به نوشته لایوساینس پژوهشگران در این مطالعه در استرالیا بر روی حدود ۱۷۰۰ مرد ۷۰ ساله و مسن‌تر، نوع ورزشی را که آنها انجام می‌دادند، را با احتمال تجربه سقوط در طی یک دوره ۴ ساله مقایسه کردند. حدود ۲۷۰۰ سقوط طی دوره مطالعه رخ داد.
مردان سالمندی که شنا کرده بودند، نسبت به سایر مردان ۳۳ درصد کمتر سقوط کرده بودند. در مقابل این محققان دریافتند که مردانی که سایر ورزش‌ها مانند گلف، حرکات نرمشی، کار با تردمیل یا دوچرخه ثابت یا بازی بولینگ روی چمن را انجام داده بودند، درصد سقوط کمتری نداشتند.
دفینا مروم یکی از این محققان، استادیار تربیت بدنی از دانشگاه «وسترن سیدنی» استرالیا می‌گوید برخلاف ورزش‌های زمینی شناگران باید تعادل خودشان را حفظ کنند و در همان زمان حرکات منظم دست و پا‌ها را انجام دهند.
محققین همچنین دریافتند که شناگران آزمایش حرکت و نوسان وضعیتی (postural sway) را نسبت سایر مردان بهتر انجام می‌دهند. در این آزمایش که نوعی حفظ تعادل در حالت ایستاده است، از فرد خواسته می‌شود تا حد ممکن برای ۳۰ ثانیه ایستاده باقی بماند و محققان میزان و چگونگی حرکات بدن‌شان را در سطح کمر از موقعیتی مرکزی اندازه گیری می‌کنند.
افتادن مشکل مهم و معمول بهداشتی در افراد مسن است. برخی سقوط‌ها موجب شکستگی استخوان، آسیب و ضربه به سر و سایر جراحت‌های جدی می‌شود. اما حتی سقوط‌های نه چندان شدید نیز می‌تواند در حالی که افراد در دوره نقاهت از یک بیماری دیگر هستند، موجب کاهش تحرک آنها و ایجاد مشکلات دیگر شود. بر اساس آمار مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری آمریکا (CDC) یک سوم افراد ۶۵ ساله و مسن‌تر در این کشور یک سقوط در سال را تجربه می‌کنند.
این محققان می‌گویند این مطالعه اولین تحقیقی است که در آن انواع متفاوت فعالیت‌های بدنیا به منظور بررسی قابلیت‌شان در جلوگیری از سقوط با هم مقایسه شده‌آند.
این محققان که نتایج کارشان را در ژورنال اپیدمیولوژی آمریکا منتشر کرده‌اند، می‌گویند معمول‌ترین ورزشی که افراد مسن انجام می‌دهند، پیاده روی است اما این مطالعه نشان داد که پیاده روی خطر افتادن سالمندان را پایین نمی‌آورد.
البته این محققان می‌گویند مطالعات بیشتری برای تایید این یافته‌ها مورد نیاز است
محققان در این مطالعه از مردان نوع فعالیت بدنی را که در یک هفته گذشته داشته‌اند، سوال کردند و سپس هر چهار ماه یکبار آنها را با تماس‌های تلفنی دنبال کردند تا ببینند در این مدت چند بار سقوط و زمین خوردگی داشته‌اند. همچنین این افراد آزمون‌هایی که میزان سرعت و تعادل آنها را اندازه گیری می‌کرد، پشت سر گذاشتند. افراد حاضر در این مطالعه همگی در حومه شهر سیدنی زندگی می‌کردند.
مروم می‌گوید انجام هر گونه حرکت بدنی نیازمند توانایی حفظ تعادل است. سوالی که محققان قصد پاسخ به آن را داشتند این بود که آیا برخی از اشکال فعالیت بدنی می‌تواند توانایی‌های تعادلی افراد را تا حدی افزایش دهند که افراد در شرایطی که نیاز به پاسخ عصبی-عضلانی سریع دارند، مجددا تعادل خود را به دست آورند یا نه.
با وجودی که این مطالعه تنها مردان سالمند را در بر می‌گرفت، اما این احتمال وجود دارد که شنا کردن خطرات سقوط در زنان سالمند را نیز کاهش دهد. مروم می‌گوید: « انتظار دارم با توجه به اینکه زنان قدرت عضلانی کمتری نسبت به مردان دارند، شنا کردن در زنان نتایج بهتری را در پی داشته باشد.»
مروم متذکر شده است که این تحقیق یک مطالعه مشاهده‌ای بوده است، بنابراین فقط همراهی میان شنا کردن و کاهش سقوط را نشان می‌دهد، اما یک رابطه علت و معلولی بین شنا کردن و کاهش خطر سقوط را ثابت نمی‌کند. برای مثال مردانی با قدرت پای مناسب و کنترل بهتر بر روی طرز ایستادن خود با احتمال بیشتری به شنا کردن می‌پردازند.
او می‌گوید در نظر دارد مطالعاتی را انجام دهد که در آنها به طور تصادفی افراد به انجام نوعی فعالیت بدنی وا دارد و وجود یک رابطه سببی میان آنها و کاهش خطر سقوط را بررسی کند.
به گفته او منطقی به نظر می‌رسد که شنا کردن به جلوگیری از سقوط کمک کند، چرا که شنا کردن ماهیچه‌های اصلی قدرتی و تعادلی را که برای حفظ تعادل و جلوگیری از سقوط مورد نیاز هستند، تقویت می‌کند.
داده‌های این مطالعه نشان می‌دهد که دوچرخه سواری نیز ممکن است خطرات ناشی از سقوط را کاهش دهد اما تعداد مردان دوچرخه‌سوار در این مطالعه کمتر از آن بود که بتوان در این باره نتیجه‌گیری کرد.
انواع متفاوت فعالیت‌های بدنی از راه‌هایی متفاوت می‌توانند برای افراد مفید باشند. به عنوان مثال انجام حرکات موزون ممکن است به بهبودی سرعت گام برداشتن و زمان عکس العمل افراد کمک نماید.
مروم می‌گوید از نظر من افراد با توجه به سن‌شان باید ورزش مناسب خود را انتخاب و به طور منظم در فعالیت‌های حرکتی پیچیده شرکت کنند، و تنها به پیاده روی معمول بسنده نکنند.
ترجمه: محمد ملائکه