او که خود از پایه گذاران مؤسسه عالی مطبوعات و روابط عمومی روزنامه کیهان بود و توانسته بود با حمایت‌های مصطفی مصباح‌زاده مدیر وقت کیهان به همراه تعدادی دیگر از سرآمدان آن روزگار، پس از چند سال بنای نخستین دانشکده آموزش علوم ارتباطات اجتماعی را در ایران بنیان گذارد، همواره در سال های پس از انقلاب، یک آرزوی بزرگ داشت: تأسیس دانشکده مستقل ارتباطات و روزنامه نگاری.
آرزویی که بعد از پیروزی انقلاب و مسائل مربوط به انقلاب فرهنگی و ادغام برخی مؤسسات آموزش عالی در یکدیگر، عملاً تا سال 83 مسکوت مانده بود و تازه در آن سال بود که با پیگیری‌های دکتر معتمدنژاد و نسل جدیدی از شاگردانش که حالا هر کدام در کرسی استادی دانشگاه فعال بودند، با درخواست تأسیس دانشکده علوم ارتباطات در دانشگاه علامه طباطبایی با سه رشته روزنامه نگاری، روابط عمومی، مطالعات ارتباطی و فناوری اطلاعات در مقطع کارشناسی و یک رشته علوم ارتباطی در مقطع کارشناسی ارشد و دکتری، موافقت شد و دانشکده ارتباطات در دل دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی زمستان سال 83 در مراسمی با حضور جعفر توفیقی و احمد مسجد جامعی وزیران وقت علوم و فرهنگ و ارشاد اسلامی افتتاح شد و تابلوی این دانشکده در سه راه ضرابخانه روی دیوار رفت. اما این پایان ماجرا نبود، چرا که نه این در کنار هم قرار‌گیری نهایت آرزوی روزنامه نگاری ما بود و نه شرایطی که چند ماه پس از این افتتاح پیش آمد اجازه داد که دانشکده‌ای قوی برای ارتباطات شکل گیرد. روی کار آمدن دولت‌های نهم و دهم شرایط تیره‌ای را برای دانشکده ارتباطات رقم زد؛ در این 8 سال، نه تنها دانشکده تضعیف شد و به گوشه‌ای از سپهر رسانه‌ای کشور پرتاب شد، که حتی مدیران جدید به میراث اخلاقی و حرفه‌ای معتمدنژاد هم وفادار نماندند و نه تنها اتاق کوچک او را از وی گرفتند، که وسایلش را هم بیرون ریختند و به نوعی او را از خانه اصلی خود بیرون کردند.
با روی کار آمدن دولت یازدهم اما شرایط تازه‌ای برای این میراث فکری و معنوی پیش آمد؛ با تلاش‌های استادان و پیشکسوتان روزنامه نگاری و ارتباطات و البته حمایت‌های حسین سلیمی که از مدیران خوشنام دانشگاهی بود و در دولت جدید به ریاست دانشگاه علامه طباطبایی منصوب شده بود، فرصتی تازه برای استقلال دانشکده ارتباطات پیش آمد. استقلالی که البته مخالفان و موافقانی پروپاقرص داشت؛ مخالفان بر این عقیده بودند که ساختمان سه راه ضرابخانه یادگار دانشکده علوم ارتباطات و معتمدنژاد است و به هیچ روی نباید از آنجا نقل مکان کند و موافقان می‌گفتند که حال که فرصت استقلال پیش آمده، حیف است که از کنار این فرصت به آسانی عبور کرد و به خاطر ساختمانی که دیر یا زود به دلیل فرسوده بودن تخریب خواهد شد، این فرصت را از دست داد. بالاخره هم با ورود بزرگان به این صحنه اختلاف، دانشکده ارتباطات به دهکده المپیک تهران منتقل شد و نخستین بار بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، دانشکده مستقل علوم ارتباطات و روزنامه نگاری با لحاظ کردن مواردی چون تأمین بودجه، ساختمان و تصویب پست‌های سازمانی در 6000 متر بنا افتتاح شد. افسوس اما که دکتر کاظم معتمدنژاد دیگر در بین دانشجویان و روزنامه نگاران نبود تا تحقق آرزوی دیرینش را به چشم ببیند و ارتباطات ایران را سامان یافته بیابد؛ حتماً روح او در بهشت زهرای تهران خشنود از این اتفاق است. اما شاگردان خلفش به یاد او و «راه» او در علوم ارتباطات و روزنامه نگاری ایران، تندیس خوش ساخت او را در ورودی دانشکده مستقل ارتباطات قرار داده‌اند تا دانشجویان و روزنامه نگاران دیروز و امروز و فردا، هر روز با او که میراث فکری روزنامه نگاری ایران است «مواجه» شوند و در اتاقی که برای او و به یاد او ساخته شده است، به صورت نمادین هم که شده با او و آثار و یادگارهایش روبه‌رو شوند.
- منبع: روزنامه ايران - دوشنبه ۲۷ مهر ۱۳۹۴