کارون برای ايراني‌ها همیشه کارون بوده است؛ چه كم‌آب باشد و چه پرآب.
اگر چه مدت‌هاست دیو خشکسالی بر بسیاری از شریان‌های آبی ایران از جمله کارون سخت گرفته است، اما چهره کارون در ذهن ما همیشه زیبا و بزرگ است.
کافی است اندک باران و برفی در سرچشمه‌های مرتفعش ببارد تا کارون دوباره چهره یک رود باصلابت را به خود بگیرد. کارون در مسیر دور و دراز خود زمین‌های زراعی و نخلستان‌های بسیاری را سیراب می‌کند
توربین‌های غول‌آسای نیروگاه‌های متعددی را به حرکت در می‌آورد و چرخ آسیاب‌های نه چندان بزرگی را می‌چرخاند و رزق و روزی را به سفره صیادان بسیاری می‌رساند.
اما کارون فقط همین‌ها نیست، کارون برای بسیاری یادآور خاطرات روزهای تلخ و شیرین است، کارون برای بسیاری روزنه امید است. هر چند کم‌رونق و کم‌توان، اما بودنش برای بسیاری دلخوشی است.
دلخوش به اينكه سرزمین‌مان هنوز زاینده و استوار است و نفسش به راه. اگر چه بلندترین رود ایران برای برخی یادآور یک منظره زیبا از غروب آفتاب و ساحلی با نخل‌های خمیده است اما این رود برای بسیاری دلیل و حجت حیات است.
کارون در مسير خود تمدن‌هاي بسياري ساخته و در شكل‌گيري تاريخ ايران نقشي حياتي داشته است. كار كارون هنوز تمام نشده است؛ اين رود با همه مصايبي كه از سر مي‌گذراند، باید همچنان زنده بماند.
متن: محمدمهدي بهمني/عكس: محمد آذركيش
منبع:همشهري سرزمين من