مردم در فرهنگ‌هاي گوناگون حريمي براي تن خود و ديگران قائل هستند و اين حريم، فاصله ميان هر 2نفر را مشخص مي‌كند. در فرهنگ‌هايي 2 نفر در شرايط معمولي از يك متر به هم نزديك‌تر نمي‌شوند، در فرهنگ‌هايي از 70سانتي‌متر و در فرهنگ‌هايي از 50سانتي‌متر، اما هر چه هست اين است كه در همه فرهنگ‌ها فاصله‌اي وجود دارد كه آدم‌ها رعايتش مي‌كنند و از آن فاصله به هم نزديك‌تر نمي‌شوند.
اين فاصله البته در شلوغي‌ها از بين مي‌رود؛ وقتي در بازار تهران قدم مي‌زنيد، به راهپيمايي رفته‌ايد، سوار مترو شده‌ايد يا به هر دليل ديگري در ازدحام هستيد، ممكن است ناچار شويد اين فاصله را رعايت نكنيد.
وقتي ازدحام باعث مي‌شود فاصله معمول فيزيكي ميان آدم‌ها حفظ نشود، آدم‌ها بايد چيزهاي ديگري را در اين موقعيت رعايت كنند تا اين در كنار هم بودن ديگران را آزار ندهد. يكي از اينها حريم جنسيت مخالف است. خوشبختانه مردم اين را خوب رعايت مي‌كنند و مراقب هستند حتي در ازدحام، فاصله‌اي حداقلي را با افرادي از جنس مخالف رعايت كنند.
يكي ديگر از اين چيزهايي كه بايد رعايت كرد فضاي تنفس است. وقتي همه، اين همه نزديك به هم ايستاده‌ايم هواي نيالوده، از طلا هم قيمتي‌تر مي‌شود. در چنين شرايطي اينكه يكي سيگاري آتش كند خطاي بزرگي است كه باز هم خوشبختانه معمولا رخ نمي‌دهد. اما خطاهاي كوچك‌تري هم هستند كه گاه رخ مي‌دهند. اين خطاها به بوها مربوط هستند. دهان هر كدام از ما در زمان‌هايي بوي بدي مي‌دهد. ممكن است ما بهداشت دهان و دندانمان را هم خوب رعايت كرده باشيم، مسواك زده باشيم، نخ دندان هم كشيده باشيم و باز دهانمان بو بدهد. در ازدحام، بهترين كار اين است كه از بيني نفس بكشيم و تنها در حد ضرورت صحبت كنيم.
بدن بعضي از ما بوهايي دارد كه معمولا حتي براي خودمان خوشايند نيست. اين بوها معمولا وقتي ما زياد حركت نمي‌كنيم و در حالت عادي ايستاده‌ايم چندان پخش نمي‌شوند اما اگر دائم در حال جابه‌جا شدن باشيم يا دست‌هايمان را بالا ببريم در واقع به پخش‌شدن اين بوهاي ناخوشايند و آزار ديگران كمك كرده‌ايم؛ كمي مراعات، اينطور بهتر است.