اما بعضي قسمت‌هاي زمين براي همه وابستگي ايجاد كرده‌اند. انگار همه به يك نقطه مي‌روند و جاي ديگري را نمي‌شناسند و اين حال و هوا نه براي زمينيان بلكه براي آسماني‌ها هم رخ مي‌دهد. رمز اين همه گيرا شدن چيست؟
شايد در يك كلمه بتوان اين رمز را بيان كرد. اين رمز با شرافت‌ترين دارايي انسان است كه مي‌تواند در راه تعالي خود بدهد و آن «خون» است. اما بياييم بالاتر، بعضي خوني را مي‌دهند كه خون معمولي نيست بلكه خون دل است، خون قلب است؛ بالاترين مرتبه‌اي كه در جان است. اين براي چيست؟ به‌خاطر رهايي ديگران از راه باطل، نه‌تنها خود رشد مي‌كنند بلكه پيرامون خود را رشد مي‌دهند و ما چه زيبا در زيارت روز اربعين امام حسين‌عليه‌السلام مي‌خوانيم: در دعوت مردم جاي هيچ عذر و بهانه‌اي نگذاشت و بي‌دريغ خيرخواهي كرد و خون دل و قلب خود را داد تا مردم را از جهل و ناداني و سرگرداني و گمراهي برهاند.
يعني همه‌‌چيز را داد تا همه به سويش بيايند. همانطور كه عالم تسبيح‌گوي خداست، گريان بر حسين است و چه عميق كه اگر كسي او را نبيند ناقص است. امام صادق(ع) فرمود: هر كس به زيارت قبر امام حسين(ع) نرود و بميرد ايمانش ناتمام و دينش ناقص خواهد بود، به بهشت هم كه برود پايين‌تر از مومنان در آنجا خواهد بود. يعني با او بايد برويم تا برسيم به آرامش دائمي و با او باشيم تا مهر ايمان بر پيشانيمان بزنند كه امام عسكري فرمود: از نشانه‌هاي مؤمن زيارت اربعين است. گويا بايد 40روز ذكر حسين را بر لب داشت تا بعد لياقت ديدار و ايمان را بيابيم و بعد هم نه‌تنها او بلكه خدا را هم زيارت مي‌كني.
امام رضا(عليه‌السلام) فرمود: كسي كه قبر امام حسين(ع) را در كرانه فرات زيارت كند، مثل كسي است كه خدا را زيارت كرده است. آري نمي‌داني چه مي‌كني وگرنه جان مي‌دهي. امام باقر(عليه‌السلام) فرمود: اگر مردم مي‌دانستند كه چه فضيلتي در زيارت مرقد امام‌حسين (عليه‌السلام) است از شوق زيارت مي‌مردند. و نبايد زيارتش به هيچ عنوان ترك شود. انگار خط قرمز شيعه زيارت امام حسين(ع) است. امام صادق(ع) فرمود: هرگز زيارت حسين(ع) را به‌خاطر ترس، رها مكن. هر كس زيارت آن حضرت را واگذارد و به سبب ترس، زيارت نكند، حسرت فراوان خواهد خورد. و ائمه طوري مطلب را بيان كردند كه در زيارت امام حسين(ع) اصلا بحث تقيه مطرح نشود و اين اوج مطلب در مورد امام حسين عليه‌السلام است.