نویسنده رمان دو قدم این ورخط در گفت‌وگو با ستاد خبری دومین دوره جایزه «داستان تهران» با اشاره به اینکه ذهنیت‌گرایی باعث می‌شود نویسندگان جوان از تجربیات ملموس خود دوری کنند، گفت: برخی از نویسندگان فکر می‌کنند این تجربیات که به شهر و روابط درون شهرشان مربوط می‌شود موضوعی دم‌دستی است، به همین خاطر به دنبال آمال و ایده‌های انتزاعی و یا فرم‌هایی می‌روند که درحال حاضر در بخشی از ادبیات جهان شکل گرفته است، این‌جاست که شهر در داستان معاصر ما غایب می‌شود.
این مترجم با تأکید براینکه نوشتن از شهر نباید یک تصمیم یا اراده‌ای تحمیل شده به داستان باشد افزود: اگر نویسنده با خودش قرار بگذارد که از شهر بنویسد، ضربه بزرگی به اثر خود خواهد زد. چراکه نوشتن از شهر تصمیمی نیست که برعهده نویسنده باشد، بلکه موضوع داستان است که آن را انتخاب می‌کند.
پوری گفت: وقتی شما موضوعی انتخاب می‌کنید که باید در شهر شکل بگیرد و روابط شهری را بیان کند، به طورطبیعی به سمت شهری‌نویسی رفته‌اید، اتفاقی که امروز در ادبیات جهان افتاده و تکلیف آن مشخص شده است.
وی ادامه داد: ما نیویورک را با وودی‌آلن می‌شناسیم و کالیفرنیا را با داستان‌های جان‌اشتاین بک. اما اینگونه نبوده که این افراد بخواهند به طورعمدی از این شهرها بنویسند؛ نویسنده به دنبال آن است که از تجربیات خود حرف بزند و انتقال این تجربیات است که در بستر شهرها روی می‌دهد و منجر به شناخت ما از آن‌ها می‌شود.
این نویسنده همچنین برگزاری جایزه‌های ادبی را یکی از راه‌های مؤثر برای پیشرفت ادبیات و کتاب عنوان کرد و افزود: جایزه دادن اگر جنبه تبلیغاتی نداشته باشد، خیلی خوب است، چون هم نویسنده را تشویق می‌کند و هم موجب بالا رفتن فروش آن کتاب می‌شود. به همین خاطر همیشه با برگزاری جایزه‌هایی از این دست موافقم.