تصور كنيد يكي از شما بپرسد در حساب بانكي‌تان چقدر پول داريد؟ و شما بگوييد، و او بگويد اي واي تو چه بدبختي هستي كه اين همه پول داري! خودتان نمي‌گوييد او ديوانه است؟ ازش فاصله نمي‌گيريد؟ اگر يكي بگويد ايران چه كشور بدي است كه هم آب و هواي سرد دارد و هم گرم هم خشك و هم مرطوب، هم دشت دارد و هم كوه و هم جنگل نمي‌گوييد اين آدم حالش بد است؟ نمي‌گوييد يا بيمار است يا مغرض كه دارد حسن‌هاي كشور ما را به نام عيب مطرح مي‌كند؟
اگر يكي بگويد آهاي مردم استان‌هاي مرطوب! اين مردم استان‌هاي ديگر با هواي خشكشان دشمن شما هستند نمي‌گوييد عقل هم چيز خوبي است و آب و هوا ربطي به دشمني ندارد؟ تنوع عامل زيبايي و توانمندي است نه باعث جنگ و نزاع و اين تنوع تنها در آب و هوا نيست در زبان و قوميت و فرهنگ و آداب و رسوم و چيزهاي ديگر هم هست.
ايران هم ترك دارد هم عرب هم كرد هم بلوچ هم لر هم گيلك هم مازني هم تركمن هم خراساني هم شيرازي هم اصفهاني هم فراهاني هم خيلي‌هاي ديگر. ايران هم سفيد دارد هم سياه هم بلند هم كوتاه هم بور هم سبزه هم گندمي. ايران هم پير دارد هم جوان. ايران هم شيعه دارد هم سني هم مسيحي هم زرتشتي هم يهودي. مي‌دانيد در يك استان كشورمان مثل استان سمنان چقدر گويش‌ها و زبان‌ها و فرهنگ‌هاي متنوع وجود دارد؟ مي‌دانيد چند نوع نان مختلف و چند غذاي مختلف و چند نوع شربت مختلف در گوشه‌هاي مختلف كشورمان مي‌پزند و درست مي‌كنند؟ مي‌دانيد چند گونه مختلف مراسم عروسي يا عزا در كشورمان داريم؟
اين تنوع گنج است اما كساني هم هستند كه مثل ديوانه‌ها حرف مي‌زنند. كساني كه مي‌گويند اگر من فارسي حرف مي‌زنم و تو تركي پس ما با هم اختلاف داريم. كساني كه مي‌گويند اگر من عرب هستم و تو عجم پس با هم اختلاف داريم. اين احمقانه نيست؟ وقتي دشمن به ما حمله كرد مگر همه با هم به جنگش نرفتيم؟ ما يك ملت هستيم. يك ملت متنوع.