فرار به جایی که آفتابش مهربان‌تر باشد یا ابرهایش انبوه‌تر باشد. به جایی که باد بیاید و روی آب موج بیندازد. این‌وقت‌ها به سفر فکر می‌کنم، به آذربایجان، به تبریز، به ائل‌گلی، به دریاچه اش و به باد وقتی می‌وزد و بوی اطلسی‌ها را با خودش می‌آورد.
این‌جا ائل‌گلی است. یک روزگاری گردشگاه شاهان بود و اسمش شاه‌گلی بود. بعدتر گردشگاه عمومی شد و نامش همین ماند تا این‌که به ائل‌گلی تغییر کرد، یعنی دریاچه‌ی مردم. این‌جا در دوره‌ی صفویه، مرکز ذخیره‌ی آب برای آبیاری باغ‌های محدوده‌ی شهر بود. قهرمان‌میرزا که پسر عباس‌میرزا (نایب‌السلطنه‌ی قاجار) بود و حاکم تبریز، تصمیم گرفت آن را به گردشگاه درباریان تبدیل کند.
عمارت هشت‌ضلعیِ میان دریاچه، خیلی قدیمی نیست. آن را در دهه‌ی چهل ساخته‌اند و امروز تالار پذیرایی است. پیش از این بنایی خشتی این‌جا بود که مرور زمان آن را فرسوده کرد.
در سفر به ائل‌گلی می‌توانید در دریاچه‌اش قایق‌رانی کنید یا از اینترنت فراگیر در پارک استفاده کنید.
در این‌جا مرکز اطلاع‌رسانی هوشمند دایر است و می‌توانید اطلاعات تاریخی شهر و اطلاعات گردشگری را به دست بیاورید.
به تازگی یک ساعت آفتابی در ائل‌گلی نصب شده است. این ساعت ۱۰ متر قطر دارد و ارتفاع خورشید را در ماه‌های مختلف سال نشان می‌دهد.
عكس: مینا نوعی/ خبرگزاری مهر