بيشترين سهم از اين نيروهاي نظامي را غرب آسيا و منطقه خاورميانه دارد. در همه سال‌هاي گذشته تغيير رئيس‌جمهورها در آمريكا چيزي را تغيير نداده است. اين كشور هميشه در تلاش بوده است كه به هر بهانه‌اي حضور نظامي خود را در اين منطقه راهبردي جهان تقويت كند و هر چه مي‌تواند تشكيلات نظامي خود را در اين منطقه گسترش دهد. در عراق و افغانستان اين بهانه با اعلام مبارزه با تروريسم جور شد و در كشورهاي ديگر هم پول و توافق‌هاي نظامي باعث شده تا آمريكايي‌ها پايگاه‌هاي خود را در آنها بنا كنند.
در كنار پايگاه‌هاي هوايي و دريايي در منطقه كه از هر چيزي براي واشنگتن مهم‌تر است از برخي كشورها هم به‌صورت موقت براي انتقال نيرو و تجهيزات با بهانه‌هاي مختلف استفاده شده است. اگر نگاهي به نقشه منطقه غرب آسيا و خاورميانه بيندازيد به خوبي اين تلاش شديد آمريكا براي گسترش حضور نظامي‌اش را مشاهده مي‌كنيد. تلاشي كه حالا با مداخله نظامي در عراق و سوريه شكل جديدي به‌خود گرفته تا مشخص شود كه هنوز بهانه‌هاي واشنگتن براي داشتن جنگنده‌ها، ناوها و نظاميانش در اين منطقه پاياني پيدا نكرده است.