به گزارش رویترز سرپرست این پژوهش موسس موتی از دانشکده بهداشت دانشگاه کانبرا در شهر بروس استرالیا در این باره می‌گوید: «وجود این مشکل شناخته شده است، اما پیش از این مقاله‌ای مانند مطلب ما درباره آن منتشر نشده بود.»
موتی می‌گوید: «اغلب سفارتخانهها بر تجارت و توریسم متمرکز هستند. موضوعات بهداشتی اغلب در اولویت قرار نمی‌گیرند.»
پژوهشگران استرالیایی موقعیت مسافری را در نظر گرفتند که از کشور خودشان به ۲۵ کشور دیگر که میان توریست‌های استرالیایی پرطرفدار است، می‌رود، از جمله مقصدهایی در آفریقا، آمریکای شمالی و جنوبی، اروپا، آسیای جنوب شرقی و غرب اقیانوسیه.
این پژوهشگران وب‌سایت‌های سفارتخانهها و کنسولگری‌ها را از لحاظ مقدار و انواع متفاوت دارویی که در هر کشور برای استفاده شخصی مجاز است، مدارک مورد نیاز، اطلاعات گمرکی و جزئیات درباره مسافرات به همراه تجهیزات پزشکی جستجو کردند.
آنها همچنین ای‌میل‌ها استانداردشده‌ای را به هریک از سفارت‌ها فرستادند و همین سوالات را از آنها پرسیدند.
این پژوهشگران که نتایج کارشان را در ژورنال «پزشکی مسافرت و بیماری عفونی» منتشر کرده‌آند، می‌نویسند دو هفته بعد ۱۱ سفارتخانه پاسخ دادند که دو تای آنها سوالات را به هیات دارویی کشورشان فرستاده بودند، اما پاسخ بیشتری نداده بودند.
درمیان هشت کشوری که پاسخ داده بودند، توصیه‌ها درباره حمل دارو و تجهیزات پزشکی بوسیله مسافران بسیار متفاوت بود، و این توصیه‌ها عموما سختگیرانه‌تر از توصیه‌های هیات بین‌المللی کنترل مواد مخدر (INCB)، یک سازمان مستقل که پیمان‌های کنترل مواد مخدر سازمان ملل را اجرا می‌کند، بود.
بر اساس توصیه‌های INCB مسافران شخصی باید یک کپی از نسخه‌‌شان را همراه داشته باشند، اما در مواردی که آنها کمتر از ۲۰ دوز یک دارو یا کمتر از ۳۰ روز ذخیره داروهای مخدر یا روانگردان مانند آمبین یا هالدول را همراه دارند مدرک یا شرایط دیگری لازم نیست.
اما بسیاری از سفارتخانهها گفته بودند همه داروها به جز نسخه معتبر نیاز به مجوز خاص برای همراه داشتن برای مصرف شخصی دارند. در برخی از کشورها بازدیدکنده باید با یک پزشک محلی مشورت کند تا نیاز مداوم او به دارو را تایید کند.
به گفته این پژوهشگران برخی از کشورها هشدار می‌دهند که اگر مقامات در موردی تردید داشته باشند، حق جلوگیری از ورود مسافر یا ضبط داروها را دارند.
داروهایی که در فهرست یک (Schedule I) لایحه مواد کنترل‌شده ایالات متحده قرار دارند، از جمله داروهای توهم‌زا و محرک که استفاده پزشکی ندارند، مانند THC (ماده موثر در حشیش) یا کوکائین، را نمی‌توان از مرزهای ملی عبور داد.
درباره تجهیزات پزشکی نه هیچکدام از وب‌سایت‌ها سفارتخانهها و کنسولگری‌ها اطلاعاتی داشتند و نه در پاسخ به ای‌میل‌ها در این باره اطلاعاتی داده شده بود.
دکتر ایرمگارد بوئر از بخش بهداشت و پزشکی گرمسیری در دانشگاه جیمز کوک در تاونزویل استرالیا که در این تحقیق شرکت نداشته است، می‌گوید مسافرت با دارو باعث «دردسر زیادی می‌شود و بسیار ناخشنودکننده است.»
او می‌گوید در چنین مواردب بیماران باید به دکتر معالج‌شان و یک کلینیک مسافرت که هر دو متعهد به مشخص کردن موارد ضروری هستند، روی آورند.
او می‌گوید: «مسافران که به سفرهای طولانی‌تر می‌روند باید به همکاری در کشور مقصد ارجاع داده شوند تا درمان‌شان را ادامه دهند و داروهای لازم برای‌شان تجویز شود. در برخی موارد هم ممکن است به دلایل پزشکی اصولا نباید مسافرت انجام شود.»
بوئر می‌گوید پیامدهای اختصاصی برای هر مسافری که داروهای بیش از حد مجاز همراه دارند یا مدارک لازم را به همراه ندارند،به کشور مقصد، قانون آن و شخصی که در آن روز در گمرک کار می‌کند، بستگی دارد.
او می‌گوید: «در مورد داروهای مخدر توقیف شدن نامحتمل نیست. در برخی از کشورها این پیامدی خوشایند نیست.»
موتی می‌گوید موقعیت برای مسافران دقیقه آخر ممکن است سخت‌تر از همه باشد، اما در شرایط ایدئال زمان کافی برای جستجوی اطلاعات پیش از سفر و صحبت با دکترتان - که باید منبع اصلی اطلاعات ضروری باشد- وجود دارد.
دکتر ناتاشا هاچبرگ پزشک بیماری‌های عفونی در دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه بوستون پیشنهاد کرد «که مسافران بین‌المللی مبتلا به بیماری‌های مزمن دست کم ۴ تا ۶ هفته پیش از مسافرات به یک کلینیک مسافرت بروند تا مسائل مربوط به بردن داروها به خارج و و نیز نیاز به واکسیناسیون و داروهای پروفیلاکتیک (پیشگیری‌کننده) را حل کنند و درباره موضوعات مربوط به ارتقای سلامت‌شان به بحث بپردازند.»
هاچبرگ که در این تحقیق جدید شرکت نداشته است، افزود: «مسافرانی که داروها به خارج می‌برند باید داروهای‌شان در کیف‌دستی‌شان نگه دارند تا مانع از دست رفتن احتمالی آنها در چک چمدان‌ها شوند. آنها را در بطری اصلی‌شان نگه دارند، به مقدار کافی دارو برای تمام طول سفر و اندکی داروی اضافی برای موارد تغییر در برنامه سفر با خود داشته باشند، مدارک کافی از جمله نسخه اصلی و در صورت نامه امضا شده بر روی سربرگ کلینیک مسافرت به همراه ببرند.»
موتی درباره تجهیزات پزشکی پیشنهاد می‌کند که از قبل برای بردن آنها برنامه‌ریزی کنید و موضوع را با خط هوایی چک کنید. او می‌گوید خطوط هوایی اصول راهنمای روشن منتشرشده‌ای در این زمینه دارند.
او گفت در آینده وب‌سایت‌های سفارتخانهها باید توجه به نیازهای کاربران طراحی شوند، چرا که سفارتخانهها برای فراهم آوردن چنین خدماتی استقرار یافته‌اند.