقد است: «هیچ کدام برتری نسبت به دیگری ندارد. در این اجراها هم ساز پیانوی ایرانی هست و هم پیانوی کلاسیک. هر دو در یک سطح قابل ارزشند.»وی در ادامه به دیگر قطعات اشاره می‌کند: «در سال‌های گذشته قطعاتی از ساخته‌های خودم توسط شاگردانم اجرا شد و قطعاتی را که خودم در آلبوم «شور زندگی» ساخته بودم، را اجرا کردند ولی امسال چنین تصمیمی نداریم.»
عبدالهی در پاسخ به این پرسش که اجرای قطعات با تنظیم مجدد و جدیدند یا در واقع یک جور اجرای مجدد است، می‌گوید: «اجرای مجدد است. در اجراهای ما هیچ یک از قطعه‌ها با سلیقه خودمان تنظیم نمی‌شود. این خواسته استاد معروفی بود. ایشان از من خواستند تا با تلاشم نگذارم این رشته از بین برود. من می‌خواهم موسیقی گذشتگان را همان‌طور که هست به گوش علاقه‌مندان برسانم.»
و به نظر او اجرای این رسیتال امتحان یک سال تلاش و پشتکار شاگردانش است و تشویق برای ادامه راه. عبدالهی نوازنده‌ها را از میان قوی‌ترین شاگردان خود انتخاب کرده است: «آنها که برای چنین اجراهایی انتخاب می‌شوند قطعاً نوازنده‌های قوی‌تری نسبت به دیگر شاگردانم هستند.
حضور آنها در این اجراها هیچ ربطی به مدت زمان آموزششان ندارد. مثلاً ممکن است کسی 3 سال است که مشغول یادگیری است ولی پیشرفتی نداشته باشد یعنی شاید استعداد لازم را نداشته است. در ازایش کسی شاید در مدت 8 ماه بتواند به طور قابل توجهی، در نوازندگی پیشرفت کند. البته لازم است بگویم آنها که استعداد ندارند خودشان هم تلاش نمی‌کنند. ممکن است از تمرینی خسته شده باشند و از ادامه دادن سرباز بزنند.»
او برگزاری رسیتال پیانو را یک کار فرهنگی و بدون نگاه مادی می‌داند و می‌گوید: «برگزاری رسیتال پیانو هیچ درآمدی برای ما ندارد. در واقع با این رسیتال خانواده‌ها از وضعیت پیشرفت فرزندانشان، دوستان و همکلاسی‌هایشان مطلع می‌شوند. البته بخشی از تماشاچی‌ها کسانی هستند که بلیت تهیه می‌کنند.»
او بازتاب برگزاری چنین رسیتال‌هایی در جامعه موسیقی را مثبت ارزیابی می‌کند و ادامه می‌دهد: «کم‌ترین بازتاب آن اعتلا و اشاعه موسیقی ایرانی است. این که ما قصد داریم نشان بدهیم با پیانو که یک ساز غربی است، می‌شود قطعات ایرانی را اجرا کرد، آن هم با تمام دستگاه‌ها و گوشه‌هایی که موسیقی ایرانی دارد و پیانو را هم با کوک ایرانی در اجراها داریم و هم با کوک غربی!»