چهل‌و‌هشتمین شماره‌ی ماهنامه‌ی داستان همشهری با حال و هوای مهر و با آثاری از نصرت‌الله باستان، کامبیز درم‌بخش، مهدی معینی، اختر اعتمادی، سروش صحت، محمدحسن شهسواری، محمدشباب گلچین، محمدرضا دوست‌محمدی، سلمان باهنر، محمد باهنر، محمد طلوعی، ترانه علیدوستی، الیزابت اسپنسر، کورت وُنه‌گات جونیور، ارما بومبک، برایان دویل، آگوستین بروز، جورج اورول، سالی تیسدیل، دیوید فاستر والاس، نیکول کرواس و زیدی اسمیت منتشر شد.
بخش درباره زندگی این شماره با میم‌الممالک آغاز می‌شود. روایتِ نصرت‌الله باستان، از خاطرات دوران دبیرستان‌اش در مدرسه‌ی دارالفنون. در روایت دوم با عنوان بازی، مهدی معینی - اولین مدیر مرکز سرگرمی‌های کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان- از ایده‌پردازی، طراحی و تولید بازی‌ها و سرگرمی‌های کانون در دهه‌ی 60 می‌گوید. روایت چرا شیمی خواندی؟ خاطرات دوران تدریس سروش صحت است به عنوان دبیر شیمی دبیرستان قبل از اینکه وارد سینما و تلویزیون شود.
در زندگی در پیش‌رو جرج اورول تجربه تلخ و بی‌رحمانه‌ی روزهای مدرسه‌اش را روایت می‌کند. خاطراتی که بی‌شباهت به 1984 نیست. در روایت پنجم با عنوان ژن‌های واندربیلتی آگوستین بروز از تخیلاتش می‌گوید. خیالِ بودن در یک خانواده اشرافی. آخرین مطلب این بخش ارابه‌های آتش، روایت سالی تیسدیل از پدرِ آتش‌نشانش است به بهانه‌ی هفتم مهرماه روز آتش‌نشان.
بخش داستان شماره‌ی تیرماه پنج داستان دارد. دو روز مانده به عدن نوشته‌ی محمد طلوعی، آقای مذکور قلاجو و بانو عابر بانک خجسته نوشته‌ی سلمان باهنر، نقاش‌های کوچک نوشته‌ی نیکول کراوس، آزالیای سفید نوشته‌ی الیزابت اسپنسر و امداد خودروی ویژه نوشته‌ی برایان دویل.
هر چهار مطلب روایت‌های داستانی این شماره به حال و هوای مهرماه و درس و مدرسه اختصاص دارد. آداب مکتب‌داری رساله‌ای است درباره‌ی نحوه‌ی تدریس به کودکان مکتبی که از اولین کتاب‌ها درباره‌ی آموزشِ معلمان در ایران است. حدود عالم تصاویری است از اولین کتاب‌های درسی مدرسه‌ی دارالفنون. کبوتر است لُ‌پیژن واژه‌نامه‌ی فرانسه- فارسی دوران قاجار است که برای آموزش زبان فرانسوی به فارسی‌زبان‌ها تنظیم شده است. آخرین مطلب این بخش با عنوان خزوک سیاه یکی از نخستین نمایش‌نامه‌های آموزشی برای کودکان کم‌توان است که در قالب شهر نوشته شده است.
آغازگر روایت‌های مستند این شماره روایتی خواندنی از تجربه‌ی تدریس یک سرباز معلم در میان عشایر است. دومین مطلب روایتی تصویری است از مدرسه‌های تالش. آخرین مطلب این بخش، عینک و عصا چند روایت درباره‌ی پدربزرگ‌هاست.
در بخش درباره داستان این شماره زیدی اسمیت در مطلبی با عنوان آن احساس چموش درباره‌ی چگونگی نوشتن رمان می‌گوید و در مطلب بعدی طبیعت خوشی فاستروالاس از انگیزه‌های نوشتن می‌گوید؛ اینکه نویسنده برای لذت شخصی‌اش می‌نویسد یا رضایت دیگران. آخرین مطلب این بخش حرکت در مه قسمت چهارم از سرفصل آموزشیِ دنباله‌داری با عنوان کارگاه رمان است، که محمدحسن شهسواری در آن تجربیات خود را از نوشتن رمان و تدریس آن در کارگاه‌های متعدد با مخاطبان علاقمند به نویسندگی در میان می‌گذارد.
در بخش پایان خوش علاوه بر داستان‌های دیدنیِ کامبیز درم‌بخش و مسابقه داستان یک‌خطی سه مطلب دنباله‌دار هستند که اولین قسمت‌شان در شماره‌ی تیرماه چاپ شده بودند. در را روی غریبه باز نکن قسمت چهارم چهارپایه، نوشته‌ی زهرا درمان و امیرحسین هاشمی، در خوشی و ناخوشی از ارما بومبکِ طنزپرداز با ترجمه‌ی احسان لطفی، شش تا شومینه گزیده‌ای است از نامه‌های کورت وُنه‌گات نویسنده که بیش از شصت سال پیش نوشته شده‌اند و از دریچه‌ی نثر و نگاه طنازانه‌ی او، دوره‌ها و جنبه‌های مختلف زندگی‌اش را مرور می‌کنند.