به گزارش خبرگزاري فرانسه تستهای آزمایشگاهی نشان داد که پلاسمودیوم فالسیپارم مقاوم به دارو، مرگبارترین گونه انگل مالاریا، میتواند پشههای آنوفلس کولوزی (Anopheles coluzzi) - ناقل اصلی بیماری در آفریقا- را آلوده کند.
تحول انگل مالاریا آن را در مقابل اثرات آرتمیسینین، داروی خط اول ضد مالاریا که سازنده آن در 5 اکتبر جایزه نوبل پزشکی گرفت، مقاوم کرده است.
در بیانیه انستیتوی ملی آلرژی و بیماریهای عفونی آمریکا (NIAID) دراینباره آمده است: «این کشف بیانگر آن است که آفریقا- جایی که تخمین زده میشود مالاریا در سال 2015 باعث مرگ 400 هزار نفر شده باشد- بیشتر از آنچه قبلاً تصور میشود، در معرض خطر عفونتهای مالاریای مقاوم به دارو است.» این وضعیت، بهنوبه خود، «میتواند تلاشها برای پیشگیری و حذف بیماری را به خطر بیندازد.»
این بررسی در ژورنال Nature Communication منتشر شده است.
بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت، حدود 584000 مرگ ناشی از مالاریا به علت 198 میلیون مورد عفونت در سال 2013 رخ داد.
وجود مالاریای مقاوم به آرتمیسینین هنوز در آفریقا ثابت نشده است، اما اینگونه مالاریا بهسرعت در حال انتشار در آسیای جنوب شرقی است.
پیشازاین بررسی معلوم نبود که آیا اینگونه انگل میتواند پشههای آفریقا آنوفلس کولوزی را آلوده کند یا نه.
این پژوهشگران مینویسند: «توانایی انگلهای مقاوم به آرتمینیسنین در آلوده کردن چنین گونههای بسیار متفاوتی از آنوفل... ممکن است توضیحدهنده گسترش سریع این انگلها در کامبوج و کشورهای همسایه باشد، و تلاشها برای پیشگیری از انتشار جهانی بیماری به خطر بیندازد.»
دو نمونه در تاریخ داروهای ضد مالاریا وجود دارد که این داروها به علت ظهور مقاومت تأثیربخشی خود را از دست دادهاند. از دهه 1950 تا دهه 1970 انگلهای مقاوم به کلروکین از آسیا به آفریقا انتشار پیدا کردند. داروی کلروکین با داروی سولفادوکسین - پیریمتامین (SP) جایگزین شد، اما مقاومت به این دارو هم در غرب کامبوج بروز کرد و در نهایت به آفریقا انتشار پیدا کرد.
سپس داروی آرتمیسینین، داروی ساخته شده بوسیله دانشمندان چینی که از یک گیاه دارویی به نام افسنتین شیرین جایگزین SP شد.
خانم تو یویو، دانشمند چینی که به رها کردن قدرتهای درمانی آرتمیسینین در کار آزمایشگاهیاش در اوج دوران انقلاب فرهنگی چین، یاری رسانده بود، امسال جایزه نوبل پزشکی را دریافت کرد.
پژوهشگران در ماه فوریه اعلام کردند که انگلهای مقاوم به آرتمیسینین از آسیای جنوب شرقی به سمت غرب گسترش یافته و به مرز هند رسیده است.