این پژوهش که به سرپرستی دکتر وینسنت گوتبارج، مسئول ارشد پزشکی فیف‌پرو، انجام شد، نشان داد 38 درصد از نمونه شامل 607 بازیکن کنونی و 35 درصد از 219 بازیکن پیشین فوتبال در چهار هفته پیش از هنگام مورد پرسش قرار گرفتن علائم افسردگی یا اضطراب را گزارش کرده‌اند.
گوتبارج دراین‌باره گفت: «ما امیدواریم که این بررسی باعث افزایش آگاهی و تعهد از جانب همه طرف‌های ذینفع در فوتبال برای ایجاد دسترسی به خدمات حمایتی است تا فوتبالیست‌هایی که از مشکلات بهداشت روانی رنج می‌برند، بدانند که تنها نمانده‌اند.»
او گفت، این بررسی «نخستین گام ضروری در مسیر پیشنهاد انجام اقدامات کافی پیشگیری و حمایتی با هدف محافظت و توان‌بخشی به سلامت پایدار بازیکنان فعال و بازنشسته است.»
یک بررسی کوچک‌تر پیشین که سال گذشته به‌وسیله فیف‌پرو انجام شد نشان داده بود که 26 درصد از بازیکنان کنونی مشکلات بهداشت روانی را گزارش می‌کنند و این رقم در میان بازیکنان بازنشسته به 39 درصد افزایش می‌یابد.
این بررسی جدید بر روی داده‌های به‌دست‌آمده از اتحادیه‌های عضو فیف‌پرو در بلژیک، شیلی، فنلاند، فرانسه، ژاپن، نروژ، پاراگوئه، پرو، اسپانیا، سوئد و سوئیس انجام‌شده است.
در میان بازیکنان کنونی مصاحبه شده، 55 درصد عمده دوران بازی‌شان را در بالاترین سطوح گذرانده بودند و این رقم در میان بازیکنان پیشین به 64 درصد می‌رسید.
از یافته‌های دیگر این بود که 23 درصد بازیکنان کنونی و 28 درصد بازیکنان پیشین مشکلات اختلال خواب را گزارش می‌کنند.
ضمناً سوءمصرف الکل از 9 درصد در میان بازیکنان کنونی تا 25 درصد در میان بازیکنان بازنشسته افزایش می‌یافت.
با اینکه این بررسی پیش از انتشار به‌وسیله پژوهشگران مستقل بازبینی نشده بود (بدون بازبینی هم‌تراز بود)، این داده‌ها نشان می‌دهد که فوتبالیست‌های حرفه‌ای ممکن است نسبت به اعضای جمعیت عادی بیشتر به افسردگی و اضطراب آسیب‌پذیر باشند.
در مقام مقایسه، یک بررسی منتشرشده به‌وسیله ژورنال پزشکی بریتانیا در سال 2011 در 18 کشور پردرآمد و کم‌درآمد نشان داد که حدود 12 درصد از جمعیت در سال گذشته حملات جدی افسردگی را تجربه کرده‌اند.
دکتر گوتبارج خواستار پژوهش بیشتر درباره همبستگی شد که ظاهراً میان آسیب‌دیدگی وخیم فوتبالیست‌ها و افسردگی وجود دارد.
او گفت: «ضروری است که مجموعه‌ای از کارهای پژوهشی درباره این موضوع مهم انجام شود. یافته‌های در بررسی حاضر ممکن است رویکردی چند رشته‌ای را به فوتبالیست‌های دچار آسیب‌دیدگی شدید را توجیه کند.»
باوجود حوادث پرسروصدایی مانند خودکشی رابرت آنکه، دروازه‌بان آلمانی در نوامبر 2009، بهداشت روانی یکی از آخرین تابوها در دنیای مردانه فوتبال حرفه‌ای شمرده می‌شود.
کریس جکسون، کاپیتان پیشین تیم ملي نیوزیلند که مبارزه‌اش با مشکلات بهداشت روانی را سال گذشته علنی کرد، گفت، دانستن اینکه او تنها بازیکن حرفه‌ای نیست که دچار چنین مشکلاتی است، باعث آرامش است.
جکسون 45 ساله که در 60 بازی کاپیتان تیم ملی نیوزیلند بود و اکنون به‌عنوان نظافتچی در دانشگاه کار می‌کند، گفت: «دانستن این موضوع این همه بازیکن در سطوح بالا این مشکل بزرگ پنهان مانده را تجربه کرده‌اند، باعث آرامش بود.»
«بسیاری از بازیکنان هم‌اکنون در تلاش برای کنار آمدن با این مشکل هستند و با زندگی روزمره دست‌وپنجه نرم می‌کنند. دانستن اینکه دیگرانی هم در همین قایق هستند، به‌نوعی باعث شد بفهمم که فقط من درگیر این قضیه نیستم.»
انجمن فوتبالیست‌های حرفه‌ای نیوزیلند و فدراسیون فوتبال نیوزیلند، در واکنش به تجربه جکسون، اخیراً یک «توافق مذاکرات دسته‌جمعی» (توافق بین کارفرما و اتحادیه کارگری برای تنظیم شرایط کار) برای تیم ملی امضا کرده‌اند که شامل اقداماتی برای پایش بهداشت روانی همه بازیکنان می‌شود.