اين سبك زندگي ما تهراني‌هاست ديگر؛ مثل هزار و يك گرفتاري و عادت غلط ديگر، اين هم يكي. خيلي‌ها اين هجوم ترافيك را از بازگشايي مدارس و دانشگاه مي‌دانند و گروهي ديگر آن را به كم شدن طول روز و افزايش ساعات تاريكي ربط مي‌دهند كه تردد را مشكل‌تر مي‌كند، پس طبيعي است كه خودرو شخصي بيرون بياوريم. همه اينها به كنار، من مي‌خواهم اين داستان افزايش ترافيك پاييزي را ربط دهم به راه و رسم زندگي در تهران. تهراني‌ها به‌ويژه در سال‌هاي گذشته عادت كرده‌اند به خيلي چيزها و از آنجا كه ترك عادت موجب بيماري و مرض است، به آن ادامه مي‌دهند. اگر آلودگي هواي شهر در اين روزهاي تهران، پيش چيزهايي كه ما در زمستان ديده‌ايم، قابل مقايسه نيست، آيا نبايد به فكر باشيم؟ اگر كيفيت بنزين بهبود پيدا كرده آيا اين دليل مي‌شود خودروي تك سرنشين را راه بيندازيم داخل خيابان و...؟
آيا بهتر نيست فكر كنيم حالا كه هوا خنك‌تر شده بد نيست چند قدمي هم پياده گز كنيم؟ يا بد نيست تاكسي و اتوبوس را هم به‌جاي ماشين شخصي امتحان كنيم؟ شايد اين پيادهروي پاييزي تأثيري هم روي ذائقه‌تان گذاشت و شما هم ماشين شخصي را كنار گذاشتيد؛ باور كنيد به امتحانش مي‌ارزد. براي يك هفته تصميم بگيريد ماشين را كنار بگذاريد و بيشتر پيادهروي كنيد، فقط همين. بعد ببينيد چقدر هوا تميزتر مي‌شود، ترافيك كمتر مي‌شود و با هم مهربان‌تر مي‌شويم. من خودم يكي از نخستين اعضاي اين كمپين هستم؛ ماشين را كنار گذاشته و به پياده‌هاي پاييزي پيوسته‌ام. شما هم به ما بپيونديد.