حتما شما هم عکس‌های زیادی از ماهی‌هایی که در ژرف‌نای چند‌فرسخی زیر اقیانوس‌ها زندگی می‌کنند، دیده‌اید.
بیشتر این ماهی‌ها شکارچیانی دهان گشاد با چشم و دهانی رو به بالا هستند. درون این دهان گشاد هم پر از دندان‌هایی سوزن‌مانند و بلند است. جالب‌تر این که چنین وضعیتی در مورد اغلب ماهیان اعماق اقیانوس وجود دارد، اما چرا؟
در اعماق اقیانوس نوری وجود ندارد. بنابراین از طرفی تولید مواد غذایی بسیار به ندرت اتفاق می‌افتد و ماهی‌های اعماق، خوشه‌چین سفره موجوداتی هستند که در اعماق کمتر و روشن‌تر اقیانوس زندگی می‌کنند.
مواد غذایی معمولا به صورت قطعات کوچک غذایی از بالا روی سر ماهی‌های اعماق اقیانوس، می‌بارد. از طرف دیگر اگر شکاری هم در اعماق اقیانوس وجود داشته باشد، به دلیل تاریکی مطلق، پیدا کردن موقعیت دقیق و به نیش کشیدن آن چندان ساده نیست.
هر دو مشکل با وجود دهانی گشاد و روبه بالا تا حد زیادی مرتفع می‌شود و بیشترین بخت ممکن برای خوردن غذا نصیب این ماهی‌های نه چندان دلربای اعماق آب‌ها می‌شود. خب، اگر این‌طور است، پس چرا این راه حل به کمک ماهی‌های آب‌های کم‌عمق‌تر نمی‌آید؟
جواب ساده است؛ هر سازگاری فایده‌ها و هزینه‌هایی دارد. هزینه‌های داشتن یک دهان گشاد خیلی کم نیست.
خطر وارد شدن چیزهایی که قرار نیست خورده شوند به داخل دهان، کم‌شدن سرعت و کندی حرکت به خاطر شکل دهان و بقیه بدن و نداشتن امکان صید انتخابی و دقیق طعمه‌های کوچک و سریع، هزینه‌های اولیه داشتن دهانی گشاد هستند.
برای ماهی‌هایی که از طریق کمین‌کردن شکار می‌کنند، ممکن است همین راه حل خیلی هم بد نباشد، بنابراین ممکن است در برخی موارد ماهی‌های دهان‌گشادی در عمق‌های کم هم دیده شوند، اما بیشتر ماهی‌ها وابسته به صید انتخابی و سریع طعمه‌های کوچک هستند و دهان گشاد مزاحم شیوه شکارشان خواهد بود.
بنابراین در اعماق کمتر که نور کافی برای دیدن شکار مورد نظر و نشان کردن آن وجود دارد، دهان گشاد چندان کارآمد نخواهد بود.
منبع:همشهري دانستنيها