نویسنده مجموعه داستان «پشت حصیر» در گفت‌وگو با ستاد خبری دومین جایزه «داستان تهران» با تأکید بر اینکه شهر تهران بازتابی از فرهنگ‌های مختلف و متنوع مردم ایران است، نوشتن از این شهر را راهی برای بازنمایی ویژگی‌های مثبت و منفی شهروندان آن و سبک زندگی آن‌ها دانست.
وی در پاسخ به این سؤال که ادبیات ما در مقایسه با ادبیات جهان چقدر توانسته است تصویر دقیقی از شهرهایمان بهویژه شهر تهران ارائه بدهد، گفت: ساختن دقیق یک شهر در داستان کوتاه کار دشواری است، اما در رمان‌نویسی ما می‌توان مواردی را نام برد که در آن‌ها شهر تهران حضوری پررنگ داشته باشد، ازجمله رمان «تهران، شهر بی‌آسمان» امیرحسن چهلتن. اما اینکه چقدر پرداختن به شهر تهران در ادبیات ما کافی بوده، موضوع دیگری است.
این مدرس داستان‌‌نویسی افزود: ما در زمینه رمان‌نویسی تفاوت‌های بسیاری با دنیا داریم و رمان به مفهوم آنچه در جهان وجود دارد، در ادبیات ما بسیار کم دیده می‌شود.
از سوی دیگر اهمیت شهرها در کشور ما نیز در مقایسه با دیگر کشورهای دنیا کمتر است. بنابراین در جایی که هنوز فرهنگ شهر و شهرنشینی به مفهوم واقعی آن وجود ندارد، نمی‌توانیم رمان شهری خود را نیز با دنیا مقایسه کنیم.
گودرزی با اشاره به اینکه وقتی نویسنده‌ای در تهران زندگی کند، حتماً این شهر نیز در اثرش نیز نمود خواهد داشت، گفت: مسأله این است که ببینیم شهر تهران در داستان‌های ما دارای چه ویژگی‌های خاصی است و آیا به عنوان یک کاراکتر در ساختار داستان ساخته شده است یا نه.
من فکر می‌کنم ما در این زمینه آثار بسیار محدودی داشته باشیم. شاید بشود شهر تهران را در لابه‌لای متون و داستان‌های معاصر جست‌وجو و پیدا کرد، اما معدود آثاری هستند که بتوانیم براساس تصویرهای آن شهر تهران را در ذهن خود بسازیم.
این نویسنده و منتقد ادبی در پایان صحبت‌های خود تأکید کرد: مهم نیست نویسندگان و داوران این جایزه تهرانی باشند، مهم این است که آن‌ها شناختی بر ابعاد پیدا و پنهان این شهر داشته باشند تا بتوانند آن را به درستی بنویسند یا داستان‌ها را براساس این شناخت ارزیابی کنند.