با شروع ثبت نام‌ها بحث‌هاي انتخاباتي هم آغاز شد. يك جا يك سايت خبري كه قاعدتا بايد خبر منتشر كند، پيش از هر اظهارنظري از جانب شوراي نگهبان، خبر رد صلاحيت يكي از نامزدهاي مجلس شوراي اسلامي را منتشر كرد؛ خبري كه بلافاصله با مخالفت و تكذيب آن نامزد و نيز شوراي نگهبان مواجه شد. جايي ديگر يكي از نامزدها كه پيش‌تر نماينده بوده است تهديدنامه‌اي عجيب منتشر كرده و گفته هيچ‌كس نمي‌تواند صلاحيتش را رد كند و او خود صلاحيت هر كس را كه لازم باشد تهديد مي‌كند و حتي صحبت از اينكه ردصلاحيت‌كننده «گور خودش را كنده» كرده بود.
براي رأي دادن و آگاهانه پاي صندوق رفتن، طبيعتا آگاهي لازم است، اما دانستن و مرور كردن شايعه‌ها براي ما آگاهي پديد نمي‌آورد. اينكه عليه فلان نامزد چه شايعه‌هايي رايج شده است، اينكه فلان شخص در كودكي شيشه پنجره خانه همسايه را شكسته است يا نه، اينكه شوهرخواهر زن‌عموي خواهرزاده فلاني در فلان تجارت دست دارد يا نه، به ما شناختي كه بتوانيم بر مبناي آن به او رأي بدهيم نمي‌دهد.
ما بايد بدانيم او- اگر جايي مسئوليتي داشته- چه كرده؛ جهت‌گيري‌هاي سياسي او مطابق خواست ما و پسند ما بوده يا نه؛ جهت‌گيري‌ها و تصميم‌هاي مديريتي او عاقلانه و راهگشا بوده يا نه، مصالح كشور و نظم و امنيت آن را درنظر داشته يا نه. اينها به ما كمك مي‌كنند كه بدانيم به چه‌كسي رأي بدهيم و به چه‌كسي رأي ندهيم. اما شايعه‌ها هيچ كمكي نمي‌كنند؛ شايعه‌ها مثل هجوم ريزغبار، ديد ما را كم و فضاي تنفس ما را تار مي‌كنند. اينكه اجازه بدهيم ديگران فضاي اطراف ما را به شايعه آلوده كنند، يا خودمان در انتشار شايعه‌ها تلاش كنيم، تنها يك نتيجه دارد، راه تنفس ذهنمان را بند آورده‌ايم و ديدش را كور كرده‌ايم.
جلوگيري از شايعه‌ها كار سختي نيست. كافي است:
1- به شايعه گوش نكنيم.
2- به شايعه‌پراكن بگوييم ديگر مسائلي از اين دست را اصلا با ما طرح نكند.
3- خودمان شايعه‌ها را منتشر نكنيم.
شايعه پاكيزه نيست.