محمد حقاني افزود: در روزهايي كه آلودگي هوا اوج مي‌گيرد، تهران به «شهري بدون كوه دماوند» تبديل شده و ضرباهنگ نفس‌هاي شهروندان به شماره مي‌افتد.
در مقابل، سمفوني سرفه‌هاي آنها كوك مي‌شود و همه به‌دنبال مقصر مي‌گردند و قصوركنندگان، تقصير را به گردن يكديگر مي‌اندازند.
وي با تأكيد بر اينكه هر قدر رنگ و روي شهر كمرنگ‌تر مي‌شود، نقش سازمان‌هاي مسئول در ايجاد و تشديد آلودگي هوا پر رنگ‌تر مي‌شود، اعلام كرد: قانون كاهش آلودگي هوا از سال 84مسكوت ماند و نه بودجه لازم از سوي دولت براي رفع آلودگي هوا تخصيص داده شد و نه اين مهم مورد توجه لازم قرار گرفت.
وي با اشاره به اينكه بودجه‌هاي اندك و قطره‌چكاني، كفاف رفع آلودگي هوا و بهبود محيط‌زيست كلانشهري همچون تهران را نمي‌دهد و دست اعضاي شوراي شهر و مديريت شهري نيز در اين زمينه تقريباً بسته است، اظهار كرد: براساس اصل پنجاهم قانون اساسي، همه آحاد ملت در مسئله محيط‌زيست، مسئوليت دارند و قانون، همه را موظف كرده كه نسبت به حفاظت و صيانت از محيط‌زيست حساس باشند.