به گزارش هلث‌دی این اسپری بینی حاوی پودر گلوکاگون، هورمونی که باعث افزایش سریع قند خون می‌شود، است.
نتایج این کارآزمایی نشان داد که این اسپری بینی تقریباً به همان اندازه تنها گزینه دیگر درمانی در دسترس، پودر گلوکاگون که باید با آب مخلوط شود و با سرنگ به داخل عضله تزریق شود، مؤثر است.
دکتر جورج گرانبرگر، استاد بالینی در دانشکده پزشکی دانشگاه ایالتی وین در دیترویت و رئیس انجمن اندوکرینولوژیست‌های بالینی آمریکا گفت، ازآنجایی‌که این اسپری بینی به همان اندازه گزینه تزریق مؤثر است، و تجویز آن به بیمار بسیار ساده‌تر است، می‌تواند درمانی سودمند برای موارد هیپوگلیسمی (افت قند خون) شدید باشد. او در این بررسی شرکت نداشت.
گرانبرگر گفت: «این اسپری درون‌بینی پیشرفت مهمی است. سال‌هاست که بیماران در انتظار چنین وسیله‌ای بودند.»
به گفته این پژوهشگران، افراد دارای دیابت که تلاش می‌کنند که قند خونشان را به‌شدت کنترل کنند، گاهی انسولین بیش‌ازحد تزریق می‌کنند و درنتیجه دچار افت شدید قند خون می‌شوند.
افراد دیابتی در موارد خفیف تا متوسط افت قند خون می‌تواند با نوشیدن مقداری آب‌پرتقال یا مکیدن آب‌نبات قند خونشان را بالا ببرند. اما در اغلب موارد افت شدید خون لازم است درمان با گلوکاگون انجام گیرد.
تنها شکل دارویی گلوکاگون که به تأیید سازمان غذا و دارو رسیده است برای مدت طولانی در شرایط معمول قابل نگهداری نیست، بنابراین باید به شکل پودر فروخته شود.
گرانبرگر گفت: «فرد باید ویال پودر گلوکاگون را در اختیار داشته باشد، بعد باید به آن آب اضافه کند و آن را تکان دهد و این مخلوط را به درون عضله تزریق کند. انجام این کارها مشکل است، زیرا اصولاً فرد دیابتی که نیاز به این دارو دارد، به علت ناهشیار بودن نمی‌تواند این تزریق را خودش انجام دهد.»
اسپری بینی نیازی به مخلوط کردن ندارد. دکتر دینا آدیمولام، استادیار آندوکرینولوژی و دیابت در دانشکده پزشکی ایکان در مونت‌سینایی در نیویورک که او هم در این کارآزمایی شرکت نداشت، می‌گوید چه فرد دیابتی چه فرد حاضر در صحنه می‌تواند این اسپری را به درون بینی بیمار شوت کند تا گلوکاگون در غشاهای مخاطی درون مجاری بینی جذب شود.
پژوهشگران برای اینکه دریابند آیا این اسپری جدید به همان اندازه شکل تزریق مؤثر است یا نه، 75 نفر بزرگسال مبتلا به دیابت نوع یک را در هشت کلینیک در آمریکا جذب کردند.
همه این شرکت‌کنندگان دو بار تحت هیپوگلیسمی القایی قرار گرفتند و بعد یک بار شکل تزریقی گلوکاگون و یک بار شکل اسپری بینی آن را دریافت کردند.
اسپری بینی در 99 درصد موارد و شکل تزریقی در 100 موارد مؤثر واقع شدند. اسپری بینی در مدت زمانی اندکی طولانی‌تر- به‌طور میانگین 16 دقیقه- قند خون را بالاتر برد، درحالی‌که در شکل تزریقی این زمان 13 دقیقه بود.
آدیمولام درباره این تأخیر در تأثیر اسپری گلوکاگون ابراز نگرانی کرد: «ما واقعاً نمی‌دانیم که آیا این تأخیر از لحاظ بالینی اهمیت دارد یا نه. در این مدت تأخیری ممکن است شما دچار تشنج شوید یا هشیاری را از دست دهید. بنابراین مشکل است که اظهار نظر کرد که آیا تأخیر قابل‌توجه هست یا نه.»
همچنین به گفته آدیمولام این کارآزمایی افرادی را بررسی کرده بود که بسیار جوان‌تر از افرادی بودند که در معرض بیشترین خطر افت شدید قند خون قرار دارند.
موضوع دیگر این است که میانگین سن افراد شرکت‌کننده در این کارآزمایی 33 سال بود. اما بررسی‌های پیشین نشان داده‌اند که افراد 80 ساله و بالاتر با احتمال دو برابر بیشتر نسبت به افراد با سن کمتر به خاطر افت قند خون ناشی از تجویز بیش‌ازحد انسولین روانه بخش‌های اورژانس می‌شوند.
هر دو شکل گلوکاگون مورداستفاده در این بررسی در اندکی بیش از یک‌سوم افراد باعث ایجاد تهوع شده بود. افرادی که از اسپری بینی استفاده کرده بودند، با احتمال بیشتری از احساس ناراحتی در سر و صورت شکایت داشتند.
مخارج این کارآزمایی را شرکت لوسمیا سولوشنز Locemia Solutions تأمین کرده بود که سازنده اصلی این اسپری بینی است. لوسمیا از آن هنگام حقوق محصولش را به شرکت الای لیلی فروخته است و این شرکت اعلام کرده است که قصد دارد این اسپری بینی را وارد بازار کند.