کلاغی که قناری شد

پان پراگ، راجا، تایتانیک، ناس خارجی، پان پاکستان، پان عربی، ویتامین، ملوان زبل، پان اسفناج  وگوتکا. 

هنوز داستان مصیبت و بدبختی‌های اکستازی که هزاران معتاد مفنگی روی دست خانواده‌ها گذاشت، به آخر نرسیده بود که چند ماه قبل، سر و کله یک مخدر توهم زای دیگر در بازار ایران و خصوصا در مناطق شرقی پیدا شد؛ مخدری که این بار در بسته‌های شکیل با عکس‌های هنرپیشه‌های خوش‌تیپ هندی و پاکستانی به‌‌عنوان آدامس‌، پاستیل و پودرهایی با طعم نعنا و خوشبوکننده‌ دهان وارد شده است.

این آدامس‌های مخدر را خیلی راحت می‌شود مثل سیگار از مغازه‌ها خرید؛ به طوری که خانواده‌هایی که تفاوت اکس و استامینوفن را از  هم نمی‌فهمیدند، عمرا بفهمند آدامس‌ها و خوشبوکننده‌های پان چیست و تا به خودشان بیایند، آنچه نباید بشود، اتفاق می‌افتد.

خطر اساسی این است که این بار طعمه‌ها، بچه‌های خردسالی هستند که 2 آدامس‌ بادکنکی را به‌زور می‌چپانند توی دهانشان و آن را تق و تق می‌ترکانند. لطفا یکی این آژیر خطر را به صدا دربیاورد.

اکس، قرص شادی، فراری، میتسوبیشی، گشنیز، happy، صلیب، تویوتا، سان، یا - با( Ya-ba) ، ع،Speed،عشق و آتش و...؛ سر و کله اکس و ترکیبات آمفتامین که توی بساط موادفروش‌های شمال شهری ایران پیدا شد، هیچ آژیر خطری به صدا درنیامد. اکس با همه مخدرهای دیگر تفاوتی از زمین تا آسمان داشت؛ قرصی در بسته‌های شیک و خوشرنگ با اسامی توپ... قرص‌هایی که بین جوان‌ها پخش شده و آدم را خفن می‌برد به هپروت؛ منقل و دود و بوی گند و کثافت هم نداشت، بنابراین لابد مثل تریاک، هروئین، کوکائین و... ترسناک نبود.

اما تفاوت اساسی آن با مواد مخدر دیگر، این بود که خانواده‌ها نمی‌توانستند آن را از استامینوفن کدئین یا قرص ضد اسهال تشخیص بدهند.

این‌طوری بود که تا خانواده‌ها و مسئولان به خودشان بجنبند، سیل اکستازی همه جا را فرا گرفت؛ سیلی که حتی بسیاری از نوجوانان کم‌سن‌و‌سال را هم غرق کرد. البته این قرص‌های عجیب و خوشرنگ مواد جدیدی نبودند، همان MDMAها بودند که شرکت مرک (MERCK) آلمان در سال 1912، آنها را برای درمان بیماران روانی ساخته بود ولی 40سال بعد در آمریکا مهر ممنوعیت خورده بودند و حالا پس از نیم‌قرن، دوباره مثل اژدهایی از خواب بیدار شده و در بسته‌بندی‌های شیک در مراسم پایکوبی جوان‌ها سر و کله‌شان پیدا شده بود؛ قرصی ویرانگر که پله‌ای بود برای مصرف مخدرهای سنگین‌تر...

پان، همان ناس خودمانی
آدامس‌ها و خوشبوکننده‌های پان پراگ - اگرچه این بار با اسم قلمبه سلمبه‌ای وارد شده‌اند - ترکیبی شبیه همان مخدر ناس دارند؛ مخدر کثیفی که مرزنشینان شرق ایران و خراسانی‌ها و ساکنان قسمت‌هایی از آذربایجان، آن را - که از افغانستان، پاکستان و هند وارد می‌شود - خیلی خوب می‌شناسند؛ دوست صمیمی تف و دندان‌های کثیف و جرم گرفته...

ناس یکی از کثیف‌ترین و تهوع‌آورترین موادی است که در دسته مخدرهای توهم‌زا قرار می‌گیرد و اگرچه پلیس کشورهای مختلف آن را مخدری مانند سیگار محسوب می‌کند و داشتن آن جرم محسوب نمی‌شود اما این ماده به خاطر نوع استفاده آن، مواد سازنده‌اش و نوع مصرف‌کنندگان‌اش، در ایران یکی از مفلوک‌ترین و تو سری‌خورده‌ترین مخدرها به‌حساب می‌آید.

این ماده که تا همین چند سال قبل در بسته‌های پلاستیکی درب و داغان - شبیه حنا - وارد ایران می‌شد، از برگ درختی به نام بتل به دست می‌آید که در اندونزی، مالزی، فیلیپین، چین، تایوان، کامبوج، ویتنام، لائوس، هند و پاکستان مى‌‏روید. برگ‌هاى آن را اگر تازه باشد می‏جوند ولی معمول‌ترین شیوه مصرف آن استفاده از خشک کرده آن است.

برگ‌های خشک شده درخت بتل را می‌کوبند، سپس آن را با کمی آشغال مثل خاک سیگار و آهک قاتی کرده و با انگشت می‌چپانند زیر لثه‌، بعد از چند دقیقه مکیدن هم با یک تف غلیظ پرت می‌کنند بیرون؛ فلچ... حالتان به هم خورد؟

پان پراگ، کلاغی که قناری شد
پان (paan) ‌یا پان پراگ که چند وقتی است آدامس‌ها و خوشبوکننده‌های آن از مرزهای شرقی کشور وارد شده و با قیمتی بین 50 تا 300 تا تک‌تومانی به‌فروش می‌رسد، در اصل از فک و فامیل‌های همان ناس کثیف است که لباس خوش‌تیپی به تنش کرده‌اند و او را جزو خوشبوکننده‌های دهان به‌حساب آورده‌اند.

برای تهیه آدامس‌ها و پاستیل‌های پان، دانه‌های قرمز و درشت درخت بتل را در برگ درخت پیچیده و تنباکو، آهک، خاکستر، ادویه‌جات معطر، ساخارین و مقدار زیادی اسانس و افزودنی‌های غیرمجاز را می‌چپانند توی این مخلوط و می‌شود پان پراگ.

البته تحقیقاتی که روی آدامس‌ها و خوشبوکننده‌های دهان پان در سیستان و بلوچستان انجام شده، نشان می‌دهد در 11نوع از آنها مقداری هم مواد مخدر دیگر اضافه شده تا طرف را حسابی بگیرد. خب، دروغ نباشد در برخی از نمونه‌ها هم البته ارسنیک، کربنات منیزیم و سرب مشاهده شده است؛ آدامسی با ترکیبات جادویی...

خوشبوکننده‌ای برای مردن لثه‌ها
دلیلی که مصرف‌کنندگان پان را به سمت آن می‌کشد، احساس گرمی، سرخوشی موقت، سبکی سر، گیجی و شادی کاذبی است که پس از مصرف آن دست می‌دهد. اما این ماده توهم‌ زا، آن‌قدر ویران‌کننده است که مضراتش را نمی‌شود شمرد.

پان پراگ که حالا به صورت آدامس (جویدنی) و پاستیل (مکیدنی) وارد کشور می‌شود، بدجوری پدر لثه‌ها را درمی‌آورد، چرا که نیکوتین آن به‌سرعت از طریق مخاط دهان جذب شده و باعث بدرنگی دندان‌ها می‌شود.

علاوه بر آن، مصرف این ماده، زمینه‌ساز بروز سرطان‌های دهان، حنجره و لثه می‌شود. آمارها نشان می‌دهد کشور هندوستان به دلیل مصرف زیاد مردم آن از  این ماده، مقام دوم سرطان دهان را در دنیا دارد.

اما این تمام ماجرا نیست؛ پان پراگ علاوه بر اینها، بدجوری دستگاه تنفسی و قلب و عروق مصرف‌کننده را آسفالت می‌کند و با جذب شدن توسط بزاق دهان، دخل سلول‌های مغزی فرد را هم می‌آورد.

علاوه بر این، با توجه به اینکه ناس و پان پراگ بزاق دهان را مثل سیل راه می‌اندازند، تمایل مصرف‌کننده را هم به تخلیه این ترشحات یا همان تف کردن تحریک می‌کنند.

به این ترتیب مصرف‌کننده فرت و فرت تف می‌کند که با این کار، علاوه بر لکه‌های کثیف که در خیابان‌های مناطق فقیرنشین پاکستان و هند سانت به سانت دیده می‌شود، بیماری‌های عفونی مثل سل و هپاتیت به‌سرعت گسترش می‌یابند.

بدو، بدو کیلو دو زار
اکستازی با همه بدی‌هایش یک حسن داشت، آن هم اینکه وقتی اولین بار وارد کشور شد، آن‌قدر گران بود که هر کسی نمی‌توانست بخردش؛ اما آدامس‌های پان پراگ مواد کثیفی هستند که قیمت بهترین نوعشان هم به اندازه یک آب‌نبات چوبی نیست؛ 50 تا 300 تومان.
علاوه بر این، با توجه به اینکه قاچاقچیان آن را به‌عنوان خوشبوکننده دهان یا آدامس و پاستیل خوشمزه وارد مرزهای شرقی کشور کرده‌اند، خیلی راحت می‌شود آن را ازدستفروشی‌ها و حتی دکه‌های روزنامه فروشی آن مناطق خرید. بنابراین خودتان میزان خطر آن را حدس بزنید.

مرحله بعدی لطفا
اگرچه پان پراگ خودش بدجوری اوضاع دهان و دندان و مغز را به‌هم می‌ریزد اما مهم‌ترین هراسی که از این ماده وجود دارد، وابستگی‌ای است که این ماده به مخدرهای سنگین‌تر و قوی‌تر ایجاد می‌کند.پان همان کاری را می‌کند که اکس یا حتی سیگار دارند انجام می‌دهند؛ معرفی مصرف‌کننده به دنیای مخدرهای قوی‌تر اما میلیون‌ها بار وحشتناک‌تر.

دلیلش هم این است که اگر اکس و سیگار از دوران جوانی و نوجوانی افراد را آلوده می‌کنند، پان‌پراگ که به عنوان خوشبوکننده دهان یا آدامس با طعم نعنا وارد بازار شده، حتی کودکان دبستانی و خردسال را هم به حفره بزرگ اعتیاد می‌کشاند و آنها را به سمت وابستگی و اعتیاد به مواد مخدر قوی‌تر راهنمایی می‌کند.

مخدر پاکستانی
«پان» (paan) یا «پان پراگ» یکی از مواد پرمصرف رایج در پاکستان- در کنار چاآلیا (chaalia)، گوتکا (gutkha)  و نیس‌وار (niswar) است. شیوع مصرف این محصولات جویدنی- به‌ویژه چاآلیا و گوتکا- در بین جوانان پاکستانی به‌سرعت رو به افزایش است. این ماده در فرهنگ و  سنت مردم هند به‌عنوان یک ماده خوشبوکننده و تمیزکننده دندان‌ها استفاده می‌شود.

استفاده از پان، ریشه در فرهنگ هندی دارد. هندی‌ها معمولا این ماده را به عنوان نشانه‌ای از مهمان‌نوازی برای مهمانان خود می‌آورند.

علاوه بر این، به دانه درخت بتل در زبان اردو، سوپاری (supari) یا چاآلیا نیز گفته می‌شود که در مواردی توزیع پان‌پراگ با این اسامی نیز صورت می‌گیرد.

چهارمین  روانگردان جهان
پان که در کشورهای اندونزی، مالزی، فیلیپین، چین، تایوان، کامبوج، ویتنام، لائوس، هند و پاکستان قرن‌هاست به عنوان یک ماده نشئگی‌آور و در عین حال خوشبوکننده دهان مصرف می‌شود، ‌چهارمین ماده پرمصرف جهان بعد از تنباکو، الکل و کافئین است که حداقل 10درصد جمعیت دنیا در کشورهای آسیای جنوب شرقی- به‌ویژه هند و پاکستان- این ماده را مصرف می‌کنند.

تحقیقات صورت گرفته در هند، پاکستان و نپال نشان می‌دهد که در حال حاضر بین 20 تا 40درصد از جمعیت جوان این کشورها از این مواد استفاده می‌کنند.

تحقیقی که از سوی یک مرکز تحقیقاتی در دانشگاه پزشکی کراچی صورت گرفت، نشان داد که 40درصد از جمعیت کراچی، حداقل یک بار یکی از محصولات جویدنی درخت بتل  را مصرف کرده‌اند.