خانواده مادری او علاقه مند به موسیقی و خواندن بودند و نسل به نسل این علاقه در آنها وجود داشت. همین امر سبب شد تا در 9 سالگی پدرش ساز دوتاری به او هدیه دهد و مراحل ابتدایی نواختن ساز را نزد پدر و بعدها نزد دیگر اساتید منطقه تربت جام و خراسان بیاموزد.
او از معدود نوازندگان مسن و پیشکسوت موسیقی نواحی بود که به گفته هوشنگ جاوید، پژوهشگر موسیقی نواحی دارای مدرک فوق دیپلم بود و شغلش معلمی بود و در نهایت بازنشسته آموزش و پرورش شد. همین امر به او در شناخت و خوانش اشعار بزرگان شعر و موسیقی منطقه و ایران یاری‌های فراوانی رساند.
پورعطایی در سال ۱۳۴۴ به سبب شهرت در نوازندگی و خوانندگی به تهران دعوت می‌گردد تا در تالار رودکی، مجامع هنری و سفارتخانه‌های اروپایی و رادیو و تلویزیون، همراه با گروه هنرهای آیینی، سنتی و حرکات موزون به سرپرستی هنرمند برجسته هنرهای آیینی «آقای محمدفاروق کیانی‌پور» و دیگر هنرآفرینان میراث کهنسال به اجرای برنامه بپردازد که بسیار مورد اقبال واقع می‌گردد. شهرت وی در این زمان تا بدانجا می‌رسید که ضمن سفر به سراسر ایران، برای اجرای برنامه در کشورهای گوناگون از وی دعوت به عمل می‌آید.
شرکت در مراسم شاهنامه خوانی با دوتار چون جنگ هفت لشکر، داستان سیاوش، داستان بیژن و منیژه، جنگ کُک کوه زاد (قلعه‌ای در تربت جام به نام قلعه گگ) از دیگر فعالیت‌های وی است.
از ویژگی های مهم پورعطایی ، شیوه اجرایی اش هنگام نواختن ساز در صحنه بوده است که حس و حالی مناسب را به خواننده انتقال می داد. همین ویژگی سبب شد تا برخی از فیلمسازان به سراغ او بروند و از او در کارهای خود مدد بگیرند که بهرام بیضایی و واروژ کریم مسیحی از جمله آنها بودند.
او صدایی پر و پیمان داشت و از معدود خنیاگران موسیقی نواحی بود که هم ساز خوب می زد و هم از صدایی شش دانگ برخوردار بود قطعه «نوایی نوایی» که گوشه‌ای ماندگار در موسیقی منطقه خراسان است با آواز او و تصویربرداری زیبایی که از نواختن و خواندنش در این مایه به ثبت رسیده است، بین مخاطبان موسیقی ماندگار شده است.
پورعطایی از جمله هنرمندان ثابت در اجراهای جشنواره‌های مختلف موسیقی بود. جشنواره موسیقی فجر، جشنواره ذکر و ذاکرین و جشنواره موسیقی نواحی ایران از جمله رخدادهایی بودند که پورعطایی در آنها حضوری جدی و موثر داشت و حتی در یکی دو دوره از این جشنواره‌ها به عنوان داور بخش موسیقی نواحی و دوتار نوازی فعالیت کرد.
از او دو دختر و پسر برجای مانده اند که همه آنها دستی در نواختن دارند و یکی از فرزندانش نیز جایزه نوازنده برتر در جشنواره موسیقی نواحی کرمان را از آن خود کرده بود. آلبوم «فرهنگ دیرینه خراسان» و چند آلبوم دیگر از نواخته‌ها و خوانده‌های این خنیاگر موسیقی نواحی ایران از جمله آثار به جای مانده از اوست که در برخی از آنها فرزندانش نیز ساز می‌زنند و می‌خوانند.
پورعطایی چند ماه آخر را با بیماری‌های مختلفی از جمله عفونت ریه و کیسه صفرا دست و پنجه نرم کرد و مدتی هم در بیمارستان امام رضای مشهد بستری بود. این نوازنده و خنیاگر موسیقی نواحی صبح روز 12 مهرماه 1393 دار فانی را وداع گفت.